Ιστορία χωρίς όνομα (βιβλίο)

Ιστορία χωρίς όνομα – Στέφανος Δάνδολος

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Το ξέρω πως είμαι τρελή∙ μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει… 

Ιούνιος του 1908. Η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται σε ένα σανατόριο στα περίχωρα της Βιέννης. Είναι μια γυναίκα με κηλιδωμένη ζωή. Σε αυτό το άσυλο των ταλαιπωρημένων ψυχών, μακριά από τις κόρες της, την έστειλαν για να ξεχάσει τον Ίωνα Δραγούμη, τον γοητευτικό διπλωμάτη που αγάπησε παράφορα, τον άνθρωπο που έγινε η αιτία να κλυδωνιστεί ο γάμος της. Όμως η επίσκεψή του εκεί τα αλλάζει όλα. Με φόντο τις καταπράσινες ερημιές και τα μεσαιωνικά πλακόστρωτα της κεντρικής Ευρώπης θα παλέψει για τη λύτρωση της καρδιάς της, ζώντας μαζί του τρεις μέρες που θα τη σημαδέψουν για πάντα. 

Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα, και εκείνη, καθηλωμένη στο σαλόνι του σπιτιού της στην Κηφισιά, επιχειρεί τον τελευταίο απολογισμό της ζωής της, έχοντας πάρει μια μοιραία απόφαση. Να ανταμώσει στον ουρανό τον άντρα που στερήθηκε κάποτε. 

Γνωρίζοντας το έργο ενός ανθρώπου δεν σημαίνει πως γνωρίζεις και τον ίδιο. Το μόνο που βλέπεις είναι ο τρόπος που σκέφτεται πάνω σε κάτι συγκεκριμένο. Αυτό πίστευα πριν διαβάσω το βιβλίο, το ίδιο πιστεύω και τώρα. Ίσως και πιο πολύ από πριν.

Η Πηνελόπη Δέλτα κατάφερε να συνδέσει το όνομά της – αν και εκλιπούσα – με τα παιδικά χρόνια όλης της νεότερης Ελλάδας. Και ποιος δεν έχει ακούσει, αν όχι διαβάσει, για «Τα μυστικά του βάλτου», τον «Μάγκα» ή τον «Τρελαντώνη». Πρόκειται για φιγούρες που εμπνεύστηκε από την προσωπική της ζωή και τις μετέτρεψε σε δημιουργία. Αυτό που ήθελε, ήταν να προσφέρει, να δώσει νόημα και ελπίδα σε μια χώρα που βασανιζόταν από απανωτούς πολέμους. Επιθυμούσε να βάλει το δικό της λιθαράκι. Δεν ήθελε όμως μόνο αυτό.

Η Πηνελόπη Δέλτα θέλησε να ξεφύγει από την ανείπωτη θλίψη που την βασάνιζε μετά το τέλος, του σκανδαλώδη – για την εποχή – έρωτά της με τον Ίωνα Δραγούμη. Ενός έρωτα χάριν του οποίου πέρασε μέρος της ζωής της σε σανατόρια για να «γιατρευτεί». Ασφαλώς εκεί δεν βρέθηκε καμία τέτοια λύση. Έτσι με την συγγραφή θέλησε να βρει το νόημα εκείνο που θα της επέτρεπε να ζει, προκειμένου να μεγαλώσει τις τρεις ανήλικες κόρες της.

Ποτέ της παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να ξεφύγει από όσα της κατέτρωγαν τα σωθικά και όπως ήδη γνωρίζαμε τον Μάιο του 1941, μόλις που οι Γερμανοί είχαν εισβάλλει στην Αθήνα, αυτοκτόνησε. Δεν έκανε μια ηρωική πράξη, αλλά μια κίνηση λύτρωσης μπροστά σε άλλο ένα κυκεώνα πόνου που ξεκινούσε.

Στο βιβλίο «Ιστορία χωρίς όνομα» ο Στέφανος Δάνδολος, προφανώς με επιτυχία ξεδιπλώνει την ζωή της Πηνελόπης Δέλτα μέσα από το ημερολόγιο που η ίδια κρατούσε. Αποκαλύπτει μια ζωή τραγική, βουτηγμένη στο πόνο και το ανικανοποίητο για όσα εκείνη στερήθηκε και φέρνει στο φως γεγονότα που αξίζει να σημειωθούν.

Το πιο ωραίο στοιχείο του βιβλίου, πέρα από την δύναμη της ίδιας της ιστορίας είναι πως νιώθεις ότι βρίσκεται στην εποχή της, δίπλα της, κάθε στιγμή και τα εξιστορεί. Παρόλα αυτά στο τμήμα της «σύγχρονης αφήγησης» στο έτος 1941 μέχρι τα μέσα του βιβλίου κάπως κουράζει και αυτό είναι προσωπική εκτίμηση.

Αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα κείμενο και με ιστορική αξία και ορθώς έχει ήδη βραβευτεί με το "Βραβείο κοινού Athens Voice Choice 2017" και το βραβείο του Public σε δύο κατηγορίες ως «Μυθιστόρημα της χρονιάς» και «Ειδικό βραβείο βιβλιοπωλείων Public ενηλίκων 2017».

Η «Ιστορία χωρίς όνομα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.