Τα ψέματα της Κασσάνδρας (βιβλίο)

Τα ψέματα της Κασσάνδρας - Ειρήνη Ματζώρου

Περίληψη από το οπισθόφυλλο: 

Η Κασσάνδρα δεν μοιάζει µε την οικογένειά της. Δεν μοιάζει µε κανέναν άλλον και αυτή της η διαφορετικότητα την πνίγει. Λαχταράει να ξεφύγει, να αποδεσμευτεί, να γίνει κάτι άλλο.

Και όσο αυτή η ένταση λυσσομανάει μέσα της, περίεργες προφητείες ξεπηδούν από τα όνειρά της, οικογενειακά µυστικά αποκαλύπτονται και η Κασσάνδρα θα πρέπει, για πρώτη φορά, να αποφασίσει αν μπορεί να γίνει κυρίαρχος της μοίρας της.

 

Τι αποζητάς; Σου είναι αρκετός ένας μύθος; Μήπως φοβάσαι ότι της μοιάζεις; Ο καθένας μπορεί να της μοιάσει, εάν χρησιμοποιήσει αυτό το μέρος του μυαλού του και εάν εκείνο αποφασίσει να παίξει μαζί του.

 

Ας δούμε πρώτα το μύθο!

 

Σύμφωνα με αυτόν, ο θεός Απόλλων έδωσε στην Κασσάνδρα το χάρισμα της μαντικής και ζήτησε τον έρωτά της ως αντάλλαγμα. Όταν η Κασσάνδρα αρνήθηκε, την εκδικήθηκε δίνοντάς της την κατάρα του να μη δίνει κανένας πίστη στις προφητείες της. Το χάρισμα της μαντικής παρέμεινε, όχι όμως της πειθούς.

Ένας άλλος αναφέρει ότι, όταν ήταν ακόμα παιδί, οι γονείς της τέλεσαν μια τελετή στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα έξω από τις πύλες της Τροίας και το βράδυ αποχώρησαν αφήνοντάς τη μαζί με τον αδελφό της Έλενο μέσα στον ναό. Την άλλη μέρα πήγαν να πάρουν τα παιδιά και τα βρήκαν να κοιμούνται έχοντας δίπλα τους δύο φίδια που τους έγλειφαν το πρόσωπο. Ο Πρίαμος και η Εκάβη άρχισαν να φωνάζουν και τα φίδια αποτραβήχθηκαν, αλλά είχαν προλάβει, ως όργανα του θεού, να τους δώσουν το χάρισμα της μαντικής. Για την Κασσάνδρα λεγόταν ότι προέλεγε το μέλλον μετά από θεϊκή έμπνευση, όπως η Σίβυλλα και η Πυθία. Από την άλλη, ο Έλενος το έπραττε ερμηνεύοντας τις κινήσεις και τις κραυγές των πουλιών.

 

Τι συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση…

 

Από την πρώτη σελίδα, ένα θα καταλάβεις. Βρίσκεσαι στο μυαλό της Κασσάνδρας και αυτή εδώ δεν έχει για μητέρα την Εκάβη. Τής είναι σαφές, ότι δεν είναι το αγαπημένο παιδί. Μοιάζει παράταιρη, σχεδόν επικίνδυνη. Έχει δύο αδέρφια αγγελικά πλασμένα και εκείνη είναι «το δαιμόνιο» ανάμεσά τους.

Είναι με ένα δικό της τρόπο κλειστοφοβική, απελπισμένη, απογοητευμένη. Τριγύρω της αντικρίζει μόνο χάος και θάνατο και ο θάνατος θα την επισκεφτεί. Η Κασσάνδρα καλείται να αποδεχτεί την φύση της και να κάνει το «μεγάλο» βήμα. Θα τα καταφέρει;

 

«Τα ψέματα της Κασσάνδρας» είναι μια σύγχρονη νουβέλα και μοιάζει με κραυγή που φτάνει στα χείλη αλλά δεν βγαίνει. Προκαλεί ασφυξία. Στις μόλις εκατόν δέκα σελίδες της προσπαθεί να εκφράσει τον πόνο για όσα την επισκέπτονται προφητικά, την ώρα που κανείς δεν την πιστεύει.

 

Τα συναισθήματά μου για αυτή είναι συγκεχυμένα. Αποτελεί ένα σύγχρονο τόλμημα που πρέπει να ακολουθήσεις λέξη-λέξη για να μην χάσεις τον ειρμό. Όμως μια συναισθηματικά φορτισμένη σκέψη, πώς μπορεί να μην σε πλανέψει.

 

«Τα ψέματα της Κασσάνδρας» αποτελούν την πρώτη συγγραφική προσπάθεια της Ειρήνης Ματζώρου και κυκλοφορεί στην χώρα μας από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

...για πάντα (ταινία)

 … για πάντα (2019)

Υπόθεση της ταινίας:

Ο Πέτρος είναι ένας 35ντάρης πετυχημένος σεφ με δικό του εστιατόριο. Δεν επισκέπτεται, σχεδόν ποτέ, την οικογένειά του στο νησί, αλλάζει διαρκώς ερωτικές παρτενέρ και έχει εμμονή με την καθαριότητα. Το πάθος του είναι η συλλογή παλιών βυνιλίων.

Η Ζωή έχει σπουδάσει σκηνογραφία αλλά αγανακτισμένη από την αδικία και τον ανταγωνισμό του χώρου, έχει ανοίξει ένα δικό της ατελιέ και δημιουργεί παιδικά κοστούμια γενεθλίων. Είναι ρομαντική, μποέμ και μόνη. Δεν θέλει άλλη μία σχέση που θα την οδηγήσει με μαθηματικά βήματα στην αποτυχία. Αναζητά εκείνον, τον ειλικρινή, αυθεντικό τύπο, που θα εννοεί όσο λέει και όσα πράττει και θα έχει την δύναμη να ζήσει μαζί της μια αληθινή σχέση. Η Ζωή συλλέγει βιβλία από δεύτερο χέρι.

Οι δυο τους θα συναντηθούν εντελώς τυχαία. Ο τυχοδιώκτης Πέτρος θα γίνει επίμονος για να κερδίσει την προσοχή της. Η Ζωή γνωρίζοντας «το παραμύθι» θα το αποφύγει στο μέτρο του δυνατού. Άλλωστε τί άλλο θέλει ο Πέτρος από το να την ρίξει στο κρεββάτι. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα δείχνουν να είναι αλλιώς. Η Ζωή δεν είναι μόνο για μια νύχτα και έτσι οι δύο τους θα συνδεθούν. Η επίσκεψη της μητέρας του, λίγους μήνες αργότερα, θα οδηγήσει τον Πέτρο να αναρωτηθεί για το μέλλον αυτής της σχέσης. Ποιος είναι τελικά και τί θέλει από την ζωή; Θα έχει το δικό τους love story αίσιο τέλος;

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Είναι ωραία τα love stories, ακόμη και αν καταλαβαίνεις από την αρχή, ότι κάτι θα στραβώσει. Είναι ωραία γιατί, όπως και στην ζωή, το πιο αγνό διάστημα μιας σχέσης είναι η περίοδος του φλερτ. Σε αυτές τις ιστορίες εξάλλου δεν βλέπουμε τι συμβαίνει με τους ήρωες, αφού έχουν περάσει χρόνια σχέσης, μιας όμορφης δυνητικά σχέσης, όπου άλλα συναισθήματα, αντικαθιστούν τον πρώτο έρωτα. Για αυτό το λόγο το φλερτ και το πάθος της γνωριμίας είναι η επαναλαμβανόμενα ζητούμενη κατάσταση.

Το δύσκολο παρελθόν του Πέτρου δεν τον αφήνει να συνδεθεί. Παιδικά τραύματα, τόν σημάδεψαν και τον οδηγούν να αποφύγει την σχέση. Δοκιμάζει ακραίες εμπειρίες, επικεντρώνεται στην πράξη ως εκτόνωση και ύστερα «εξαγνίζεται». Όπως ξέρουμε όμως, το έξυπνο πουλί πιάνεται από την μύτη και σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση θα πιαστεί στα δίχτυα του έρωτα της Ζωής. Εκείνη, αυθεντική, ρομαντική, πολυλογού και λαίμαργη, παίζει με ανοιχτά χαρτιά, προσπαθεί να τον καταλάβει, να τον «βοηθήσει» και του παραδίδεται.

Υπάρχει για αυτούς τους δύο το ...για πάντα; Μπορεί ο εγωισμός και ο φόβος να αφήσουν την αγάπη να επικρατήσει; Δεν θέλω να αποκαλύψω το τέλος, παρόλο που η ταινία έχει προβληθεί και στην τηλεόραση. Θέλω μόνο να πω, ότι αυτό το δύσκολο τέλος, είναι αυτό που θα συναντούσαμε στην ζωή όχι στο σινεμά και αυτό, με το τρόπο του, αφήνει το σημάδι του.

Η ταινία αποτελεί ριμέικ της τουρκικής ταινίας «Issiz Adam», του Τσαγκάν Ιρμάκ, που είχε προβληθεί και στις ελληνικές αίθουσες το 2008, με τον τίτλο «Για Πάντα Μόνος». Δεν έχω δει την πρωτότυπη εκδοχή της, όμως, όπως έχω διαβάσει, εκείνη προβάλλει μια πιο συντηρητική και αντίστοιχη, με την γείτονα χώρα φιλοσοφία, ταινία και αυτό μου αρκεί για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται.

Όσον αφορά την ταινία «…Για πάντα» την σκηνοθεσία της ανέλαβε ο Γιώργος Παπαδάκος και το ριμέικ του σεναρίου ο Γιάννης Τσιμιτσέλης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βλέπουμε τους, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Γερονικολού, Όλγα Δαμάνη, Χάρης Μαυρουδής, Ευγενία Σαμαρά και άλλους.

Γνώμη μου είναι, ότι η ταινία χρειαζόταν περισσότερη επιμέλεια. Αποτελεί μια καλή προσπάθεια, αλλά θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Έχει μια βατή ιστορία, και το λέω, ενώ την ίδια ώρα αγαπώ το μυστήριο, η οποία -θεωρώ ότι στην προσπάθειά της να μην ξεφύγει από την πρωτότυπη παρέμεινε ελλιπής. Όπως οι δύο ήρωες συνδέθηκαν όμορφα μεταξύ τους, στα δικά μου μάτια η Γερονικολού κέρδισε τις εντυπώσεις (όπως και η Σαμαρά που για τον μικρό της ρόλο ήταν εξαιρετική) -εξαιρώ την ερωτική σκηνή όπου η Ζωή καθοδηγεί τον Πέτρο, ήταν άβολο- έτσι με μια κλιμάκωση θα μπορούσαν να φτάσουν στην κορύφωση της σχέσης και να υπάρχει ένας πιο ουσιώδης λόγος ή έστω τρόπος για τα επακόλουθα.

Παρόλα αυτά, μού άρεσε. Οι τελευταίες σκηνές με έκαναν να πω αλλεπάλληλα γιατί και κάπως έτσι ξέχασα τις αστοχίες όσων είχαν προηγηθεί και με συγκίνησαν. Ταινία που σε κάνει να κλάψεις, έστω κι αν αυτό επήρθε στιγμιαία φόρτιση, δεν την ξεχνάς.

Δεν μ’ αρέσει καθόλου όταν οι κριτικές στάζουν χολή. Να ευχόμαστε να γίνονται ελληνικές δουλειές στο σινεμά. Ζητούμενο, ασφαλώς, είναι το μεράκι και ο κόπος για το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Όσο για τον τίτλο, που πολύ έχει συζητηθεί, νομίζω ότι ταιριάζει το «Θα σ ’αγαπώ για πάντα».

Δες το trailer της ταινίας εδώ:

Το προξενιό της Ιουλίας (βιβλίο)

 Το προξενιό της Ιουλίας – Γιώργος Σ. Πολίτης

 

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Το προξενιό της Ιουλίας Βένιου με τον μεγαλοκτηματία Γιωργίκη Προβιό έμελλε να γίνει το σπουδαίο νέο ολάκερου του κάμπου της Λάρισας. Έπειτα από μερικά χρόνια, ο επίλογος του γάμου της σφραγίζεται με τη δολοφονία του συζύγου και της τρίχρονης κόρης της. Η ίδια, έχοντας καταδικαστεί σε θάνατο, παραμένει αμίλητη, αποδεχόμενη τη μοίρα και, συνεκδοχικά, την ενοχή της.

Έξι ημέρες πριν από την εκτέλεσή της, η νεαρή δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Γκίκα προσπαθεί να της πάρει μια συνέντευξη μέσα στις Φυλακές Αβέρωφ, όπου και κρατείται· στο πλευρό της ο δικηγόρος Δημητρός Ατζαλίνας.

Οι αχνές μνήμες της καταδικασμένης, που δείχνει να ξυπνάει από τον λήθαργο, θα τους γυρίσουν πέντε χρόνια πίσω, στη μετεμφυλιακή εποχή τον Δεκέμβριο του 1949. Η αφήγησή της γεννά και στους δύο ζωηρές υποψίες πως υπάρχει μια «πλάγια ιστορία», μια δεύτερη εξήγηση των γεγονότων που η αποδοχή και απόδειξή της μπορεί να την αθωώσει. Αλλά ο χρόνος που τους απομένει είναι λιγοστός.

Υποθέσεις, συνδέσεις γεγονότων, συνειρμοί, αποφάσεις κι ένας αγώνας δρόμου για να αποδείξουν την αθωότητά της, ενώ οι δείκτες του ρολογιού έχουν ξεκινήσει ήδη να μετρούν αντίστροφα. Τα γεγονότα δικαιολογούν κάθε ψήγμα αισιοδοξίας.

Η αλήθεια, όμως, δεν έχει φανερώσει την τελική της όψη...

Η Ιουλία δεν ήθελε να παντρευτεί, Αυτό που ήθελε ήταν η «μεγάλη» ζωή. Δεν είχες ιδέα τί θα πει γάμος, τί σημαίνει να έχεις οικογένεια και υποχρεώσεις. Το πείσμα της, τήν έφερε μέχρι το γάμο, σε συνδυασμό με το πες-πες της κυρά-Στάσας, της μάνας της. Πώς θα ήταν δυνατόν, το δικό της το παιδί, να πάρει έναν φτωχό, έναν μεροκαματιάρη. Ο πατέρας της παρακολουθούσε αμέτοχος, αλλά το κακό του παιδιού του, δεν το ήθελε. Το προξενιό στήθηκε στο άψε σβήσε και η μάνα της, την έντυσε με διπλά και τριπλά ρούχα για να την παρουσιάσει. Η πολύ αδύνατη όψη της δεν θα μπορούσε να έχει δύναμη. 

Εκείνη την εποχή, θεωρούταν, ότι οι λεπτές δεν μπορούσαν να κρατήσουν σπιτικό,  καθώς η γυναίκα έκανε βαριές εξωτερικές δουλειές. Ακόμη πίστευαν, ότι μια λεπτή γυναίκα, δεν μπορεί να κυοφορήσει και να γεννήσει υγιή παιδιά.

Ποιον πήρε για άντρα της η Ιουλία; Τον Προβιό, που ήταν φτιαγμένος οικονομικά και είχε δύναμη! Ναι… Μάλιστα. Τον Γιωργίκη, που είχε σχεδόν την ηλικία του πατέρα της και ένα γιο στην δική της ηλικία. Για την κόρη της, την Ευγενία, δεν θα σου πω. Όπως καταλαβαίνεις όμως, αυτό το παιδί την άλλαξε. Γενικότερα, η Ιουλία, από την μέρα που μπήκε νύφη σε εκείνο το σπίτι, άλλαξε και είδε την σκληρή πλευρά της ζωής. Η Χάδω δεν ήθελε να την βλέπει στα μάτια της και ο σατανάς διαρκώς παραμόνευε. 

Κράτα το αυτό για το σατανά. Θα σου χρειαστεί! 

Λίγα χρόνια αργότερα, κλεισμένη στις φυλακές Αβέρωφ, λίγες μέρες πριν την εκτέλεσή της, με πολύ κόπο και εξαιτίας της επιμονή της δημοσιογράφου Αλεξάνδρας Γκίκα, η οποία για να την πλησιάσει, υποδύεται ότι είναι ένα δικό της πρόσωπο, η Ιουλία θα αρχίσει να εξιστορεί τα γεγονότα που την έφεραν σε εκείνο το προξενιό, στον δύσκολο γάμο, στην ανυπόφορη συμβίωση με τους διαμένοντες σε εκείνο το αρχοντικό και θα φτάσει στο τέλος. Τα γεγονότα θα ανατραπούν αρκετές φορές. 

Τελικά η Ιουλία είναι αθώα ή ένοχη; Μήπως χαμένη μέσα στην πλάνη του μυαλού της, έκανε ένα ειδεχθές έγκλημα, που δεν μπορεί να αποδεχτεί;

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Το προξενιό της Ιουλίας αποτελεί ένα κοινωνικό δράμα. Στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, που ακόμη τραντάζεται από τις πρόσφατες μνήμες, μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται καταδικασμένη για διπλό φόνο, το φόνο του συζύγου και του παιδιού της. Τι μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα να αφαιρέσει την ζωή του ίδιου της του παιδιού;

Στην πορεία της ιστορίας παρακολουθούμε ένα κοριτσάκι που μετατρέπεται σε γυναίκα μέσα από μια πραγματική οδυνηρή πορεία. Αυτή η ζωή, που έχει προγραμματιστεί να λήξει σύντομα, δεν ήταν ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα.

Γαλουχείται από μια δύσκολη μητέρα, σε μια ταραγμένη κοινωνία, σε μια άδικη πραγματικότητα, όπου η γυναίκα θα πρέπει να υπακούει, να υπομένει, να συγχωρεί χωρίς να συγχωρείται, σε ένα άνισο στίβο αξιοσύνης, που όσοι θέτουν τους κανόνες, δεν είναι απαραίτητα άξιοι.

Ομολογώ, ότι ο λόγος που με έκανε να το επιλέξω, ήταν για να καταλάβω, εάν και γιατί έκανε η Ιουλία τον φόνο.

Στα συν της ιστορίας, θα έθετα το γεγονός, ότι το κύριο μέρος διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία. Η επαφή με ιστορίες που βγαίνουν από το κλεινόν άστυ σού δίνουν πάντα την ευκαιρία να μάθεις κάτι καινούριο για αυτό το κόσμο.

Στα πλην, θα έβαζα το τρόπο που εκτυλίσσονται τα παράλληλα γεγονότα του παρελθόντος. Αχρείαστες παράλληλες ιστορίες, που δεν εξυπηρετούν την κύρια και αδύναμη κλιμάκωση της έντασης μέχρι την αποκάλυψη της αλήθειας, λίγο πριν το τέλος.

Εάν δεν είσαι σύγουρος/η ότι δεν θες πολύ να διαβάσεις μια τέτοια ιστορία, η οποία έχει πράγματα να σου δώσει- αυτό δεν το αμφισβητώ- είναι πολύ πιθανό να σε κουράσει.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε  αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και ζωγραφική, και αργότερα παρακολούθησε επί δύο χρόνια σειρά σεμιναρίων φιλοσοφίας, ψυχολογίας και πολιτικής οικονομίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή μυθιστορηματικών και θεατρικών έργων, ενώ συγχρόνως αρθρογραφεί στον περιοδικό Τύπο και στο Διαδίκτυο. Παράλληλα διδάσκει δημιουργική γραφή (μυθιστορηματική και θεατρική) στο εργαστήρι θεατρικών σπουδών της AnasaArt. Μυθιστορήματα του ιδίου: Ήφαες, Αδελαή; (2011), 24 στιγμές ακραίου πάθους (2017), Το γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ (2018). Θεατρικά έργα που ανέβηκαν σε θεατρικές σκηνές των Αθηνών: Κορίτσι Διαμάντι, Το Λαχείο.

Το προξενιό της Ιουλίας κυκλοφορεί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Δες το trailer του βιβλίου εδώ: