Σάββατο 28 Αυγούστου 2021

The ripper (documentary)

 


The
ripper (Ο αντεροβγάλτης)

30 Οκτωβρίου 1975. H 28χρονη, διαζευγμένη -σύμφωνα με τον δημοσιογράφο που το αναγγέλλει την επόμενη μέρα- Wilma McCann, λείπει για ένα ακόμη βράδυ από το σπίτι της, στο Leeds της Βόρειας Αγγλίας, όπου τα τέσσερα ανήλικα τέκνα της κοιμούνται. Ένα από αυτά ξυπνά ξημερώματα και καθώς αντιλαμβάνεται την απουσία της, τήν αναζητά. Η Wilma θα βρεθεί 150 μέτρα, μακριά από το σπίτι της, σκόπιμα τοποθετημένη σε εμφανές σημείο, άγρια δολοφονημένη.

Ο Ασκός του Αιόλου έχει μόλις ανοίξει.

Η αστυνομία του Δυτικού Yorkshire ξεκινά έρευνα. Σύντομα φτάνει στο συμπέρασμα, ότι η εν λόγω γυναίκα, ενδεχομένως εκδιδόταν. Ενδεχομένως! Η θεωρία αυτή στηρίζεται στο γεγονός, ότι κυκλοφορούσε στην συνοικία του Chapeltown, γνωστή για την πληθώρα των πορνείων. Η δολοφονία μιας πόρνης, λοιπόν, καθώς ως τέτοιου είδους πέρασε στην κοινή γνώμη, αν και τίθεται υπό διερεύνηση, λόγω ελλιπών στοιχείων, μπαίνει γρήγορα στο συρτάρι και η ζωή συνεχίζεται.

Τρεις σχεδόν μήνες μετά, στις 29 Ιανουαρίου 1976, η 42χρονη Emily Jackson, μητέρα τριών παιδιών, βρίσκεται επίσης δολοφονημένη στην περιοχή του Chapeltown. Ο ιατροδικαστής καταλήγει ότι η δολοφονία έχει κοινό τρόπο εκτέλεσης με αυτό της Wilma και η έρευνα δεν αργεί να δείξει ότι πιθανότατα πρόκειται για τον ίδιο δράστη. Για ακόμη μια φορά στόματα ισχυρίζονται ότι η Emily ήταν πόρνη.

Ο φόβος στον κλοιό της πορνείας εξαπλώνεται, καθώς ο επικεφαλής της έρευνας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο δράστης τις μισούσε. 

Στις 11 Φεβρουαρίου του 1977, ένας άνδρας που έχει βγάλει το σκύλο του βόλτα, βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμη πτώμα. Αυτή την φορά πρόκειται για την Irene Richardson, 28 ετών, επίσης από το Leeds. Η αστυνομία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ίδιο άνθρωπο. Ο αποτρόπαιος τρόπος δράσης του, καθώς χρησιμοποιεί σίγουρα μαχαίρι και κατσαβίδι, τον χαρακτηρίζει, και δεν αργεί και παρομοιαστεί με τον «Τζακ τον αντεροβγάλτη» του 1880. Όλοι πια τον αποκαλούν ως The ripper”.

Ασφαλώς η δράση του δεν σταματά εδώ, αλλά πέρα από τον πονοκέφαλο που έχει προκαλέσει στην αστυνομία, η κοινή γνώμη δεν δείχνει να ενδιαφέρεται και τόσο. Η γυναικεία υπόσταση μοιάζει παραγκωνισμένη, πόσο μάλλον αυτή μιας πόρνης.

Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν μέχρι την δολοφονία ενός 16χρονου κοριτσιού που εργάζεται σε σούπερ μάρκετ, της Jayne MacDonald. Οι άνθρωποι για πρώτη φορά εκφράζουν τον αποτροπιασμό και ζητούν αποτελέσματα από την αστυνομία. Οι έρευνες λαμβάνουν πρωτοφανή έκταση. Ο δράστης όμως είναι καλά διαβασμένος. Είναι εξαιρετικά προσεκτικός. Δεν αφήνει στοιχεία πίσω του και η κατάσταση τρομοκρατεί την κοινότητα.

Οι γυναίκες, όλες οι γυναίκες πια κινδυνεύουν. Καμία δεν είναι ασφαλής σε περίπτωση που βρεθεί στο δρόμο του.

Ο καιρός περνάει και τίποτα δεν αλλάζει, πέρα από την λίστα των θυμάτων, η οποία ολοένα και μεγαλώνει. Τα στοιχεία είναι ελάχιστα και επισφαλή. Τα θύματα στα οποία δεν επέφερε το τελικό χτύπημα, θυμούνται ελάχιστα και η αστυνομία έχει πέσει σε τέλμα. Τότε, ο επικεφαλής κάνει έκκληση προς τον ίδιο τον δράστη και εκείνος ανταποκρίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Περιπαίζει την εθνική ασφάλεια της χώρας και τολμά να αναφέρει ότι δεν έχουν ελπίδες μαζί του.

Τον Απρίλιο του 1979, το πτώμα άλλης μιας γυναίκας, οδηγεί τον επικεφαλής της έρευνας να ζητήσει από το γυναικείο πληθυσμό, να μην κυκλοφορεί καμία μόνη στους δρόμους, μέχρι να πιάσουν τον αντεροβγάλτη. Άλλη μία περίπτωση, λίγους μήνες αργότερα του ίδιου έτους, μετατρέπει την παρότρυνση σε εντολή και οι γυναίκες ξεσηκώνονται.

Το 1981 εντοπίζεται τυχαία. Δεν γνωρίζουν ότι είναι αυτός. Οι κινήσεις του, όμως, κινούν υποψίες. Ύστερα από 13 επιβεβαιωμένες δολοφονίες και 9 επιθέσεις καταλήγει στα χέρια της ασφάλειας. Δεν αντιστέκεται, αλλά δεν αναγνωρίζει ούτε το λάθος του. Η έρευνα αποδεικνύει, ότι τρεις δολοφονίες πριν από εκείνη της Wilma McCann ανήκουν πιθανότατα στον ίδιο, αν και δεν είχαν σχετιστεί με τις υπόλοιπες.

Ο αντεροβγάλτης, περήφανος για την ταυτότητά του, είναι ένας άνθρωπος που δεν κινεί υποψίες ως φυσιογνωμία. Αυτό είναι το δυνατό του σημείο. Είναι παντρεμένος και ναι, έχει ανακριθεί ήδη πολλές φορές κατά την ερευνητική διαδικασία. Τα ανώτερα κλιμάκια όμως έχουν αγνοήσει τα σημάδια στα οποία επιμένει ο αστυφύλακας που έχει μιλήσει μαζί του.

Το παρελθόν του, αποδεικνύει ότι δεν θα μπορούσε να έχει μια φυσιολογική εξέλιξη. Μεγαλώνει με έναν αλκοολικό και βίαιο προς την μητέρα του, πατέρα, την οποία μάλιστα κακοποιεί πιστεύοντας ότι τον απατά. Ο ίδιος είναι ένα απομονωμένο παιδί, με διάφορα κόμπλεξ, τα οποία στη συνέχεια αναπαράγει το πρότυπο του πατέρα του. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον όλεθρο που θα επιφέρει.

Ο ίδιος, μιμούμενος τα συμπτώματα που είχε στο παρελθόν η γυναίκα του, θα υποστηρίξει ότι πάσχει από παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Το δικαστήριο έχει διαφορετική γνώμη. Ο αντεροβγάλτης του Yorkshire, Peter Sutcliffe πεθαίνει εν τέλει από κορονοϊό στις 13/11/2020 καθώς δεν δεχόταν επί μέρες να του χορηγηθεί οποιαδήποτε αγωγή.

Τα θύματα του Yorkshire ripper:

30 Οκτωβρίου 1975, Wilma McCann, 28, Leeds

20 Ιανουαρίου 1976, Emily Jackson, 42, Leeds

11 Φεβρουαρίου 1977, Irene Richardson, 28, Leeds

23 Απριλίου 1977, Patricia Atkinson, 32, Bradford

26 Ιουνίου 1977, Jayne MacDonald, 16, Leeds

1 Οκτωβρίου 1977, Jean Jordan, 20, Manchester

21 Ιανουαρίου 1978, Yvonne Pearson, 21, Bradford

31 Ιανουαρίου 1978, Helen Rytka, 18, Huddersfield

16 Μαΐου 1978, Vera Millward, 40, Manchester

4 Απριλίου 1979, Josephine Whitaker, 19, Halifax

2 Σεπτεμβρίου 1979, Barbara Leach, 20, Bradford

20 Αυγούστου 1980, Marguerite Walls, 47, Leeds

17 Νοεμβρίου 1980, Jacqueline Hill, 20, Leeds


Πρώην detectives διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, πως είναι υπεύθυνος για άλλες 22 δολοφονίες.

Όσα έχω αναφέρει, ως εδώ, μπορούν να θεωρηθούν αρκετά και ίσως ένα ικανό spoiler για ένα ντοκιμαντέρ τεσσάρων επεισοδίων. Πίστεψέ με, μπορούν να γραφτούν βιβλία για όλο αυτό. Παρά την αναφορά που κάνω, δεν έχεις παρά να δεις αυτό το εκπληκτικό δημιούργημα.

Κοινωνικές προεκτάσεις

Κάτι που δεν φαίνεται και προφανώς θα έπρεπε, είναι οι κοινωνικές προεκτάσεις πίσω από την ιστορία του αντεροβγάλτη του Yorkshire. Θα μου πεις, με βάση την συνεχή αποκάλυψη ειδεχθών εγκλημάτων κατά των γυναικών το τελευταίο διάστημα γίνατε ξαφνικά όλες φεμινίστριες και χτυπιέστε. Να το πω ωμά τί μπορεί να σκέφτεσαι; Ότι καίμε τα σουτιέν μας στις πλατείες, όπως συνήθιζαν να λένε μεγαλύτεροι από εμένα. Είναι κοροϊδευτικό και μόνο να μου το χτυπάς στην μούρη σαν αντεπιχείρημα. Δυστυχώς, ο γυναικείος πληθυσμός, ανά την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξε κυρίως υπόδουλος. Ψέμα είναι αυτό; Το αδύναμο φύλο. Έτσι δεν χαρακτηρίζονται οι γυναίκες και δυστυχώς έχει περάσει στην συνείδηση της πλειοψηφίας;

Όλες οι μάχες κερδίζονται με αγώνες. Και υπήρξαν αγώνες για όλα τα δικαιώματα τα οποία έχουμε μέχρι σήμερα, όχι μόνο ως φύλο, ως κοινωνία γενικότερα. Και ξέρεις κάτι; Είναι άπειροι οι αγώνες που πρέπει να κερδηθούν ακόμη, αλλά αυτό δεν ανήκει εδώ. Ας εστιάσουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση και ας δούμε πίσω από τα γεγονότα.

Πάμε πάλι.

Βρισκόμαστε στην βόρεια Αγγλία, στην πολιτεία του Yorkshire στην δεκαετία του ’70, στην συνοικία του Chapeltown. Τι είναι η συνοικία του Chapeltown; Μια παρηκμασμένη πρώην βιομηχανική περιοχή, την οποία έχει κατοικίσει κυρίως η αφρο-καραβιανή κοινότητα και στην οποία έχει εξαπλωθεί -όχι εξαιτίας αυτών- η πορνεία και η παραβατικότητα.

Άρα, σύμφωνα με τα εγκλήματα που διαπράττονται, ποιος είναι ο στόχος; Οι πόρνες. Τί είναι οι πόρνες; Το «μίασμα» της κοινωνίας. Ποιος ενδιαφέρεται για αυτές, ακόμη και αν απλά κάνουν την δουλειά τους για να συντηρήσουν τα παιδιά τους; Κανείς! Τί τους αξίζει; Ο θάνατος. Ποιος τα λέει όλα αυτά; Άνδρες αστυνομικοί, άνδρες ιατροδικαστές, άνδρες δημοσιογράφοι και γενικώς άνδρες.

Bingo!

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μια ανδροκρατούμενη κοινωνία σε νευραλγικές θέσεις, αποφάσισε για τα θύματα ενός serial killer. Τι ήταν, πως ζούσαν, τί προκαλούσαν, γιατί έπαθαν ό,τι έπαθαν. Τα πάντα!

Και αν νομίζεις ότι είμαι μια ιδιοφυία, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω. Κάνεις λάθος. Αυτά τα συμπεράσματα βγήκαν μετά το πέρας αυτής της τραγικής ιστορίας και θα δεις, σε προκαλώ-προσκαλώ να το δεις, όσοι χειριζόντουσαν την υπόθεση δεν πήραν εύσημα. Γιατί για να κάνει κανείς καλά την δουλειά του, πόσο μάλλον μια τέτοια δουλειά, πρέπει να ξεφεύγει από τα στεγανά του δικού του μυαλού, των δικών του πιστεύω, των δικών του αντιλήψεων και να είναι δεκτικός ακόμη και σε αυτό που σιχαίνεται.

Τί περιμένεις λοιπόν; Αναζήτησε το documentary του Netflix “The ripper”.