Τετάρτη 29 Ιουλίου 2020

Η αλλαγή (μικρο-μυθοπλασία)

Η αλλαγή


(Πρόκειται για δικό μου κείμενο το οποίο δημιούργησα και ανάρτησα σε μέρη, σύμφωνα με τους κανόνες του ιστότοπου www.121words.com. Σε κάθε μέρος παραθέτω και το link στο οποίο είναι αναρτημένο. Ίσως αυτή η ιστορία να αποκτήσει και άλλα μέρη. Αυτό θα φανεί με τον καιρό).


1ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/MGLBXdNNPA/7

Κάθεσαι σε ένα λευκό δωμάτιο με ένα μπεζ ξεθωριασμένο καναπέ που κολλάει πάνω σου καθώς προσπαθείς να βολευτείς. Τα πόδια σου βρίσκουν μπροστά στο τραπεζάκι που είναι τοποθετημένο εκεί και δυσανασχετείς. Κρατάς στα χέρια ένα φάκελο. Σου είπαν είναι δικός σου και πρέπει να τον ανοίξεις. Δε θες. Φοβάσαι για ό,τι μπορεί να λένε τα γράμματα πάνω στο χαρτί. Καθώς τον κρατάς, τα χέρια σου ιδρώνουν και χωρίς να το καταλαβαίνεις τσαλακώνεις το χαρτί. Ας γίνει τώρα! Τίποτα δεν θα αλλάξει σε λίγο. Τον ανοίγεις. Σέρνεις το χαρτί έξω και το ξεδιπλώνεις. Τα μάτια πηγαίνουν επάνω κάτω. Δεν ξέρεις πού να εστιάσεις. Τί γράφει; Τί πρέπει να καταλάβεις; Καθώς ένας θόρυβος κλείνει τα αυτιά σου ξέρεις πως όλα πια έχουν αλλάξει.

2ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/6b-niQHFe/8

Η ειρωνεία είναι πως το ήξερες. Όχι δεν το ήξερες… αλλά το ένιωθες. Το ένστικτό σου προσπαθούσε κάθε μέρα να σου υπενθυμίσει πως αυτή η φορά δε μοιάζει με τις άλλες. Αυτή τη φορά υπάρχει πρόβλημα. Πιο πολύ για αυτό τρέμεις ολόκληρη. Ήσουν σίγουρη ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Το δωμάτιο μικραίνει.

Όντως; Όχι, εσύ δεν χωράς πια μέσα του. Σηκώνεσαι. Είσαι πιο βαριά από ποτέ.

Τί πρέπει να κάνεις τώρα; Τίποτα.. λογικά δεν έχεις τίποτα να κάνεις, έτσι δεν είναι; Σύνερθε. Ξύπνα. Πρέπει να πάρεις το γιατρό σου. Πρέπει να σε δει όσο το δυνατόν συντομότερα. Αυτό σου είπαν μόλις σου έδωσαν το φάκελο. Μόνο αυτό. Μάλλον. Κάνεις δυο βήματα. Βρίσκεις πάλι πάνω στο τραπεζάκι. Τώρα από μέσα σου βλαστημάς.

3ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/HvMtsi77N/9

Ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις στο διάδρομο. Κατεβαίνεις τη σκάλα. Στα μέσα της ζαλίζεσαι. Δεν είσαι σίγουρη ότι βλέπεις το επόμενο σκαλί. Τα μάτια σου έχουν θολώσει. Σταματάς. Κατεβάζεις το κόμπο που έχεις στο λαιμό και προχωράς. Ανοίγεις την εξώπορτα και επιτέλους βρίσκεσαι πίσω στην πόλη. Δεν είχε νυχτώσει ακόμη.

Κοιτάζεις γύρω σου. Όλα σου φαίνονται καινούρια. Πριν μισή ώρα αυτή η πόλη έμοιαζε αλλιώς. Ήταν θαμπή, συνηθισμένη.

Τώρα ακούς τους ήχους της. Όλους. Αν και όχι όλους καθαρά. Προχωράς στο πεζοδρόμιο. Βγαίνεις στην πλατεία. Το φως του ήλιου που έχει πάρει να δύσει, πέφτει στα μάτια σου σαν προβολέας. Δε σε ενοχλεί. Είναι το ωραιότερο φως που έχεις δει ποτέ. Χαμογελάς. Τραγική ειρωνεία να σου μοιάζει για πρώτη φορά ελκυστικό.

4ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/psZ_AmJrYf/10

Γιατί τα έχανες όλα αυτά χρόνια τώρα; Προσπαθείς να τα μετρήσεις. Είναι ανώφελο. Ήσουν παιδί ή και λίγο αργότερα. Οι ξένοιαστες αναμνήσεις σταματούν εκεί που ξεκινούν τα πρέπει. Όχι των άλλων. Τα δικά σου πρέπει. Όταν κατάλαβες τί θα πρέπει να κάνεις για να ανήκεις σε αυτό το κόσμο με τρόπο που να λαμβάνεις ικανοποίηση από τους άλλους για αυτό που είσαι. Κανείς δεν σου το ζήτησε. Ίσως όμως και όλοι. Αθόρυβα, άυλα, διάφανα σου πέρασαν το μήνυμα πως για να είσαι αυτό που «πρέπει», το αποδεκτό, δεν είναι αρκετό να είσαι εσύ. Και εσύ το έχαψες. Αναστενάζεις. Έτσι έμαθες. Φταις; Τώρα τι κάνεις που το ίδιο σου το σώμα σου λέει φτάνει. Αν θες να συνεχίσουμε μαζί άλλαξε ρότα τώρα.

5ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/RdchvMIoD/11

Η νύχτα είναι ανυπόφορη. Οι είκοσι βαθμοί στο θερμόμετρο σου μοιάζουν για σαράντα. Ξυπνάς λουσμένη στον ιδρώτα. Ούτε κλιμακτήριο να περνούσες. Μαζεύεις τα μαλλιά ψηλά και τα στερεώνεις με ένα κοκαλάκι. Νευριασμένη πετάς στην απέναντι καρέκλα το σεντόνι, γιατί σε αηδιάζει. Βγάζεις το νυχτικό σου και μπαίνεις για ντουζ. Κανείς δε βρίσκεται στο σπίτι. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, όποια ώρα θέλεις. Για αυτό δεν προσευχόσουν από τότε που ήσουν στο σχολείο; Πότε να έρθει αυτή η στιγμή. Τώρα μισείς το άδειο σπίτι. Φοράς ένα φανελάκι και ξαπλώνεις στον καναπέ. Τέσσερις παρά τέταρτο. Στις δέκα πρέπει να είσαι στο γιατρό σου. Όταν τον πήρες και του είπες με δυο λέξεις τί έγραφαν οι εξετάσεις σου, δέχτηκε να σε δει το συντομότερο.

6ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/b0hvNkqRR/12

Επέμβαση. Φάρμακα. Θεραπεία. Κουράγιο… Πού το πουλάνε το τελευταίο; Αν ισχύει αυτό που λένε πως ο Θεός σου δίνει όσα μπορείς να αντέξεις, μαζί σου έχει γίνει κάποιο λάθος. Δεν αντέχεις άλλο. Ήδη είναι πολύ για σένα ό,τι συμβαίνει.

Τώρα δε θέλεις να αλλάξει τίποτα από τη ζωή σου και ας τη μισούσες για τη μονοτονία και τη προβλεψιμότητά της.

Θέλεις να γυρίσεις σπίτι, να κοιμηθείς και μόλις ανοίξεις τα μάτια να μπορείς να γκρινιάξεις για όσα δεν έχεις και όσα μάλλον δε θα αποκτήσεις ποτέ.

Δεν το ξέρει κανείς ακόμη. Δεν το έχεις πει σε κανέναν. Το ξέρεις από τώρα πως αντί να σου συμπαρασταθούν θα πρέπει να δείξεις εσύ δυνατή και να τους διαβεβαιώσεις ότι θα τα καταφέρεις. Γαμώτο!

7ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/X02eVg9UgL/13

Μερικά διαστήματα στη ζωή μοιάζουν με ψέμα, ιδίως όταν εμπεριέχουν πόνο. Κι όσο περισσότερο πόνο έχουν, τόσο περισσότερο δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ό,τι τα ζεις. Σαν ψέμα σου μοιάζει και τώρα όλο αυτό και σαν ψέμα θέλεις να το θυμάσαι και μετά από χρόνια… Σαν κακό όνειρο που έβλεπες ξύπνια.

Σκέφτεσαι ότι δε σε ξεχώρισε η τύχη για τα χρόνια σου. Δε σε παράβλεψε. Δεν είπε είναι νέα. Άσ’ την ακόμη. Έχει να ζήσει.

Δε φοβάσαι μη πεθάνεις. Μάλλον.. μήπως φοβάσαι; Για αυτό θέλεις να τα αλλάξεις όλα τώρα; Αλλάζουν; Μπορείς να πεις δηλαδή ότι εγώ θα τα αντιστρέψω και γίνεται; Το ελπίζεις. Διαφορετικά γιατί συμφώνησες με τις υποδείξεις των γιατρών. Γιατί δέχεσαι να πονάς αν όλο αυτό είναι να μη σταματήσει.

8ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/ulzD1Ig-j/14

Μπαινοβγαίνεις στο νοσοκομείο συχνά, πολύ συχνά και έρχεσαι καθημερινά αντιμέτωπη με παγωμένα χαμόγελα ή με φωνές απόγνωσης. Ακούς ιστορίες που ενώ ξέρεις ότι ισχύουν είναι σαν να το ξεχνάς. Όταν περικλείεσαι στη βοή της δικής σου πραγματικότητας είναι σαν όλα αυτά να μην υπάρχουν. Κι όμως..

Ακούς τις νοσοκόμες να μιλούν, τους γιατρούς να ενημερώνουν ο ένας τον άλλο για το επόμενο περιστατικό. Μιλούν για αφαιρέσεις κατεστραμμένων οργάνων σαν να μην μιλούν για ανταλλακτικά που πια είναι άχρηστα. Σοκάρεσαι και ας ξέρεις, γιατί έχεις τη λογική να το ξέρεις, ότι για εκείνους είναι καθημερινότητα. Ο πόνος και η δυστυχία όσο και αν για εσένα είναι ένας ανείπωτος εφιάλτης, για εκείνους είναι μια καθημερινότητα που αν δεν τη δουν έτσι, ίσως καταρρεύσουν.

9ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/l7i3zWEEU/15

Η σιωπή ηχεί έντονα μέσα σου. Παίρνεις το κινητό και ανιχνεύεις τις επαφές σου. Είναι πολλές. Ανοίγεις το facebook. Πηγαίνεις στη λίστα των φίλων, ακόμη πιο μεγάλη. Είναι πολλοί οι φίλοι σου; Όχι! Δεν είναι ούτε όσοι βρίσκονται στη λίστα σου, δεν είναι ούτε όσοι βρίσκονται στις επαφές σου. Δεν είναι ούτε όσοι τα δάχτυλα των χεριών σου. Το ήξερες αυτό. Γιατί απορείς τώρα;

Α ναι! Γιατί τώρα σου φταίει που δεν έχεις σε ποιον να πεις αυτό που νιώθεις. Γιατί ξέρεις πως ό,τι ζεις είναι μόνο δικό σου. Μείναμε στα τυπικά.

-          Τί κάνεις;

-          Είμαι καλά… υπέροχα … φανταστικά… τέλεια…

Όλα ψέματα. Ψέματα σε κερνάνε, ψέματα κερνάς. Κανείς δε θέλει να ξέρεις. Κανείς δε θέλεις να ξέρει… την αλήθεια.

10ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/K94QokOEx/16

Μήπως ήρθε η ώρα για αλλαγή; Δε χρειάζεται να ρωτήσεις τον εαυτό σου ούτε να σκεφτείς πώς θα ήταν καλύτερα να την προγραμματίσεις. Δεν προγραμματίζεται.

Η αλλαγή συμβαίνει ήδη. Αποδέξου την. Αποδέξου την για να προχωρήσεις. Μην κοιτάξεις πίσω. Μην αγχωθείς. Μην αναρωτηθείς. Μη φοβηθείς. Μη λυπηθείς. Μη σκεφτείς. Μην κάνεις τίποτα.

Η αλλαγή έχει γίνει κιόλας μέρος του εαυτού σου. Αυτό συμβαίνει. Όταν δεν αποφασίζεις να αλλάξεις εσύ ό,τι σε τρώει, τότε κάτι άλλο αποφασίζει για σένα και σε βγάζει από ό,τι ήξερες, από την συνήθεια, από τη βολή, από την αναβλητικότητα.

Είναι όπως όταν ψήλωνες ξαφνικά και δεν σου έκανε κανένα από τα αγαπημένα σου ρούχα. Άστα στην άκρη. Ήρθε η ώρα να πάρεις καινούρια. Χαμογέλα. Εξελίσσεσαι. Έτσι πες.

 


Πέμπτη 16 Ιουλίου 2020

Δέσποινα (βιβλίο)

ΔέσποιναΑύγουστος Κορτώ

 

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Κι αν η Παναγία ήταν Ελληνίδα μάνα;

Η Δέσποινα έχασε τον γιο της –τριάντα τριών χρονώ παλικάρι, από μιαν αποκοτιά, μια φτυσιά στα μούτρα της Χούντας– κι έχει γυρίσει την πλάτη στον θρύλο που ξεπήδησε απ’ τον χαμό του: τι να την κάνει τη λατρεία του κόσμου, τους οπαδούς και τους πιστούς, όταν το παιδί της είναι μες στο χώμα;

Κι έτσι επιστρέφει με τον νου στο μόνο καταφύγιο –στο παρελθόν– και ξαναζεί τα πάθη και τα λάθη της: το ακριτικό χωριό και τους γέρους γονείς της, το μωρό στα σπλάχνα της, με τον ανομολόγητο πατέρα, τον ξενιτεμό στην Αθήνα, στο αρχοντικό της Δεξαμενής. Από ψυχοκόρη αφέντρα και κυρά, γυναίκα του καλόκαρδου Σήφη, σύντροφος και στήριγμα στα μαύρα χρόνια της κατεχόμενης Κρήτης – μα πάνω απ’ όλα, μάνα του Χρήστου.

Αλλά όση αγάπη κι αν του έδινε, ο μοναχογιός της ήταν μια ζωή ατίθασος, άπιαστος σαν αγρίμι, άφοβος στον κίνδυνο κι αψήφιστα δοσμένος στη φιλία και στον έρωτα, λες και μπορούσε να πατήσει χάμω ως και τον θάνατο. Κι έτσι παρασύρθηκε, απ’ τον φανατισμό της κουστωδίας του και τα μάτια της Μάγδας, κι έφαγε το κεφάλι του.

Μα όλα αυτά τα χρόνια, τα μερόνυχτα της αγωνίας και της πίκρας, η Δέσποινα είχε μια κρυφή παρέα, ορατή μόνο στα μάτια της ψυχής της: την κόρη που δεν απόχτησε, την κόρη που θα μεγάλωνε στο πλευρό της και θα γινόταν απάγκιο κι αποκούμπι της. Μήπως κι η ίδια η Παναγιά δεν θα ’θελε ένα κοριτσάκι, για να γλυκαίνει η αντάρα που την πότιζε ο κανακάρης της, για να αλαφραίνει ο πόνος του φευγιού του;

Ώσπου μια μέρα, ένας χαμένος φίλος του Χρήστου –ο Γιαννάκης, αφοσιωμένος σαν μαθητής και γλυκός σαν παραγιός– έρχεται να ταράξει τη μοναξιά της Δέσποινας με τις αποκαλύψεις του, με την αλήθεια που λουφάζει στην πιο απίθανη κρυψώνα.

Μια ιστορία γι’ αυτό που ζήλεψε ακόμα κι ο Θεός, την αγάπη της μάνας.

Η περίληψη είναι αρκετά εκτενής και τα λέει όλα χωρίς παρόλα αυτά να σου αφήνει την πόρτα τόσο ανοιχτή που να χάνεις το ενδιαφέρον σου προκειμένου να διαβάσεις τις μόλις 225 σελίδες του έργου του Κορτώ.

Όπως ο ίδιος είπε στη διαδικτυακή παρουσίαση του βιβλίου του σε συνεργασία με τα Public, τα βιβλία του είναι σαν να βγαίνουν από καλούπι (το τελευταίο σχόλιο είναι δικό μου, δε θυμάμαι ακριβώς πώς το είπε αλλά αυτό εννοούσε) καθώς δύσκολα ξεπερνούν τις 250 σελίδες. Και αυτό δεν είναι κακό. Καθόλου κακό για την ακρίβεια, από τη στιγμή που μπορεί χωρίς να φλυαρεί να αποδίδει ολοκληρωμένες ιστορίες. Πάνω στο τελευταίο θα προσθέσω παρακάτω ένα ακόμη σχόλιό μου, όμως ας μη ξεφεύγουμε..

Τί έχουμε λοιπόν εδώ;

Ο Κορτώ, που κατά την προσωπική μου άποψη, καθόλου δεν εμπαίζει τα θεία. Αν είσαι καλοπροαίρετος αυτό θα το καταλάβεις - Μόνο όποιος ψάχνεται βρίσκει θεωρίες συνωμοσίας παντού – κρατά ιστορικά και μόνο την ιστορία του Ιού του Θεού και πάνω σε αυτή πλάθει μια σύγχρονη άλλη ιστορία.

Με δυο λόγια, η Δέσποινα – εκεί που αντιλαμβάνεσαι παραπέμπει, δε θα σε βγάλει κανείς τρελό – μένει έγκυος και κυοφορεί ένα αγοράκι. Είναι ανύπαντρη και αυτό αποτελεί ευθύς εξαρχής πρόβλημα. Καταλήγει στην Αθήνα. Δουλεύει σε ένα σπίτι ως ψυχοκόρη και η ζωή τα φέρνει έτσι που γίνεται κυρία του σπιτιού. Το όνομα του συζύγου της, Σήφης, Ιωσήφ δηλαδή και εκείνο του γιού της, Χρήστος. Ο Χρήστος είναι ένα υπέροχο παιδί αλλά πολύ ανήσυχο και όπου βλέπει την αδικία την κυνηγά, δεν την ανέχεται. Έτσι βάζει σε κίνδυνο συχνά τη ζωή του. Οι παρέες του επιρρεπείς και ασταθείς: ο Πέτρος, η Γιάννης, ο Ματθαίος και η Μάγδα.

Όπως καταλαβαίνεις ζώντας τα χρόνια της Χούντας, ο Χρήστος, με αυτό το χαρακτήρα δεν μπορεί να κάτσει αμέτοχος. Δεν μπορεί να υπομείνει το δικτάτορα. Ο Χρήστος θα θανατωθεί και οι φίλοι του θα τον «προδώσουν» φοβισμένοι μήπως έχουν τη δική του μοίρα. Τα μετέπειτα χρόνια θα ανακηρυχθεί σε ήρωα και θα τιμηθεί για το έργο του. Τί σημασία θα έχει όμως για τη Δέσποινα που έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε και ζει πια μόνη και αγανακτισμένη μέσα στο πετσί της χωρίς να έχει συντροφιά και μία κόρη που τόσο λαχταρούσε και την οποία μόνο με τη φαντασία της κρατούσε ζωντανή.

Το τέλος θα έρθει να δώσει ελπίδα. Ελπίδα για τη Δέσποινα, για να έχει κάτι να περιμένει, όπως η ανάσταση του Θεανθρώπου έδωσε σε όλους μια ελπίδα για να συνεχίσουμε.

Ο Κορτώ πιάνει με προσοχή και σεβασμό θα έλεγα ένα πολύ λεπτό θέμα που από όπου και αν το ακουμπήσεις μπορείς να γίνεις αντικείμενο κριτικής. Ούτε εγώ και ίσως ούτε πολλοί από εσάς δεν έχουμε μελετήσει βιβλία της εκκλησίας – όποια βιβλία της εκκλησίας – αντίθετα με εκείνον που το έχει κάνει. Δεν το λέω για να τον απενοχοποιήσω αλλά ως ένας άνθρωπος που είναι γνωστό – ποτέ δεν το έκρυψε πως αντιμετωπίζει τη χρόνια κατάθλιψη – χρειάστηκε να καταφύγει κάποτε στη ανάγνωση τέτοιων κειμένων για να βοηθηθεί ψυχικά. Επομένως δεν ασχολήθηκε με αυτό το θέμα ελαφρά την καρδία.

Παρόλα αυτά και ενώ έχω γίνει αναγνώστριά του τα τελευταία χρόνια επειδή αγαπώ τον τρόπο που γράφει, θα έλεγα πως η ιστορία με την οποία καταπιάστηκε έχει τόσο βάθος και έκταση που θα μπορούσε να την εκμεταλλευτεί κι άλλο.

Η Δέσποινα κυκλοφορεί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Πατάκη.

 

 

 


Σάββατο 4 Ιουλίου 2020

Inheritance (ταινία)

Inheritance – 2020

 

Υπόθεση:

Ο Archer Monroe, πατριάρχης μιας πλούσιας και ισχυρής πολιτικής οικογένειας στη Νέα Υόρκη, πεθαίνει.

Η περιουσία του χωρίζεται στην σύζυγό του Catherine, τον γιο του William, και τη κόρη του Lauren.

Στη συνέχεια ο δικηγόρος της οικογένειας, Harold Thewlis, δίνει στη Lauren ένα μήνυμα από το πατέρα της.

Αυτό την οδηγεί σε μια μυστική αποθήκη κάτω από την οικογενειακή ιδιοκτησία, όπου βρίσκει έναν άγνωστο άνδρα σε αιχμαλωσία. Ο άντρας αποκαλείται Morgan Warner και ισχυρίζεται ότι κρατείται φυλακισμένος εκεί για τριάντα ολόκληρα χρόνια.

Ο Morgan θα αφηγηθεί στην Lauren μια ιστορία που εκείνη δεν είναι έτοιμη να ακούσει και ασφαλώς δεν την πιστεύει. Εντούτοις τη βάζει σε αμφιβολίες και την οδηγεί προς ταυτοποίησή της. Ακολουθώντας τα στοιχεία που της δίνει ο Morgan, η Lauren θα μάθει ότι ο πατέρας της είχε μια δεύτερη παράλληλη οικογένεια, πως κάποτε είχε σκοτώσει ένα νεαρό και πως άδικα κρατούσε αυτόν τον άνδρα σε απομόνωση, μιας και ήταν ο μόνος που γνώριζε την αλήθεια.

Δυστυχώς για την ίδια ό,τι έχει ακούσει είναι αληθινό και ως δικηγόρος και δη εισαγγελέας, δε δέχεται αυτή την αδικία και αποφασίσει, με κίνδυνο να τιναχτεί η καριέρα της ίδιας και του αδερφού της στον αέρα, να απελευθερώσει τον άνδρα.

Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της.

Τί έχουμε εδώ;

Πρόκειται για μια αμερικανική ταινία (θρίλερ) σε σκηνοθεσία του Vaughn Stein και σενάριο του Matthew Kennedy

Πρωταγωνιστούν οι:

·         Lily Collins ως Lauren Monroe

·         Simon Pegg ως Morgan Warner / Carson Monroe

·         Connie Nielsen ως Catherine Monroe

·         Chace Crawford ως William Monroe

·         Patrick Warburton ως Archer Monroe

·         Marque Richardson ως Scott και

·         Michael Beach ως Harold Thewlis

Η Λόρεν δεν πήρε ποτέ την αγάπη που περίμενε από το πατέρα της. Εκείνος ήταν πάντοτε αυστηρός μαζί της και δεν ενέκρινε τις αποφάσεις της. Τη θαύμαζε όμως για το στέρεο χαρακτήρα της και για την πυγμή με την οποία αντιμετώπιζε τη ζωή. Έτσι ακόμη και αν δεν της έδωσε την ανάλογη κληρονομιά με τον αδερφό της, την επιφόρτισε με ένα μεγάλο βάρος – να κρατά αντί αυτού τον αιχμάλωτό του και να μην το αποκαλύψει πουθενά.

Περίεργο πράγμα οι κληρονομιές. Δεν ξέρεις ποτέ τί μπορεί να σκάσει στα χέρια σου..

Ως δικαστικός, η Lauren θα προσπαθήσει να μάθει την αλήθεια και να αποδώσει δικαιοσύνη. Είναι όμως όλα τόσο καλά στημένα που θα την πείσουν για την αθωότητα ενός πραγματικά ένοχου και άκρως επικίνδυνου άνδρα που θα θέσει και τη δική της ζωή σε κίνδυνο.


Πρωτότυπο σενάριο αλλά προχειροφτιαγμένο σε κάποια σημεία, όχι και τόσο τρομακτικό (τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα) δεν υπηρετεί αυτό για το οποίο προοριζόταν μην αφήνοντας να έχεις σαφή γνώμη.

Σε αυτό πρωταγωνιστεί η γλυκιά Lilly Collins που αποδεικνύει ότι ανταποκρίνεται σε προκλήσεις (ακόμη τη θυμάμαι ως Χιονάτη στο Mirror Mirror).

Το τέλος παρόλα αυτά στέκεται μετέωρο και κλείνει βιαστικά χωρίς να δείχνει το πως τα πράγματα τακτοποιούνται στο μετά.

Δες το trailer της ταινίας εδώ: