Η αλλαγή
(Πρόκειται για δικό μου κείμενο το οποίο δημιούργησα και ανάρτησα σε μέρη, σύμφωνα με τους κανόνες του ιστότοπου www.121words.com. Σε κάθε μέρος παραθέτω και το link στο οποίο είναι αναρτημένο. Ίσως αυτή η ιστορία να αποκτήσει και άλλα μέρη. Αυτό θα φανεί με τον καιρό).
1ο μέρος:
Κάθεσαι σε ένα λευκό δωμάτιο με
ένα μπεζ ξεθωριασμένο καναπέ που κολλάει πάνω σου καθώς προσπαθείς να
βολευτείς. Τα πόδια σου βρίσκουν μπροστά στο τραπεζάκι που είναι τοποθετημένο
εκεί και δυσανασχετείς. Κρατάς στα χέρια ένα φάκελο. Σου είπαν είναι δικός σου
και πρέπει να τον ανοίξεις. Δε θες. Φοβάσαι για ό,τι μπορεί να λένε τα γράμματα
πάνω στο χαρτί. Καθώς τον κρατάς, τα χέρια σου ιδρώνουν και χωρίς να το
καταλαβαίνεις τσαλακώνεις το χαρτί. Ας γίνει τώρα! Τίποτα δεν θα αλλάξει σε
λίγο. Τον ανοίγεις. Σέρνεις το χαρτί έξω και το ξεδιπλώνεις. Τα μάτια πηγαίνουν
επάνω κάτω. Δεν ξέρεις πού να εστιάσεις. Τί γράφει; Τί πρέπει να καταλάβεις;
Καθώς ένας θόρυβος κλείνει τα αυτιά σου ξέρεις πως όλα πια έχουν αλλάξει.
2ο μέρος:
Η ειρωνεία είναι πως το ήξερες.
Όχι δεν το ήξερες… αλλά το ένιωθες. Το ένστικτό σου προσπαθούσε κάθε μέρα να
σου υπενθυμίσει πως αυτή η φορά δε μοιάζει με τις άλλες. Αυτή τη φορά υπάρχει
πρόβλημα. Πιο πολύ για αυτό τρέμεις ολόκληρη. Ήσουν σίγουρη ότι κάτι κακό είχε
συμβεί. Το δωμάτιο μικραίνει.
Όντως; Όχι, εσύ δεν χωράς πια
μέσα του. Σηκώνεσαι. Είσαι πιο βαριά από ποτέ.
Τί πρέπει να κάνεις τώρα;
Τίποτα.. λογικά δεν έχεις τίποτα να κάνεις, έτσι δεν είναι; Σύνερθε. Ξύπνα.
Πρέπει να πάρεις το γιατρό σου. Πρέπει να σε δει όσο το δυνατόν συντομότερα. Αυτό
σου είπαν μόλις σου έδωσαν το φάκελο. Μόνο αυτό. Μάλλον. Κάνεις δυο βήματα.
Βρίσκεις πάλι πάνω στο τραπεζάκι. Τώρα από μέσα σου βλαστημάς.
3ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/HvMtsi77N/9
Ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις
στο διάδρομο. Κατεβαίνεις τη σκάλα. Στα μέσα της ζαλίζεσαι. Δεν είσαι σίγουρη ότι
βλέπεις το επόμενο σκαλί. Τα μάτια σου έχουν θολώσει. Σταματάς. Κατεβάζεις το
κόμπο που έχεις στο λαιμό και προχωράς. Ανοίγεις την εξώπορτα και επιτέλους
βρίσκεσαι πίσω στην πόλη. Δεν είχε νυχτώσει ακόμη.
Κοιτάζεις γύρω σου. Όλα σου
φαίνονται καινούρια. Πριν μισή ώρα αυτή η πόλη έμοιαζε αλλιώς. Ήταν θαμπή,
συνηθισμένη.
Τώρα ακούς τους ήχους της. Όλους.
Αν και όχι όλους καθαρά. Προχωράς στο πεζοδρόμιο. Βγαίνεις στην πλατεία. Το φως
του ήλιου που έχει πάρει να δύσει, πέφτει στα μάτια σου σαν προβολέας. Δε σε
ενοχλεί. Είναι το ωραιότερο φως που έχεις δει ποτέ. Χαμογελάς. Τραγική ειρωνεία
να σου μοιάζει για πρώτη φορά ελκυστικό.
4ο μέρος:
Γιατί τα έχανες όλα αυτά χρόνια
τώρα; Προσπαθείς να τα μετρήσεις. Είναι ανώφελο. Ήσουν παιδί ή και λίγο
αργότερα. Οι ξένοιαστες αναμνήσεις σταματούν εκεί που ξεκινούν τα πρέπει. Όχι
των άλλων. Τα δικά σου πρέπει. Όταν κατάλαβες τί θα πρέπει να κάνεις για να
ανήκεις σε αυτό το κόσμο με τρόπο που να λαμβάνεις ικανοποίηση από τους άλλους
για αυτό που είσαι. Κανείς δεν σου το ζήτησε. Ίσως όμως και όλοι. Αθόρυβα,
άυλα, διάφανα σου πέρασαν το μήνυμα πως για να είσαι αυτό που «πρέπει», το
αποδεκτό, δεν είναι αρκετό να είσαι εσύ. Και εσύ το έχαψες. Αναστενάζεις. Έτσι
έμαθες. Φταις; Τώρα τι κάνεις που το ίδιο σου το σώμα σου λέει φτάνει. Αν θες
να συνεχίσουμε μαζί άλλαξε ρότα τώρα.
5ο μέρος:
Η νύχτα είναι ανυπόφορη. Οι
είκοσι βαθμοί στο θερμόμετρο σου μοιάζουν για σαράντα. Ξυπνάς λουσμένη στον
ιδρώτα. Ούτε κλιμακτήριο να περνούσες. Μαζεύεις τα μαλλιά ψηλά και τα
στερεώνεις με ένα κοκαλάκι. Νευριασμένη πετάς στην απέναντι καρέκλα το σεντόνι,
γιατί σε αηδιάζει. Βγάζεις το νυχτικό σου και μπαίνεις για ντουζ. Κανείς δε
βρίσκεται στο σπίτι. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, όποια ώρα θέλεις. Για αυτό
δεν προσευχόσουν από τότε που ήσουν στο σχολείο; Πότε να έρθει αυτή η στιγμή.
Τώρα μισείς το άδειο σπίτι. Φοράς ένα φανελάκι και ξαπλώνεις στον καναπέ.
Τέσσερις παρά τέταρτο. Στις δέκα πρέπει να είσαι στο γιατρό σου. Όταν τον πήρες
και του είπες με δυο λέξεις τί έγραφαν οι εξετάσεις σου, δέχτηκε να σε δει το
συντομότερο.
6ο μέρος:
Επέμβαση. Φάρμακα. Θεραπεία.
Κουράγιο… Πού το πουλάνε το τελευταίο; Αν ισχύει αυτό που λένε πως ο Θεός σου
δίνει όσα μπορείς να αντέξεις, μαζί σου έχει γίνει κάποιο λάθος. Δεν αντέχεις
άλλο. Ήδη είναι πολύ για σένα ό,τι συμβαίνει.
Τώρα δε θέλεις να αλλάξει τίποτα
από τη ζωή σου και ας τη μισούσες για τη μονοτονία και τη προβλεψιμότητά της.
Θέλεις να γυρίσεις σπίτι, να
κοιμηθείς και μόλις ανοίξεις τα μάτια να μπορείς να γκρινιάξεις για όσα δεν
έχεις και όσα μάλλον δε θα αποκτήσεις ποτέ.
Δεν το ξέρει κανείς ακόμη. Δεν το
έχεις πει σε κανέναν. Το ξέρεις από τώρα πως αντί να σου συμπαρασταθούν θα
πρέπει να δείξεις εσύ δυνατή και να τους διαβεβαιώσεις ότι θα τα καταφέρεις.
Γαμώτο!
7ο μέρος:
Μερικά διαστήματα στη ζωή
μοιάζουν με ψέμα, ιδίως όταν εμπεριέχουν πόνο. Κι όσο περισσότερο πόνο έχουν,
τόσο περισσότερο δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ό,τι τα ζεις. Σαν ψέμα σου μοιάζει
και τώρα όλο αυτό και σαν ψέμα θέλεις να το θυμάσαι και μετά από χρόνια… Σαν
κακό όνειρο που έβλεπες ξύπνια.
Σκέφτεσαι ότι δε σε ξεχώρισε η τύχη
για τα χρόνια σου. Δε σε παράβλεψε. Δεν είπε είναι νέα. Άσ’ την ακόμη. Έχει να
ζήσει.
Δε φοβάσαι μη πεθάνεις. Μάλλον..
μήπως φοβάσαι; Για αυτό θέλεις να τα αλλάξεις όλα τώρα; Αλλάζουν; Μπορείς να
πεις δηλαδή ότι εγώ θα τα αντιστρέψω και γίνεται; Το ελπίζεις. Διαφορετικά
γιατί συμφώνησες με τις υποδείξεις των γιατρών. Γιατί δέχεσαι να πονάς αν όλο
αυτό είναι να μη σταματήσει.
8ο μέρος:
Μπαινοβγαίνεις στο νοσοκομείο
συχνά, πολύ συχνά και έρχεσαι καθημερινά αντιμέτωπη με παγωμένα χαμόγελα ή με
φωνές απόγνωσης. Ακούς ιστορίες που ενώ ξέρεις ότι ισχύουν είναι σαν να το
ξεχνάς. Όταν περικλείεσαι στη βοή της δικής σου πραγματικότητας είναι σαν όλα
αυτά να μην υπάρχουν. Κι όμως..
Ακούς τις νοσοκόμες να μιλούν,
τους γιατρούς να ενημερώνουν ο ένας τον άλλο για το επόμενο περιστατικό. Μιλούν
για αφαιρέσεις κατεστραμμένων οργάνων σαν να μην μιλούν για ανταλλακτικά που
πια είναι άχρηστα. Σοκάρεσαι και ας ξέρεις, γιατί έχεις τη λογική να το ξέρεις,
ότι για εκείνους είναι καθημερινότητα. Ο πόνος και η δυστυχία όσο και αν για εσένα
είναι ένας ανείπωτος εφιάλτης, για εκείνους είναι μια καθημερινότητα που αν δεν
τη δουν έτσι, ίσως καταρρεύσουν.
9ο μέρος:
Η σιωπή ηχεί έντονα μέσα σου.
Παίρνεις το κινητό και ανιχνεύεις τις επαφές σου. Είναι πολλές. Ανοίγεις το facebook. Πηγαίνεις στη λίστα
των φίλων, ακόμη πιο μεγάλη. Είναι πολλοί οι φίλοι σου; Όχι! Δεν είναι ούτε
όσοι βρίσκονται στη λίστα σου, δεν είναι ούτε όσοι βρίσκονται στις επαφές σου.
Δεν είναι ούτε όσοι τα δάχτυλα των χεριών σου. Το ήξερες αυτό. Γιατί απορείς
τώρα;
Α ναι! Γιατί τώρα σου φταίει που
δεν έχεις σε ποιον να πεις αυτό που νιώθεις. Γιατί ξέρεις πως ό,τι ζεις είναι
μόνο δικό σου. Μείναμε στα τυπικά.
-
Τί κάνεις;
-
Είμαι καλά… υπέροχα … φανταστικά… τέλεια…
Όλα ψέματα. Ψέματα σε κερνάνε,
ψέματα κερνάς. Κανείς δε θέλει να ξέρεις. Κανείς δε θέλεις να ξέρει… την
αλήθεια.
10ο μέρος: https://www.urnovl.co/novl/H6sW0OFx/read/9-eg3oj-51/K94QokOEx/16
Μήπως ήρθε η ώρα για αλλαγή; Δε
χρειάζεται να ρωτήσεις τον εαυτό σου ούτε να σκεφτείς πώς θα ήταν καλύτερα να
την προγραμματίσεις. Δεν προγραμματίζεται.
Η αλλαγή συμβαίνει ήδη. Αποδέξου
την. Αποδέξου την για να προχωρήσεις. Μην κοιτάξεις πίσω. Μην αγχωθείς. Μην
αναρωτηθείς. Μη φοβηθείς. Μη λυπηθείς. Μη σκεφτείς. Μην κάνεις τίποτα.
Η αλλαγή έχει γίνει κιόλας μέρος
του εαυτού σου. Αυτό συμβαίνει. Όταν δεν αποφασίζεις να αλλάξεις εσύ ό,τι σε
τρώει, τότε κάτι άλλο αποφασίζει για σένα και σε βγάζει από ό,τι ήξερες, από
την συνήθεια, από τη βολή, από την αναβλητικότητα.
Είναι όπως όταν ψήλωνες ξαφνικά
και δεν σου έκανε κανένα από τα αγαπημένα σου ρούχα. Άστα στην άκρη. Ήρθε η ώρα
να πάρεις καινούρια. Χαμογέλα. Εξελίσσεσαι. Έτσι πες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου