Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2021

Μισό παιδί (βιβλίο)

 


Μισό παιδίΑύγουστος Κορτώ

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Ο Αντώνης Ράπτης, δεκαεφτά χρονών αγόρι, αιματοκύλισε το Χρυσοδέντρι: μπήκε στην τάξη του μονοθέσιου σχολείου μ’ ένα κλεμμένο πολυβόλο, σκότωσε τον δάσκαλο κι όλους σχεδόν τους φίλους του, κι έπειτα αυτοπυρπολήθηκε. Το μακελειό συντάραξε το ακριτικό χωριουδάκι, αλλά η αστυνομία έκλεισε τον φάκελο εν τάχει. Το τι συνέβη ήταν φως φανάρι: άλλο ένα πειραγμένο σκατόπαιδο που, με αφορμή μια ερωτική απογοήτευση, έκανε τη ζήλια του φονικό όπλο. Όμως ο άνεμος της ενοχής τραντάζει ακόμα τα δέντρα του χωριού. Η μάνα του δράστη ξέρει ότι ο δολοφόνος κι ο γιος της δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το μόνο θύμα της επίθεσης που έχει ακόμα τις αισθήσεις του πασχίζει να αρθρώσει την αλήθεια. Κι οι ψυχές των νεκρών μαθητών φωνάζουν, σκυλοτρώγονται, κρατούν καλά το μυστικό τους. Ο Φίλιππος Σέξτος, συλλέκτης μαρτυριών κι επίδοξος γραφιάς, ταξιδεύει στο χαροκαμένο Χρυσοδέντρι. Κάτι στην όλη υπόθεση δεν τον αφήνει σε ησυχία: πρέπει να μιλήσει με τους γονείς, με τα αδέρφια, με τη Μάρω, την πλέον τραγική απ’ τις μητέρες. Όταν ένα παιδί σκοτώνει άλλα παιδιά εξακολουθεί να ’ναι παιδί; Κι όταν το αίμα χύνεται άδικα, ποια είναι η πρώτη αδικία, η ρίζα του κακού; Μια ιστορία μυστηρίου, ένα κυνηγητό για την αλήθεια. Ποιος σκότωσε πρώτος και ποιο θύμα ξεχάστηκε; Ένα σκοτεινό παραμύθι που σου κλέβει την ανάσα.

Μια κλειστή κοινωνία μπορεί να τρώει τις σάρκες της ανηλεώς, αλλά δεν αφήνει κανέναν έξω από τα όριά της να το κάνει. Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι όπως, όταν μια γυναίκα χωρίζει. Μόνο η ίδια επιτρέπεται να βρίζει τον πρώην της. Οι φίλες της απαγορεύεται να πουν το οτιδήποτε. Γιατί τότε, η θλιμμένη και συνάμα χωρισμένη, γίνεται θηρίο ανήμερο.

Ήξερε αλήθεια που πήγαινε ο Σέξτος, όταν αποφάσισε να πάρει το δρόμο για το Χρυσοδέντρι; Θα σου πω εγώ. Ιδέα δεν είχε και αν ήξερε τί τον περίμενε, δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ αυτό το ταξίδι. Ήταν σαν να έμπαινε σε άλλη χώρα, περνώντας τα όρια αυτού του τόπου. Παντού θλίψη για τα παιδιά που χάθηκαν. Χαροκαμένοι γονείς που μιλούσαν ακόμη με τις σκιές των παιδιών τους, άνθρωποι που είχαν κομμάτια του παζλ αλλά δεν σκόπευαν ποτέ να ενώσουν, τραγικές ιστορίες ανθρώπων που θα κατέληγαν αναπόφευκτα σε κάποια τραγωδία -άλλης μορφής πιθανόν- αν δεν τους προλάβαιναν τα γεγονότα, σκοτεινό τοπίο, σκοτεινά μυαλά, άδειες σκέψεις, θυμός, πυρακτωμένη ατμόσφαιρα που ζέχνει από μακριά.  Ανάμεσά τους μια μάνα, η οποία, ύστερα από τον ατιμωτικό χαμό του παιδιού της, τολμούσε να ζει. Έτσι το έβλεπαν οι υπόλοιποι και την στόλιζαν με ό,τι επίθετο μπορούσαν, βγαλμένο απευθείας από την κόλαση. Πού να ήξεραν, ότι αυτή η μάνα, η Μάρω, δεν βαλλόταν από αυτές τις λέξεις. Η ζωή της, η ίδια, ήταν βγαλμένη από την κόλαση και το γεγονός ότι ζούσε, αποτελούσε από μόνο του μια ανεξήγητη παρωδία. Κυνηγημένη μια ζωή και μόνη, κρατήθηκε στη λογική για να επιβιώσει, αυτή και το παιδί της.

Θα αναρωτιέσαι, γιατί σκότωσε ο Αντώνης, παιδί ήταν ακόμη. Κι ύστερα, θεωρείται όντως παιδί, εφόσον σκοτώνει άλλα παιδιά, όπως διερωτάται ο συντάκτης του οπισθόφυλλου; Κανένας φονιάς δεν δικαιολογείται για την πράξη του, είτε το κάνει συνειδητά είτε εν βρασμώ. Θα σου πω, όμως αυτό, και ύστερα ανακάλυψε μόνος σου τις απαντήσεις. Ο Αντώνης, πριν σκοτώσει, ήταν ήδη νεκρός.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Μια καλοσυστημένη ιστορία μυστηρίου, που χωρίς να πολυλογεί, να επαναλαμβάνεται, να αναλύει εξαντλητικά και να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της, σφιχτά δεμένη νοηματικά και εύστοχη, πυκνή και πολυδιάστατη, ομολογεί με περίσσεια ακρίβεια και αλήθεια όσα δεν θέλεις ίσως να ακούσεις, γιατί πολλά κακά μαζεύτηκαν το τελευταίο καιρό, αλλά είναι απαραίτητη. Γιατί πολύ συχνά και χωρίς να σκεφτόμαστε, παπαγαλίζουμε θεωρίες περί ισότητας, αποδοχής, ξενοφοβίας, ρατσισμού και τόσων άλλων δεινών που μας δέρνουν, αλλά δεν μας αγγίζουν ουσιαστικά. Συνηθίσαμε στην αγριότητα. Μάθαμε να ξεπερνούμε, ότι δεν νιώσαμε ποτέ στο πετσί μας.

Αχ Θεέ μου, λέμε, μόλις ακούμε την είδηση, αλλά είμαστε τόσο φορτωμένοι και οι ίδιοι, ίσως από ανούσια προβλήματα, οι πιο τυχεροί ανάμεσά μας και σε λίγο την ξεχνάμε.

Ένα βιβλίο, πόσο μάλλον ένα τέτοιο βιβλίο, δεν σ’ αφήνει να ξεχάσεις. Τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα. Θα πρέπει να βρίσκεσαι εκεί, να παρακολουθείς λέξη-λέξη για να συνθέσεις την ιστορία, να μην χάσεις τα σημαντικά, να βγάλεις νόημα και έτσι αυτό που «ζεις», καθώς το διανύεις, περνά μέσα σου.

Ο Αύγουστος Κορτώ, κατά κόσμο Πέτρος Χατζόπουλος, δεν χρειάζεται συστάσεις. Η πένα του τον έχει προσδιορίσει καλύτερα από όσο και ο ίδιος θα πίστευε.

Το «Μισό παιδί» κυκλοφορεί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Πατάκη.

 

 


Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2021

Η άλλη Χιονάτη (βιβλίο)


Η άλλη Χιονάτη - Donnelly Jennifer

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα κορίτσι με το όνομα Σόφι πήγε στο δάσος με τον κυνηγό της βασίλισσας. Τα χείλη της είχαν το χρώμα των ώριμων κερασιών, το δέρμα της ήταν απαλό σαν φρέσκο χιόνι, τα μαλλιά της ήταν μαύρα σαν τη νύχτα. Όταν σταμάτησαν να ξεκουραστούν, ο κυνηγός έβγαλε το μαχαίρι του και πήρε την καρδιά της.

Δεν ήταν έκπληξη για τη Σόφι. Είχε ακούσει τις φήμες, τους ψιθύρους γύρω της. Έλεγαν ότι παρα-ήταν ευγενική και καλοσυνάτη για να κυβερνήσει. θα ήταν καταστροφή μια τέτοια βασίλισσα. Και η Σόφι τούς πίστευε. ­Πίστευε ό,τι είχε ακούσει για τον εαυτό της, όλες τις δηλητηριώ­δεις λέξεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να αποτρέψουν τα κορίτσια όπως αυτή να αποκτήσουν δύναμη.

Η Σόφι, όμως, θα αποδείξει ότι ακόμα και η πιο σκοτεινή μαγεία δεν μπορεί να σβήσει τη φωτιά που καίει μέσα σε κάθε κορίτσι. Και ότι η μεγαλύτερη δύναμη είναι η καλοσύνη.

Μπορούν να σας απαριθμήσουν όλες τις αδυναμίες σας, αλλά δεν μπορούν να σας κάνουν να τις πιστέψετε. Μόνο εσείς μπορείτε να το κάνετε αυτό.

«Η καλοσύνη είναι πολλά πράγματα», είπε. «Είναι ευγενική. Τρυφερή. Ανεκτική. Γεννιέται από καρτερικότητα και πίστη. Ορισμένες φορές, ναι, είναι επικίνδυνη. Αν βοηθάς ένα πληγωμένο ζώο που μπορεί να σου επιτεθεί, αν υπερασπίζεσαι κάποιον που κακοποιείται… όλα αυτά είναι επικίνδυνα. Το να προσπαθείς, όμως, να κατανοήσεις ένα άλλο πλάσμα, να μπεις στη θέση του, να το βοηθήσεις, ακόμα και όταν σου κοστίζει, αυτό δείχνει δύναμη, Σόφι, όχι αδυναμία».

Μια κακιά βασίλισσα -πάντα θα υπάρχει κάπου εκεί για να κινεί τα νήματα των άτυχων κοινών θνητών που βρέθηκαν στο διάβα της.

Ένας μαγικός καθρέφτης -αντικατοπτρίζει άραγε τις επιλογές και τα λόγια της βασίλισσας ή ως διαβολικός σύμβουλος χαράζει την πορεία της;

Ένας κυνηγός -το εκτελεστικό όργανο με τον πιο άχαρο ρόλο.

Μια άτυχη πριγκίπισσα -η Σόφι, γνωστή σε όλους μας ως Χιονάτη, βρέθηκε στο έλεος της βασίλισσας, μετά το θάνατο του πατέρα της και πρέπει να βρει τη δύναμη να ζήσει.

Επτά νάνοι -κι όχι μόνο. Οι άξιοι ήρωες μέσα στο δάσος. Οι πιο καλοί σύμβουλοι και οι πιο σημαντικοί φίλοι.  

Ο πρίγκηπας -άλλαξαν οι καιροί και οι πρίγκηπες μαζί.

Όλοι τους, αποτελούν μέλη της ίδιας «συγχορδίας». Αυτής που έγινε σε όλους μας γνωστή ως «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι».

Πολλές οι κακουχίες που περνά η ηρωίδα μας, με το μήλο να μας κεντά περισσότερο από όλα, εξακολουθώντας να αποτελεί το σημάδι του θανάτου.

Τί έχουμε λοιπόν εδώ;

Κάθε παραμύθι, ως οφείλει, ακολουθεί μια ρότα, μέσα από την οποία γνωρίζουμε τους ήρωες, πριν αυτοί προσβληθούν από το κακό για να φτάσουν στο τέλος στην εξιλέωσή τους. Όμως, δεν είναι όλα τα παραμύθια, όπως τα γνωρίζουμε. Οι ζωές των ηρώων δεν είναι τόσο απλοϊκές όσο παρουσιάζονται. Είναι αρκετά περίπλοκες, όπως του καθένα από εμάς, ακόμη και αν, στην δική τους περίπτωση, η μαγεία παρεισφρέει είτε για να τις περιπλέξει είτε για να επιλύσει την κακή τύχη.

Δεν έχει νόημα να αναφερθώ περαιτέρω στην πλοκή του παραμυθιού. Όλοι την γνωρίζουμε.

Οφείλω όμως να πω, ότι στην περίπτωση της Jennifer Donnelly απαντάμε μια εκδοχή αρκετά διαφοροποιημένη από την ευρέως γνωστή. Το γεγονός αυτό αποτελεί, από μόνο του, λόγο για να το διαβάσεις.

Όσο αφορά εμένα, ομολογώ ότι με προβλημάτισε. Δεν είμαι ακόμη σίγουρη – αν και έχουν περάσει κάποιες μέρες από τότε που το τελείωσα- αν μου άρεσε ή όχι. Αναγνωρίζω το μήνυμα που θέλει να περάσει.

Αυτό που μας πολεμάει, είναι η αδυναμία μας να διεκδικήσουμε όσα θέλουμε στη ζωή.

Αυτό θέλει να περάσει και το κάνει εξηγώντας κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο εάν προδώσω, δεν θα έχει και πολύ νόημα να το διαβάσεις. Σε προσκαλώ να το κάνεις, αλλά αν δεν είσαι σίγουρος ότι θέλεις να επενδύσεις σε μία τέτοια θεματολογία, κράτα μικρό καλάθι.

Η Jennifer Donnelly είναι συγγραφέας 15 επιτυχημένων μυθιστορημάτων. Μεγάλωσε στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ, όπου ειδικεύτηκε στην Αγγλική Λογοτεχνία και στην Ευρωπαϊκή Ιστορία. Το βιβλίο της, Η Γέφυρα των Μυστικών, είναι μια ωδή στη γυναικεία ανεξαρτησία και στη δύναμη της θέλησης που διαδραματίζεται με φόντο την Αμερική των αρχών του 20ού αιώνα. 

Το πρώτο της βιβλίο, το θρυλικό Τριανταφυλλάκι, είναι ένα επικό ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορούν τα βιβλία Βόρειο Σέλας, Επαναστατημένες Ζωές, Η Γέφυρα των Μυστικών, Το Τριανταφυλλάκι, Τριαντάφυλλο του Χειμώνα, Το Άγριο Τριαντάφυλλο και Η Άλλη Σταχτοπούτα.

Βρείτε την Jennifer Donnelly στο Facebook: www.facebook.com/JenWritesBooks

«Η άλλη Χιονάτη» κυκλοφορεί στην χώρα μας από τις Εκδόσεις Διόπτρα.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2021

Άνθρωποι με άγχος (βιβλίο)

                                   
 

 Άνθρωποι με άγχοςFredrick Backman

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Μια νέα γυναίκα επιχειρεί να ληστέψει μια τράπεζα. Για να γλιτώσει τη σύλληψη, μπαίνει σε ένα διαμέρισμα προς πώληση και κρατά ομήρους όσους είναι εκεί: την υπερενθουσιώδη μεσίτρια, ένα ζευγάρι συνταξιούχων που ανακαινίζει και πουλά διαμερίσματα για να καλύψει το κενό στον γάμο τους, δύο κοπέλες που διαφωνούν σε όλα, αλλά ετοιμάζονται να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί μαζί, μια κυνική διευθύντρια τράπεζας με τάσεις αυτοκτονίας, μια ηλικιωμένη που υποφέρει από μοναξιά. Η αστυνομία περικυκλώνει το διαμέρισμα και, ενώ η αγωνία κορυφώνεται, όμηροι, ληστής και αστυνομικοί αρχίζουν να έρχονται κοντά και ανακαλύπτουν ότι έχουν περισσότερα κοινά απ’ όσα θα μπορούσαν να φανταστούν.

Το νέο βιβλίο του Φρέντρικ Μπάκμαν είναι ένα απρόβλεπτο, αισιόδοξο και με χιούμορ μυθιστόρημα για τη δύναμη της συγχώρεσης και της ελπίδας, που συγκινεί με την ευαισθησία και την ανθρωπιά του.

«...Εξαιρετική γραφή και βαθιά κατανόηση όσων έχουν πραγματικά αξία στη ζωή... Ο Φρέντρικ Μπάκμαν είναι ένας από τους καλύτερους και πιο ενδιαφέροντες συγγραφείς παγκοσμίως... ένας λογοτεχνικός γίγαντας που ακόμα μεγαλώνει». WASHINGTON TIMES

«Σε όλα τα μυθιστορήματα [του Μπάκμαν] είναι εμφανής η ικανότητά του να διατυπώνει αλήθειες για την ανθρώπινη φύση με μια λεπτότητα που συγκλονίζει». KIRKUS REVIEWS

Όταν η ληστής μπήκε στο διαμέρισμα, στο οποίο γινόταν επίδειξη  -προπαραμονή Πρωτοχρονιάς- δεν μπορούσε να φανταστεί την έκβαση της κατάστασης. Ίσως οι παρευρισκόμενοι να βρισκόντουσαν σε χειρότερη μοίρα από την δική της. Θα μου πεις, ποια ήταν η δική της;  Ειλικρινά, δεν ήθελε να έρθουν έτσι τα πράγματα, αλλά δεν είχε άλλα περιθώρια. Χρωστούσε και θα της έπαιρνε τα παιδιά. Αποφάσισε εν θερμώ.

Πολλές ώρες αργότερα, το αίμα που θα βρεθεί στην μοκέτα, θα την ενοχοποιήσει για ένα ακόμη αδίκημα, αλλά κανείς από τους ομήρους δεν έχει τραυματιστεί.

Ναι, είναι όπως το διαβάζεις και προκαταβολικά με συγχωρείς για το spoiler. Κάποια στιγμή αυτή η ομηρεία λαμβάνει τέλος. Ναι, πράγματι βρέθηκε αίμα στην μοκέτα. Όταν όμως οι αστυνομικοί μπήκαν στο διαμέρισμα, και αφού όλοι οι όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι και σε άριστη κατάσταση, η ληστής είχε εξαφανιστεί και δεν εντοπίζεται καμία πιθανή έξοδος διαφυγής. Το διαμέρισμα βρίσκεται ψηλά, για να σε προλάβω.

Κάτι έχει συμβεί, λοιπόν, εδώ.

Πολλά συνέβησαν κατά την διάρκεια αυτής της ομηρείας. Ξέρεις ποιο είναι το πιο σπουδαίο; Ακούστηκαν αλήθειες μέσα σε αυτό το σπίτι, με τις οποίες, ο καθένας από αυτούς, αναγκάστηκε να έρθει αντιμέτωπος, όπως ποτέ πριν. Είναι λίγο τρελό, το ξέρω. Αυτές όμως οι ώρες, ήταν ώρες ουσιαστικές. Οι άνθρωποι αυτοί αποκόπηκαν για λίγο από τον έξω κόσμο και κάτω από μια περίεργη συγκυρία, ήρθαν αντιμέτωποι με ζητήματα που τους αφορούσαν. Μάλλον δεν φοβήθηκαν και τόσο την ληστή. Σίγουρα το έκαναν, αλλά ήταν όλοι τους τόσο διαφορετικοί και οι απορίες μεταξύ τους ήταν τόσες πολλές. Ίσως δεν πρόλαβαν να φοβηθούν, όσο γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για την εξέλιξη τις ιστορίας. Θέτω μόνο προβληματισμούς. Και ζητώ πριν το διαβάσεις, αν δεν το έχεις κάνει ήδη -ξέρω πόσο καλά έχει πάει εμπορικά- να σκεφτείς το εξής.

Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν μια τέτοια μέρα, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος και ενώ όλοι βρίσκονται σε πυρετώδεις προετοιμασίες, να πάνε σε μια επίδειξη διαμερίσματος;

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

«Οι άνθρωποι με άγχος» είναι ένα άρτιο μυθιστόρημα με χιούμορ. Ο Fredrick Backman καταφέρνει να εγείρει συνεχώς προβληματισμούς για το ποιοι είμαστε, τι μας ενδιαφέρει, τι φοβόμαστε, τί ελπίζουμε, τί κουβαλάμε και τι επιδιώκουμε. Είμαστε όλοι μας άνθρωποι με άγχος, και αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Αυτή η ομηρεία μοιάζει περισσότερο με κοινωνικό πείραμα, παρά με ληστεία, κατά την διάρκεια της οποίας και οι σκληροί λυγίζουν. Είναι αισιόδοξο, αν και τρυπώνει στο ανθρώπινο υποσυνείδητο, ακριβώς εκεί που βρίσκεται η πληγή. Η ποικιλία των ηλικιών και των συνθηκών των ηρώων έχει να δώσει ένα παράδειγμα για όλους.

Θα το χαρακτήριζα ουσιαστικό παρά ανάλαφρο. Εξάλλου όποιος μιλάει για την ουσία του ανθρώπινου προβληματισμού, πόσο ανάλαφρος μπορεί να είναι;

Ο Συγγραφέας Fredrick Backman

Ο Φρέντρικ Μπάκμαν (γεν. 1981) είναι ο πιο δημοφιλής σύγχρονος Σουηδός συγγραφέας. Tα μυθιστορήματά του, πνευματώδη και συγκινητικά ταυτόχρονα, αποτυπώνουν ιδιαίτερες ιστορίες απλών ανθρώπων και μεταδίδουν μηνύματα ανθρωπιάς και αισιοδοξίας.

Έγινε γνωστός παγκοσμίως χάρη στο μυθιστόρημά του "Ένας άντρας που τον έλεγαν Ούβε", το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο (Κέδρος, 2021). Το μυθιστόρημά του "Η γιαγιά μου σας χαιρετά και ζητάει συγγνώμη" έγινε bestseller, όπου εκδόθηκε και παρέμεινε για πολλούς μήνες στις κορυφαίες θέσεις της λίστας των New York Times. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος και αποτέλεσε την εκδοτική έκπληξη του 2017.

Το 2018 από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφόρησε το επίσης best-seller του συγγραφέα, που έχει μεταφραστεί σε 40 γλώσσες, "Η Μπριτ-Μαρί ήταν εδώ". Ακολούθησαν οι νουβέλες του "Συμφωνία ζωής" το 2019 και "Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς" το 2020. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, "Άνθρωποι με άγχος", έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και γνωρίζει τεράστια επιτυχία παγκοσμίως.

Tα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 46 γλώσσες και έχουν πουλήσει συνολικά πάνω από 13 εκατομμύρια αντίτυπα.

Το μυθιστόρημα "'Άνθρωποι με άγχος" κυκλοφορεί στη χώρα μας επίσης από τις εκδόσεις Κέδρος.

 

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021

Ο άνθρωπος του Θεού (ταινία)

 Ο άνθρωπος του Θεού (Man of God)

Περίληψη:

Η δημοτικότητα του Νεκτάριου Κεφαλά, Επισκόπου Πενταπόλεως, προκαλεί τη ζήλια των κληρικών στην Αλεξάνδρεια. Από φόβο ότι θα γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Αιγύπτου, ο κλήρος τον δυσφημίζει με αποτέλεσμα να του στερήσουν την ιερατική του ιδιότητα και να τον εξορίσουν από την Αίγυπτο. Στην Αθήνα πια, χάρη στην εξελιγμένη παιδαγωγική του τακτική γίνεται ξακουστός και κοσμαγάπητος και την ίδια εποχή επιδίδεται σε σπουδαίο συγγραφικό έργο. Όμως ο φόρτος εργασίας τον καταπονεί και αποφασίζει να αποσυρθεί στην Αίγινα. Ξαναχτίζει ένα ερειπωμένο μοναστήρι με τα ίδια του τα χέρια και χάρη στη φήμη του το μοναστήρι μεγαλώνει. Η Mονή όμως δεν αναγνωρίζεται ποτέ, ενώ ο Άγιος Νεκτάριος κατηγορείται άδικα για ανηθικότητα. Στο Αρεταίειο νοσοκομείο λίγο πριν το τέλος του, θα κάνει το τελευταίο του θαύμα.

Επίσκοπος Πενταπόλεως, ο Νεκτάριος Κεφαλάς, βγαίνει από την Ωραία Πύλη κατά την διάρκεια της λειτουργίας, ψάλλοντας. Αυτή είναι η πρώτη του εικόνα στην μεγάλη οθόνη. Τον αντικρίζουμε περί την ηλικία των 30 και όχι από μικρό παιδί όπως ίσως θα σκεφτόταν κανείς -έτσι σκέφτηκα και εγώ, αν και αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό των συντελεστών της ταινίας βάσει του βίου του. Ο επίσκοπος είναι ιδιαίτερα αγαπητός από το ποίμνιό του στην Αλεξάνδρεια και όλοι βλέπουν στο πρόσωπό του τον επόμενο Πατριάρχη, όχι όμως τα μέλη του κλήρου. Η αγάπη που συγκεντρώνει, αντί να τον εξυψώσει στα μάτια τους, τον καταποντίζει. Τον δυσφημούν, του εναντιώνονται και όλα οδηγούν στον εξορισμό του στην Ελλάδα. 

Ο επίσκοπος Νεκτάριος Κεφαλάς υπομένει την κακία που υψώνεται απέναντί του. Το μόνο που τον πονά είναι η σκέψη ότι στεναχώρησε τον πνευματικό του, Πατριάρχη Σωφρόνιο, τον οποίο δεν αφήνουν να δει. Και κάπως έτσι παίρνει το δρόμο για την Αθήνα.


Δεν θα βρει καλύτερο κλίμα εκεί. Οι φήμες που τον ακολουθούν, τον έχουν προσπεράσει ήδη και έτσι δεν γίνεται δεκτός από τον Αρχιεπίσκοπο Ελλάδος. Ζει τον διωγμό, ταπεινώνει τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι την κακία των γύρω του την γεννά ο ίδιος και ρακένδυτος πια, ενώ προσφέρει ό,τι έχει στον συνάνθρωπό του, καταφέρνει μετά την παραμονή του στο Άγιο Όρος να μπει στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή για να διδάξει. Ακόμη και εκεί, τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Εκείνος όλα αυτά τα χρόνια γράφει για το Θεό και γρήγορα βρίσκει ανταπόκριση από το ποίμνιο και τους μαθητές του.

Ώσπου αποφασίζει να λειτουργήσει ένα ερειπωμένο μοναστήρι γυναικών στην Αίγινα. Από τα λιγοστά του εισοδήματα και με προσωπική δουλειά ανασταίνει τον όμορφο αυτό τόπο και δίνει ελπίδα στις μοναχές, κάνοντας το όνειρό τους πραγματικότητα. Ακόμη όμως διώκεται, ταπεινώνεται και εξευτελίζεται από όσους δεν θέλουν να παραδεχτούν την ιδιότητά του, καθώς ο επίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος Κεφαλάς ήταν ήδη Άγιος, ο Άγιος Νεκτάριος.

Ο ίδιος νοσεί βαριά από καρκίνο του προστάτη και καθώς αφήνει την τελευταία του πνοή, τελεί ένα θαύμα για έναν συνάνθρωπό του, που έχει πραγματική ανάγκη.

«Ο Άνθρωπος του Θεού» αποτελεί μια βιογραφική δραματική αγγλόφωνη ελληνική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία Γέλενα Πόποβιτς στην οποία πρωταγωνιστεί ο Άρης Σερβετάλης. Το καστ της ταινίας περιλαμβάνει επίσης τους, Αλεξάντρ Πετρόφ, Καρυοφυλλιά ΚαραμπέτηΤόνια Σωτηροπούλου και Μίκι Ρουρκ. Η ταινία είναι συμπαραγωγή της Simeon Entertainment και της View Master Films. Στην παραγωγή συμμετείχαν επίσης η Μονή Βατοπεδίου και το Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος Ο Γραικός. 

Ο πρωταγωνιστής Άρης Σερβετάλης

Εάν για κάποιον θα πρέπει να γίνει ξεχωριστή μνεία, αυτός δεν είναι άλλος από τον Άρη Σερβετάλη. Ο ηθοποιός ενσαρκώνει τον επίσκοπο Πενταπόλεως Νεκτάριο Κεφαλά. Ενσαρκώνει τον άγιο Νεκτάριο. Η ασκητική φιγούρα του δεν θα μπορούσε παρά να ταιριάζει με την όψη ενός τέτοιου ανθρώπου. Η αλήθεια είναι, ότι μοιάζει καθ’ όλη την διάρκεια περισσότερο με μοναχό παρά με επίσκοπο. Η φυσιογνωμία του είναι αυτή που ξεχωρίζει. Το καθαρό βλέμμα του, βλέμμα που δεν θυμίζει σε τίποτα τον άλλοτε «Λάζαρο» της γνωστής σειράς. Μοιάζει να μην γνωρίζει την αμαρτία, όπως με αλήθεια κοιτά τον συνάνθρωπό του και είναι έτοιμος να παραδοθεί ολόκληρος εν ονόματι του Θεού.

Πώς ανέχεται τόση αδικία, θα σκεφτείς αναγκαστικά, όπως έκανε και αμέτρητες φορές ο αγαπητός μαθητής του, που λαχταρούσε να τον δει Πατριάρχη.

Προσωπικά, παρέβλεψα την φτωχή αγγλική προφορά των περισσότερων από τους ηθοποιούς, αντιλαμβανόμενη το στόχο που έχει το μοίρασμα αυτής της ταινίας στο κόσμο σε αυτή τη γλώσσα. Εντούτοις θα ήθελα να μην υπάρχει τόσο βιασύνη στο πέρασμα του χρόνου, κατά την διάρκεια της ταινίας, σύμφωνα με την οποία βλέπουμε τον επίσκοπο να γερνά απότομα. Με λίγα λόγια να έχει γίνει καλύτερη διαχείριση του χρόνου ως προς τα γεγονότα.

Δες το trailer της ταινίας εδώ και πραγματικά βάλ' τη στην λίστα σου. Εγώ την είδα στον κινηματογράφο. Αξίζει κάποτε να την δεις.


Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2021

After life (mini-series)

              After life 

Πλοκή:

To After Life διηγείται τη ζωή του Τόνι (Ρίκι Τζερβέις), ενός αρθρογράφου της τοπικής εφημερίδας του Τάμπουρι. H ζωή του ανατρέπεται όταν η σύζυγός του πεθαίνει από καρκίνο του μαστού. Στην αρχή σκέφτεται να αυτοκτονήσει, ωστόσο, αποφασίζει να ζήσει, υπό τον όρο, να τιμωρήσει τον κόσμο για το θάνατο της συζύγου του, με το να λέει και να κάνει οτιδήποτε θέλει. Θεωρεί πως με το να είναι μόνιμα κακόκεφος και πικρόχολος αποκτά την "υπερδύναμη" να το πετύχει, αλλά το σχέδιο του ματαιώνεται, όταν όλοι γύρω του προσπαθούν να τον βοηθήσουν να ξαναβρεί τους πρότερους ρυθμούς ζωής του που θα επαναφέρουν τον αληθινό του εαυτό.

Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς τις δύσκολες και μη αναστρέψιμες αλλαγές στη ζωή. Ο Τόνι βιώνει μία τέτοια. Η Λίζα, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ήταν η αδελφή ψυχή του, όχι απλά η γυναίκα του. Περνούσαν καλά, έκαναν «βλακείες», ήταν αρκετά διαφορετικοί αλλά παρακινούσε ο ένας τον άλλο στην ζωή. Δεν είχαν παιδιά, αλλά αυτό δεν στάθηκε λόγος για να μην έχουν μια υπέροχη σχέση μεταξύ τους.

Μάντεψε!

Η Λίζα βίωσε τον καρκίνο και δυστυχώς απεβίωσε. Ήταν όμως προνοητική ακόμη και σε αυτό. Όσο νοσεί, καταγράφει τον εαυτό της σε βίντεο και μέσω αυτών των καταγραφών προσπαθεί να δώσει δύναμη στον Τόνι, για την περίοδο μετά το θάνατό της. 

Ο Τόνι διαλύεται. Δεν υποδύεται τον στεναχωρημένο. Αντικρίζεις ένα ψυχικό ράκος. Αποφασίζει λοιπόν να αυτοκτονήσει. Δεν το κάνει, όχι ακόμη τουλάχιστον, αφού κάποιος θα πρέπει να ταΐζει τον σκύλο του. Ίσως αυτό αποτελεί μόνο μία πρόφαση. Πάντως τον κρατά στην ζωή και του δίνει την ευκαιρία να προσπαθήσει να βγάλει άλλη μια μέρα.

Το κακό με τον Τόνι -για τους γύρω του τουλάχιστον- είναι ότι προκειμένου να ζει, αποφασίζει να λέει ότι ακριβώς σκέφτεται, προσβάλλοντας τους ανθρώπους και προκαλώντας τους με την συμπεριφορά του. Αλλά για τον Τόνι τί χειρότερο να συμβεί, αφού ούτως ή άλλως προσδοκά το θάνατο.

Η ζωή του θα αλλάξει. Θέλοντας και μη, αυτή αλλάζει συνεχώς. Συναντά απίθανους τύπους κάθε μέρα, σε σημείο που λες, δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα σε εκείνον. Ανάμεσά τους και τον πατέρα του, καθημερινά, στον οίκο ευγηρίας, όπου μένει. Ο πατέρας του, Ρέι, πάσχει από Αλτσχάιμερ, και το να του ζητά επανειλημμένα να δει την γυναίκα του Λίζα, είναι για τον Τόνι, άλλο ένα βήμα προς την απελπισία.

Να σου πω κάτι;

Ο Τόνι παρόλα αυτά είναι ένας πολύ ωραίος τύπος. Όταν ξεκίνησα την σειρά, κάπου ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο επεισόδιο, αναρωτήθηκα για το αν θέλω να δω το υπόλοιπο. Δεν μετανιώνω καθόλου που το έκανα. Είναι από τους ανθρώπους που χρειάζεται χρόνος για να τον γνωρίσεις και όταν το κάνεις, δε θέλεις να τον αποχωριστείς..

Ο Τόνι έχει ιδιαίτερο, μαύρο και έξυπνο χιούμορ. Λέει τα πιο αστεία πράγματα, απόλυτα σοβαρός και είναι ουσιαστικά ευαίσθητος. Θέλει, όπως λέμε, σπρώξιμο για να ξεκολλήσει. Βρίσκει την βοήθεια και το προσφέρει. Στο τέλος έχει κάνει πολύ περισσότερο καλό στους γύρω του, απ’ ότι στον εαυτό του.

Το After Life είναι μια μαύρη κωμωδία με στοιχεία δράματος. Γέλασα αρκετές φορές -δεν ξεκαρδίστικα- γέλασα όμως και στο τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, έκλαψα ειλικρινά. Θα ήθελα να υπάρξει συνέχεια στην ιστορία του, όχι γιατί δεν έχει κλείσει τα ανοιχτά του θέματα ως εδώ, περισσότερο για να τον δω να γκρινιάζει με τον μοναδικό του τρόπο για ακόμη μία φορά.

Οι δύο σεζόν που κυκλοφόρησαν αποτελούνται από έξι επεισόδια η κάθε μία, περίπου των 30 λεπτών. Η σειρά προβάλλεται από το Netflix.

Σκηνοθέτης της σειράς όσο και σεναριογράφος είναι ο Ρίκι Τζερβέις. Η Κέιτι Μαυρολέων είναι βοηθός σεναριογράφου.

Πρωταγωνιστούν:

·         Ricky Gervais ως Tony Johnson

·         Tom Basden ως Matt Braden

·         Tony Way ως Lenny

·         Diane Morgan ως Kath

·         Mandeep Dhillon ως Sandy

·         Ashley Jensen ως Emma

·         Kerry Godliman ως Lisa Johnson

·         Paul Kave ως Psychiatrist

·         Joe Wikinson ως Pat

·         Roisin Conaty ως Daphne/”Roxy”

 

Δες το trailer της σειράς εδώ:

Σάββατο 28 Αυγούστου 2021

The ripper (documentary)

 


The
ripper (Ο αντεροβγάλτης)

30 Οκτωβρίου 1975. H 28χρονη, διαζευγμένη -σύμφωνα με τον δημοσιογράφο που το αναγγέλλει την επόμενη μέρα- Wilma McCann, λείπει για ένα ακόμη βράδυ από το σπίτι της, στο Leeds της Βόρειας Αγγλίας, όπου τα τέσσερα ανήλικα τέκνα της κοιμούνται. Ένα από αυτά ξυπνά ξημερώματα και καθώς αντιλαμβάνεται την απουσία της, τήν αναζητά. Η Wilma θα βρεθεί 150 μέτρα, μακριά από το σπίτι της, σκόπιμα τοποθετημένη σε εμφανές σημείο, άγρια δολοφονημένη.

Ο Ασκός του Αιόλου έχει μόλις ανοίξει.

Η αστυνομία του Δυτικού Yorkshire ξεκινά έρευνα. Σύντομα φτάνει στο συμπέρασμα, ότι η εν λόγω γυναίκα, ενδεχομένως εκδιδόταν. Ενδεχομένως! Η θεωρία αυτή στηρίζεται στο γεγονός, ότι κυκλοφορούσε στην συνοικία του Chapeltown, γνωστή για την πληθώρα των πορνείων. Η δολοφονία μιας πόρνης, λοιπόν, καθώς ως τέτοιου είδους πέρασε στην κοινή γνώμη, αν και τίθεται υπό διερεύνηση, λόγω ελλιπών στοιχείων, μπαίνει γρήγορα στο συρτάρι και η ζωή συνεχίζεται.

Τρεις σχεδόν μήνες μετά, στις 29 Ιανουαρίου 1976, η 42χρονη Emily Jackson, μητέρα τριών παιδιών, βρίσκεται επίσης δολοφονημένη στην περιοχή του Chapeltown. Ο ιατροδικαστής καταλήγει ότι η δολοφονία έχει κοινό τρόπο εκτέλεσης με αυτό της Wilma και η έρευνα δεν αργεί να δείξει ότι πιθανότατα πρόκειται για τον ίδιο δράστη. Για ακόμη μια φορά στόματα ισχυρίζονται ότι η Emily ήταν πόρνη.

Ο φόβος στον κλοιό της πορνείας εξαπλώνεται, καθώς ο επικεφαλής της έρευνας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο δράστης τις μισούσε. 

Στις 11 Φεβρουαρίου του 1977, ένας άνδρας που έχει βγάλει το σκύλο του βόλτα, βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμη πτώμα. Αυτή την φορά πρόκειται για την Irene Richardson, 28 ετών, επίσης από το Leeds. Η αστυνομία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ίδιο άνθρωπο. Ο αποτρόπαιος τρόπος δράσης του, καθώς χρησιμοποιεί σίγουρα μαχαίρι και κατσαβίδι, τον χαρακτηρίζει, και δεν αργεί και παρομοιαστεί με τον «Τζακ τον αντεροβγάλτη» του 1880. Όλοι πια τον αποκαλούν ως The ripper”.

Ασφαλώς η δράση του δεν σταματά εδώ, αλλά πέρα από τον πονοκέφαλο που έχει προκαλέσει στην αστυνομία, η κοινή γνώμη δεν δείχνει να ενδιαφέρεται και τόσο. Η γυναικεία υπόσταση μοιάζει παραγκωνισμένη, πόσο μάλλον αυτή μιας πόρνης.

Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν μέχρι την δολοφονία ενός 16χρονου κοριτσιού που εργάζεται σε σούπερ μάρκετ, της Jayne MacDonald. Οι άνθρωποι για πρώτη φορά εκφράζουν τον αποτροπιασμό και ζητούν αποτελέσματα από την αστυνομία. Οι έρευνες λαμβάνουν πρωτοφανή έκταση. Ο δράστης όμως είναι καλά διαβασμένος. Είναι εξαιρετικά προσεκτικός. Δεν αφήνει στοιχεία πίσω του και η κατάσταση τρομοκρατεί την κοινότητα.

Οι γυναίκες, όλες οι γυναίκες πια κινδυνεύουν. Καμία δεν είναι ασφαλής σε περίπτωση που βρεθεί στο δρόμο του.

Ο καιρός περνάει και τίποτα δεν αλλάζει, πέρα από την λίστα των θυμάτων, η οποία ολοένα και μεγαλώνει. Τα στοιχεία είναι ελάχιστα και επισφαλή. Τα θύματα στα οποία δεν επέφερε το τελικό χτύπημα, θυμούνται ελάχιστα και η αστυνομία έχει πέσει σε τέλμα. Τότε, ο επικεφαλής κάνει έκκληση προς τον ίδιο τον δράστη και εκείνος ανταποκρίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Περιπαίζει την εθνική ασφάλεια της χώρας και τολμά να αναφέρει ότι δεν έχουν ελπίδες μαζί του.

Τον Απρίλιο του 1979, το πτώμα άλλης μιας γυναίκας, οδηγεί τον επικεφαλής της έρευνας να ζητήσει από το γυναικείο πληθυσμό, να μην κυκλοφορεί καμία μόνη στους δρόμους, μέχρι να πιάσουν τον αντεροβγάλτη. Άλλη μία περίπτωση, λίγους μήνες αργότερα του ίδιου έτους, μετατρέπει την παρότρυνση σε εντολή και οι γυναίκες ξεσηκώνονται.

Το 1981 εντοπίζεται τυχαία. Δεν γνωρίζουν ότι είναι αυτός. Οι κινήσεις του, όμως, κινούν υποψίες. Ύστερα από 13 επιβεβαιωμένες δολοφονίες και 9 επιθέσεις καταλήγει στα χέρια της ασφάλειας. Δεν αντιστέκεται, αλλά δεν αναγνωρίζει ούτε το λάθος του. Η έρευνα αποδεικνύει, ότι τρεις δολοφονίες πριν από εκείνη της Wilma McCann ανήκουν πιθανότατα στον ίδιο, αν και δεν είχαν σχετιστεί με τις υπόλοιπες.

Ο αντεροβγάλτης, περήφανος για την ταυτότητά του, είναι ένας άνθρωπος που δεν κινεί υποψίες ως φυσιογνωμία. Αυτό είναι το δυνατό του σημείο. Είναι παντρεμένος και ναι, έχει ανακριθεί ήδη πολλές φορές κατά την ερευνητική διαδικασία. Τα ανώτερα κλιμάκια όμως έχουν αγνοήσει τα σημάδια στα οποία επιμένει ο αστυφύλακας που έχει μιλήσει μαζί του.

Το παρελθόν του, αποδεικνύει ότι δεν θα μπορούσε να έχει μια φυσιολογική εξέλιξη. Μεγαλώνει με έναν αλκοολικό και βίαιο προς την μητέρα του, πατέρα, την οποία μάλιστα κακοποιεί πιστεύοντας ότι τον απατά. Ο ίδιος είναι ένα απομονωμένο παιδί, με διάφορα κόμπλεξ, τα οποία στη συνέχεια αναπαράγει το πρότυπο του πατέρα του. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον όλεθρο που θα επιφέρει.

Ο ίδιος, μιμούμενος τα συμπτώματα που είχε στο παρελθόν η γυναίκα του, θα υποστηρίξει ότι πάσχει από παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Το δικαστήριο έχει διαφορετική γνώμη. Ο αντεροβγάλτης του Yorkshire, Peter Sutcliffe πεθαίνει εν τέλει από κορονοϊό στις 13/11/2020 καθώς δεν δεχόταν επί μέρες να του χορηγηθεί οποιαδήποτε αγωγή.

Τα θύματα του Yorkshire ripper:

30 Οκτωβρίου 1975, Wilma McCann, 28, Leeds

20 Ιανουαρίου 1976, Emily Jackson, 42, Leeds

11 Φεβρουαρίου 1977, Irene Richardson, 28, Leeds

23 Απριλίου 1977, Patricia Atkinson, 32, Bradford

26 Ιουνίου 1977, Jayne MacDonald, 16, Leeds

1 Οκτωβρίου 1977, Jean Jordan, 20, Manchester

21 Ιανουαρίου 1978, Yvonne Pearson, 21, Bradford

31 Ιανουαρίου 1978, Helen Rytka, 18, Huddersfield

16 Μαΐου 1978, Vera Millward, 40, Manchester

4 Απριλίου 1979, Josephine Whitaker, 19, Halifax

2 Σεπτεμβρίου 1979, Barbara Leach, 20, Bradford

20 Αυγούστου 1980, Marguerite Walls, 47, Leeds

17 Νοεμβρίου 1980, Jacqueline Hill, 20, Leeds


Πρώην detectives διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, πως είναι υπεύθυνος για άλλες 22 δολοφονίες.

Όσα έχω αναφέρει, ως εδώ, μπορούν να θεωρηθούν αρκετά και ίσως ένα ικανό spoiler για ένα ντοκιμαντέρ τεσσάρων επεισοδίων. Πίστεψέ με, μπορούν να γραφτούν βιβλία για όλο αυτό. Παρά την αναφορά που κάνω, δεν έχεις παρά να δεις αυτό το εκπληκτικό δημιούργημα.

Κοινωνικές προεκτάσεις

Κάτι που δεν φαίνεται και προφανώς θα έπρεπε, είναι οι κοινωνικές προεκτάσεις πίσω από την ιστορία του αντεροβγάλτη του Yorkshire. Θα μου πεις, με βάση την συνεχή αποκάλυψη ειδεχθών εγκλημάτων κατά των γυναικών το τελευταίο διάστημα γίνατε ξαφνικά όλες φεμινίστριες και χτυπιέστε. Να το πω ωμά τί μπορεί να σκέφτεσαι; Ότι καίμε τα σουτιέν μας στις πλατείες, όπως συνήθιζαν να λένε μεγαλύτεροι από εμένα. Είναι κοροϊδευτικό και μόνο να μου το χτυπάς στην μούρη σαν αντεπιχείρημα. Δυστυχώς, ο γυναικείος πληθυσμός, ανά την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξε κυρίως υπόδουλος. Ψέμα είναι αυτό; Το αδύναμο φύλο. Έτσι δεν χαρακτηρίζονται οι γυναίκες και δυστυχώς έχει περάσει στην συνείδηση της πλειοψηφίας;

Όλες οι μάχες κερδίζονται με αγώνες. Και υπήρξαν αγώνες για όλα τα δικαιώματα τα οποία έχουμε μέχρι σήμερα, όχι μόνο ως φύλο, ως κοινωνία γενικότερα. Και ξέρεις κάτι; Είναι άπειροι οι αγώνες που πρέπει να κερδηθούν ακόμη, αλλά αυτό δεν ανήκει εδώ. Ας εστιάσουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση και ας δούμε πίσω από τα γεγονότα.

Πάμε πάλι.

Βρισκόμαστε στην βόρεια Αγγλία, στην πολιτεία του Yorkshire στην δεκαετία του ’70, στην συνοικία του Chapeltown. Τι είναι η συνοικία του Chapeltown; Μια παρηκμασμένη πρώην βιομηχανική περιοχή, την οποία έχει κατοικίσει κυρίως η αφρο-καραβιανή κοινότητα και στην οποία έχει εξαπλωθεί -όχι εξαιτίας αυτών- η πορνεία και η παραβατικότητα.

Άρα, σύμφωνα με τα εγκλήματα που διαπράττονται, ποιος είναι ο στόχος; Οι πόρνες. Τί είναι οι πόρνες; Το «μίασμα» της κοινωνίας. Ποιος ενδιαφέρεται για αυτές, ακόμη και αν απλά κάνουν την δουλειά τους για να συντηρήσουν τα παιδιά τους; Κανείς! Τί τους αξίζει; Ο θάνατος. Ποιος τα λέει όλα αυτά; Άνδρες αστυνομικοί, άνδρες ιατροδικαστές, άνδρες δημοσιογράφοι και γενικώς άνδρες.

Bingo!

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μια ανδροκρατούμενη κοινωνία σε νευραλγικές θέσεις, αποφάσισε για τα θύματα ενός serial killer. Τι ήταν, πως ζούσαν, τί προκαλούσαν, γιατί έπαθαν ό,τι έπαθαν. Τα πάντα!

Και αν νομίζεις ότι είμαι μια ιδιοφυία, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω. Κάνεις λάθος. Αυτά τα συμπεράσματα βγήκαν μετά το πέρας αυτής της τραγικής ιστορίας και θα δεις, σε προκαλώ-προσκαλώ να το δεις, όσοι χειριζόντουσαν την υπόθεση δεν πήραν εύσημα. Γιατί για να κάνει κανείς καλά την δουλειά του, πόσο μάλλον μια τέτοια δουλειά, πρέπει να ξεφεύγει από τα στεγανά του δικού του μυαλού, των δικών του πιστεύω, των δικών του αντιλήψεων και να είναι δεκτικός ακόμη και σε αυτό που σιχαίνεται.

Τί περιμένεις λοιπόν; Αναζήτησε το documentary του Netflix “The ripper”.


Παρασκευή 23 Ιουλίου 2021

Οι διαθήκες (βιβλίο)

 

Οι διαθήκες Margaret Atwood

Περιγραφή:

Δεκαπέντε χρόνια μετά τα όσα περιγράφονται στην Ιστορία της Θεραπαινίδας, το θεοκρατικό καθεστώς της Δημοκρατίας της Γαλαάδ παραμένει ισχυρό, αλλά τα πρώτα σημάδια της παρακμής αρχίζουν να γίνονται φανερά. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, οι ζωές τριών ολότελα διαφορετικών γυναικών συναντιούνται, και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι εκρηκτικά.

Οι δύο ανήκουν στην πρώτη γενιά που ενηλικιώνεται μέσα στην τυραννία. Στις δικές τους μαρτυρίες προστίθεται μια τρίτη: της Θείας Λίντια, το περίπλοκο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον της οποίας επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις και ανατροπές.

Καθώς η Άτγουντ μάς οδηγεί στα άδυτα του καθεστώτος της Γαλαάδ, καθεμιά από τις ηρωίδες της, πρέπει να αποδεχτεί ποια είναι και να αποφασίσει ως πού είναι διατεθειμένη να φτάσει γι’ αυτό που πιστεύει…

Η αριστουργηματική συνέχεια της θρυλικής Ιστορίας της Θεραπαινίδας. Ένα έργο επίκαιρο, που προορίζεται να γίνει κλασικό.

Τίποτα δεν μένει ίδιο. Η ζωή είναι μια διαδοχή γεγονότων μέσα από την οποία εξελισσόμαστε και καθώς όλα αλλάζουν γύρω μας, αλλάζουμε και εμείς.

Η θεία Λίντια έχει πια μεγαλώσει. Θα έλεγε κανείς ότι δεν την υπολογίζουν όσο άλλοτε, μάλλον γιατί άλλες θείες εποφθαλμιούν την θέση της. Η ίδια όμως συντηρεί το κύρος, την ισχύ και την φήμη της. Μέσα και έξω από την Γαλαάδ, όλοι γνωρίζουν το όνομά της.

Το ίδιο συμβαίνει και με το όνομα της μικρής Νικόλ. Όλοι γνωρίζουν, ότι απήχθη σε βρεφική ηλικία, έκτοτε κανείς δεν την έχει δει, αλλά όλοι καρτερούν την επιστροφή της.

Η «απαγωγή» της, από την βιολογική της μητέρα, και η προώθησή της μέσω του δικτύου Mayday στο Καναδά ήταν μόνο η αρχή, για μια συρροή εξόδου γυναικών από την Γαλαάδ.

Όσες γυναίκες όμως και αν ξέφυγαν από το καθεστώς, δεν σταμάτησαν να αντικαθίστανται από νέες, ψάρεμα των «Μαργαριταρένιων» οι οποίες δεν ήταν τίποτε άλλο από μαθητευόμενες θείες, οι οποίες σε αποστολές τους στον Καναδά προσηλύτιζαν «χαμένα» κορίτσια, τάζοντάς τους, μια καλύτερη ζωή απαλλαγμένη από την «αμαρτία». Μια ζωή όμως που αγνοούν, ότι είναι χειρότερη από την κόλαση.

Από την άλλη πλευρά, μέσα στην Γαλαάδ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν αγόρια και κορίτσια που δεν γνώρισαν άλλη πραγματικότητα από αυτή. Ο τόπος αυτός είναι ο τόπος τους. Οι συνήθειες της είναι συνήθειες τους. Δεν γνωρίζουν τί θα πει να ζεις ελεύθερος και προσπαθούν -με όσα μέσα έχουν- να κάνουν την καλύτερη επιλογή για τον εαυτό τους.

Μέσα από τις περιγραφές των γεγονότων αντιλαμβανόμαστε ότι η αίγλη μιας άλλης εποχής έχει ήδη χαθεί και ότι οι ρωγμές είναι ήδη βαθιές.

Αυτό που κανείς δεν περιμένει είναι ο ρόλος που θα παίξει η θεία Λίντια στην εξέλιξη των γεγονότων και πως η μικρή Νικόλ θα στιγματίσει την εξέλιξή τους.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Για όσους δεν έχουν διαβάσει την «Ιστορία της Θεραπαίνιδας» και δεν έχουν δει ούτε την σειρά, σας αφήνω την αναφορά μου στο βιβλίο εδώ: https://www.elenagerani.art/2020/04/blog-post.html

Το δυστοπικό μυθιστόρημα της Άτγουντ, μάς εισάγει σε μια παρανοϊκή συνθήκη, όπου το καθεστώς ενός τόπου στην Αμερική αλλάζει και μαζί οι ζωές όλων των ανθρώπων -κυρίως των γυναικών. Είναι ακραίο και προκαλεί ανατριχίλα, αν φανταστεί κανείς, ότι ξυπνάς μια μέρα και ξαφνικά δεν έχεις κανένα δικαίωμα, δεν σου ανήκει τίποτα -ούτε καν το παιδί σου- και εφόσον βρίσκεσαι σε αναπαραγωγική ηλικία, γίνεσαι μέσο τεκνοποίησης -με βιασμό- με μοναδικό προορισμό την διαιώνιση του είδους. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο εξωφρενικό, και όσο πιο εξωφρενικό μού φαίνεται, τόσο συνειδητοποιώ, ότι οι ισορροπίες, τις οποίες με σοφία έθεσε η συγγραφέας, σε αυτό της το έργο, είναι εύθραυστες και μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή.

Ο συσχετισμός της ιστορίας με το σήμερα..

Η ένταση της εποχής που ζούμε -όπου από την μία, επιτέλους αποκαλύπτονται ειδεχθείς πράξεις σε βάρος και των δύο φύλων (εκ των πραγμάτων εστιάζω στις γυναίκες, βοηθάει και η ιστορία της Άτγουντ σε αυτό), αλλά από την άλλη σηματοδοτείται ότι δεν πρόκειται για θεωρίες, συμβαίνουν διαρκώς γύρω μας ή σε εμάς τους ίδιους, κάνει από μόνη της την ιστορία πιο σημαντική.

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου δεν χρειάζεται να φοβόμαστε να κυκλοφορούμε μόνες στο δρόμο, να σκεφτόμαστε πώς θα ντυθούμε ή θα συμπεριφερθούμε, ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες γυναίκες παρενοχλούνται ή κακοποιούνται μέρα ή νύχτα σε οποιοδήποτε σημείο της γης.

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι έχουμε ίσα δικαιώματα στην κοινωνία και την εργασία, ενώ την ίδια ώρα χιλιάδες γυναίκες περιθωριοποιούνται εξαιτίας του φύλου τους.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε το σύντροφο που επιλέγουμε, ενώ την ίδια ώρα γυναίκες κακοποιούνται ή σκοτώνονται με βάναυσο τρόπο από τους συντρόφους τους.

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι είμαστε ασφαλείς, ενώ την ίδια ώρα γυναίκες γνωρίζουν την κακοποίηση, την ταπείνωση, την εμπορευματοποίηση και τον εξευτελισμό μέσα στο ίδιο τους το σπίτι ή στο άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον.

Πρέπει να αντικρίσουμε κατάματα το πρόβλημα, όποιο και αν είναι αυτό. Πρέπει να σκεφτόμαστε όλες και όλοι ότι εφόσον κάτι δεν πηγαίνει καλά, οφείλουμε να αντιδράσουμε, να ζητήσουμε βοήθεια, να μιλήσουμε, να μην αφήσουμε το κακό να διαιωνίζεται.

Όσο παρανοϊκό και αν σου μοιάσει αυτό το σενάριο και τόσα άλλα που με μαεστρία έχουν γραφτεί, είναι μόνο ένα καμπανάκι για το τί θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε μια στιγμή (ήταν σίγουρα στις προθέσεις της συγγραφέως η αφύπνιση, ειδάλλως γιατί να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο) και να σε ξυπνήσει έγκαιρα έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσεις μια ανάρμοστη συμπεριφορά να μην πεις -έτυχε, ήταν μια κακιά στιγμή, δεν θα κατάλαβα καλά, ήταν δικό μου λάθος.

Οι διαθήκες κυκλοφορούν στην χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός.