Σάββατο 24 Απριλίου 2021

Αποτύπωμα (+plus έπαινος ποίησης)

 Αποτύπωμα

Ορισμός:

Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, αποτύπωμα ονομάζεται το σημάδι (κάτι που άλλαξε και παραμένει), εκεί από όπου πέρασε κάποιος ή κάτι, από το οποίο μπορεί να ανακαλυφθεί η ταυτότητα του διερχόμενου από το χώρο αυτό. Ακριβώς αυτή η δυνατότητα εξακρίβωσης του ποιος άφησε το αποτύπωμα δίνει τη διαφορά του αποτυπώματος από το ίχνος.

Ακριβώς αυτό θα επιδιώξω να κάνω με αυτή τη στήλη αρχής γενομένης από σήμερα. 


Όπως είναι ήδη γνωστό, ο κάθε δημιουργός, όταν κοινοποιεί δημόσια ένα οποιοδήποτε έργο του, αφήνει το σημάδι του στην κοινωνία και την τέχνη (εάν παράγει τέχνη). Στην σημερινή εποχή, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυριαρχούν αυτό είναι ακόμη πιο έντονο. Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, αφήνουμε το στίγμα μας με όσα λέμε και προβάλλουμε. Ο αυθορμητισμός, αλλά και η σοφία μας, δοκιμάζονται. Καλόν είναι, να έχουμε επίγνωση των πράξεών μας. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν θα πρέπει να γίνεται τροχοπέδη για την δημιουργικότητα αλλά και την έκφρασή μας.

Έτσι λοιπόν, (αναγνωρίζω ότι θα έπρεπε να το έχω πάρει από καιρό απόφαση), σε αυτή τη στήλη, στο προσωπικό μου αποτύπωμα, αρχικά, θα αναφέρομαι σε έργα δικά μου και θα σας λέω ιστορίες πίσω από αυτά. Στην συνέχεια, ευελπιστώ να έχω τη θέληση να αναρτώ νέα μικρά κείμενα και εν ελθέτω χρόνο πιθανόν να αναφέρομαι και σε θέματα της κοινωνίας που μού εγείρουν τον προβληματισμό. 

Σήμερα λοιπόν, θέλοντας να κάνω μια ολοκληρωμένη αρχή, θα σας μιλήσω για το ποίημά μου, με τίτλο "Η Λησμονιά", το οποίο απέσπασε τιμητικό έπαινο από το Διαγωνισμό Ποίησης της Alzheimer Hellas το 2019.

Πώς προέκυψε;

Αναζητώ συχνά διαγωνισμούς. Μου αρέσει και επιδιώκω να βρίσκομαι σε αυτή τη συνθήκη. Δεν θα μπορούσα να το κάνω για είδη κειμένων με μεγάλη έκταση, γιατί νιώθω κάποιου είδους περιορισμό στην έκφραση, αλλά όσον αφορά τα διηγήματα και την ποίηση, ανταποκρίνομαι πολύ ευχαρίστως.

Η αλήθεια είναι, ότι δεν έχω καμία σχέση με την ποίηση, όπως και οι περισσότεροι, νομίζω. Ξέρω όμως πολύ καλά, ότι η ποίηση δεν διδάσκεται. Επομένως για να γράψεις ένα ποίημα, πρέπει να στραφείς προς τα μέσα σου και να αποτυπώσεις αυτό ακριβώς που θα βγει. 

Δεν ξέρω εάν χρειάζεται μέτρο και ομοιοκαταληξία.. μάλλον δεν παίζουν τόσο ρόλο πια. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι να το πιστέψεις, να το προσπαθήσεις και όταν το ολοκληρώσεις να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, όπως και σε κάθε ολοκλήρωση ενός έργου.

Έτσι κινήθηκα.

Το θέμα του,  "Το σώμα της μνήμης και η μνήμη του σώματος στη ζωή και στην τέχνη", ήταν αρκετό για να με συνεπάρει. Έχοντας ζήσει την νόσο του Alzheimer από κοντά, σχεδόν μέσα στο ίδιο μου το σπίτι (αυτό μπαίνει και βγαίνει σε εισαγωγικά) είχα όλες τις προσλαμβάνουσες και όλη την ψυχική φόρτιση για να ανταπεξέλθω.

Πώς γράφτηκε;

Θυμάμαι ότι ήταν Σεπτέμβρης και ο διαγωνισμός σε λίγες μέρες θα εξέπνεε. Ήταν Κυριακή και μόλις που τον είχα πάρει μυρωδιά. Ήταν μεσημέρι και υπήρχε μια ψύχρα στην ατμόσφαιρα που μαρτυρούσε ότι το καλοκαίρι είχε φτάσει προς το τέλος του. Καθόμουν οκλαδόν (ως συνήθως) πάνω στο κρεβάτι και άφησα το μυαλό μου ελεύθερο. Δεν μου πήρε πάνω από δύο ώρες και είχα μπροστά μου τρία ποιήματα γύρω στους δεκαπέντε στίχους. 

Αφότου τελείωσα, το αγαπημένο μου από αυτά, το σιγοψιθύριζα για ώρες. Κάτι δεν μου κολλούσε και ήθελα να το φτιάξω. Την επόμενη ή μεθεπόμενη μέρα τα έστειλα. 

Ήταν ο πρώτος διαγωνισμός που διακρίθηκα, αλλά όχι ο πρώτος που έπαιρνα μέρος. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Όταν έλαβα τον έπαινο, υπενθύμισα στον εαυτό μου, ότι είχα κάνει πολύ καλά που είχα πάρει μέρος, αφού πια η κίνησή μου είχε αποφέρει καρπούς και η ψυχή μου είχε γεμίσει.

Σας το παραθέτω ακολούθως και θα τα πούμε ξανά σύντομα σε ένα ακόμη αποτύπωμα.



Τετάρτη 14 Απριλίου 2021

Η νυχτερίδα ανάμεσά μας (βιβλίο)

 


Η νυχτερίδα ανάμεσά μας – Χάρης Θωμαΐδης


Περίληψη από το οποισθόφυλλο:

Όταν ένα από τα μεγάλα κεφάλια πίσω από το αποτρόπαιο πολιτικό σκάνδαλο της Καμένης Γης βρέθηκε δολοφονημένο, πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν στο χέρι της θείας δίκης. Η ιστορία, όμως, δεν τελείωσε εκεί. Το πρώτο θύμα ακολούθησε ένα δεύτερο, έπειτα ένα τρίτο… Όλα, εμπλεκόμενα στο ίδιο σκάνδαλο. Όλα, στο στόχαστρο του ίδιου άγνωστου δολοφόνου. Η Νυχτερίδα βρίσκεται ανάμεσά μας! Ποιος ή ποια κρύβεται πίσω από την ταυτότητα του μυστηριώδη δολοφόνου; Τι σχέση έχει με τους ανθρώπους πίσω από το σκάνδαλο και ποιος είναι ο απώτερος σκοπός της; Πρόκειται για έναν εκδικητή της κοινωνίας ή για έναν ακόμα μανιακό κατά συρροή δολοφόνο; Απέναντι στην αχόρταγη μανία της Νυχτερίδας θα σταθούν μία σερίφισσα με ριψοκίνδυνο σχέδιο, ένας τραμπούκος σε μονοπάτι αυτοβελτίωσης και ένα έφηβο και ατίθασο κορίτσι, που αδυνατεί να βρει ένα μέρος στο οποίο να ανήκει. Τα πιόνια είναι στημένα και οι παίκτες στις θέσεις τους.

Η παρτίδα ξεκινάει.

Το σκάνδαλο της Καμένης Γης αφήνει πίσω του, μόνο δυστυχισμένους ανθρώπους.

Η νυχτερίδα αποφασίζει να γίνει το μέσο για να αποδοθεί δικαιοσύνη αφού οι εμπλεκόμενοί του κυκλοφορούν ελεύθεροι και κυρίως ατιμώρητοι. Οι μέθοδοί της διαφέρουν αλλά η κάλυψή της είναι άψογη και φροντίζει πάντοτε να αφήσει το στίγμα της. Το κάνει από εκδίκηση ή πίσω από την επιφάνεια κρύβεται ένα μυαλό που διψά για αίμα;

Τα θηράματά της, για την προφύλαξή τους συγκεντρώνονται σε μια πλήρως ελεγχόμενη κρυψώνα. Σε αυτή την κρυψώνα, μια τεχνητή φυλακή, θα βρεθεί όχι μόνο η Νυχτερίδα, αλλά και ένα ολόκληρο χωριό που αγνοεί τις προθέσεις της.

Ανάμεσά τους ο Άντον, ο οποίος ύστερα από μια απερίσκεπτη πράξη, τιμωρείται με ένα ασυνήθιστο τρόπο, που έχει ως γνώμονα όχι την εκδίκηση για την πράξη του αλλά το σωφρονισμό του. Μαζί του ένα νεαρό έφηβο κορίτσι με παραβατική συμπεριφορά.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

“Η Νυχτερίδα ανάμεσά μας” αποτελεί ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με μικρή έκταση αλλά πυκνό περιεχόμενο. Ο συγγραφέας έχοντας φρέσκια ματιά, μάς κάνει κοινωνούς σε μια συνθήκη, που δίνει κάτι καινούριο σε αυτού του είδους τα μυθιστορήματα, την στιγμή που πολλά από αυτά, τείνουν να μοιάζουν και στην πλοκή, αλλά και στον τρόπο έκφρασης.

Το σκηνικό συμπληρώνεται από πρωτότυπες εικόνες και σκηνικά, στα οποία μπορείς να περιηγηθείς χωρίς προσπάθεια. Οι ήρωες έχουν χαρακτήρα και είναι δυνατές προσωπικότητες. Θα ξεχώριζαν για την μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητά τους, ο καθένας από αυτούς, σε όποια κοινωνία και εάν βρισκόντουσαν.

Χαίρομαι ιδιαίτερα, όταν ανακαλύπτω έργα νέων συγγραφέων με τέτοια ποιότητα γραφής. Το γεγονός αυτό, είναι από μόνο του ενθαρρυντικό για το μέλλον της λογοτεχνίας και προσωπικά παίρνω κουράγιο για να συνεχίσω.

Η αδυναμία του έργου αυτού, κατά την άποψή μου, είναι ότι κλείνει νωρίς. Είχε την δυναμική και τις προοπτικές να καλύψει και άλλα γεγονότα, ή ακόμη να γίνει περισσότερο περιγραφικό και λεπτομερές. Θα ήθελα να ξέρω και άλλα για τους ήρωες. Υπήρχαν τα περιθώρια να συμβεί αυτό, αφού η πλοκή σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.

Ευθύς εξ αρχής με τράβηξε η περίληψή του, όσο και το αινιγματικό εξώφυλλό του και ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις δικαιώθηκα για την επιλογή μου.


Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Χάρης Θωμαΐδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 16 Οκτωβρίου του 1992 και ζει στην Αλεξανδρούπολη με τη γυναίκα του Αθανασία και τον σκύλο τους Σπίθα. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκίνησε στα δεκαπέντε του χρόνια, όταν οι σχολικές εκθέσεις αποτελούσαν βάση δημιουργίας μικρών διηγημάτων. Στα είκοσι δύο του ολοκλήρωσε και το πρώτο του μυθιστόρημα. Τώρα, εργάζεται σε πολυεθνική εταιρεία, όπου του δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζει καθημερινά νέα πρόσωπα και να συλλέγει ξεχωριστές εμπειρίες.

Ελπίζω και εύχομαι στο μέλλον να έρθω σε επαφή και με άλλα έργα του Χάρη Θωμαΐδη.

“Η Νυχτερίδα ανάμεσά μας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.