Αποτύπωμα (+plus έπαινος ποίησης)

 Αποτύπωμα

Ορισμός:

Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, αποτύπωμα ονομάζεται το σημάδι (κάτι που άλλαξε και παραμένει), εκεί από όπου πέρασε κάποιος ή κάτι, από το οποίο μπορεί να ανακαλυφθεί η ταυτότητα του διερχόμενου από το χώρο αυτό. Ακριβώς αυτή η δυνατότητα εξακρίβωσης του ποιος άφησε το αποτύπωμα δίνει τη διαφορά του αποτυπώματος από το ίχνος.

Ακριβώς αυτό θα επιδιώξω να κάνω με αυτή τη στήλη αρχής γενομένης από σήμερα. 

Όπως είναι ήδη γνωστό, ο κάθε δημιουργός, όταν κοινοποιεί δημόσια ένα οποιοδήποτε έργο του, αφήνει το σημάδι του στην κοινωνία και την τέχνη (εάν παράγει τέχνη). Στην σημερινή εποχή, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυριαρχούν αυτό είναι ακόμη πιο έντονο. Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, αφήνουμε το στίγμα μας με όσα λέμε και προβάλλουμε. Ο αυθορμητισμός, αλλά και η σοφία μας, δοκιμάζονται. Καλόν είναι, να έχουμε επίγνωση των πράξεών μας. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν θα πρέπει να γίνεται τροχοπέδη για την δημιουργικότητα αλλά και την έκφρασή μας.

Έτσι λοιπόν, (αναγνωρίζω ότι θα έπρεπε να το έχω πάρει από καιρό απόφαση), σε αυτή τη στήλη, στο προσωπικό μου αποτύπωμα, αρχικά, θα αναφέρομαι σε έργα δικά μου και θα σας λέω ιστορίες πίσω από αυτά. Στην συνέχεια, ευελπιστώ να έχω τη θέληση να αναρτώ νέα μικρά κείμενα και εν ελθέτω χρόνο πιθανόν να αναφέρομαι και σε θέματα της κοινωνίας που μού εγείρουν τον προβληματισμό. 

Σήμερα λοιπόν, θέλοντας να κάνω μια ολοκληρωμένη αρχή, θα σας μιλήσω για το ποίημά μου, με τίτλο "Η Λησμονιά", το οποίο απέσπασε τιμητικό έπαινο από το Διαγωνισμό Ποίησης της Alzheimer Hellas το 2019.

Πώς προέκυψε;

Αναζητώ συχνά διαγωνισμούς. Μου αρέσει και επιδιώκω να βρίσκομαι σε αυτή τη συνθήκη. Δεν θα μπορούσα να το κάνω για είδη κειμένων με μεγάλη έκταση, γιατί νιώθω κάποιου είδους περιορισμό στην έκφραση, αλλά όσον αφορά τα διηγήματα και την ποίηση, ανταποκρίνομαι πολύ ευχαρίστως.

Η αλήθεια είναι, ότι δεν έχω καμία σχέση με την ποίηση, όπως και οι περισσότεροι, νομίζω. Ξέρω όμως πολύ καλά, ότι η ποίηση δεν διδάσκεται. Επομένως για να γράψεις ένα ποίημα, πρέπει να στραφείς προς τα μέσα σου και να αποτυπώσεις αυτό ακριβώς που θα βγει. 

Δεν ξέρω εάν χρειάζεται μέτρο και ομοιοκαταληξία.. μάλλον δεν παίζουν τόσο ρόλο πια. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι να το πιστέψεις, να το προσπαθήσεις και όταν το ολοκληρώσεις να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, όπως και σε κάθε ολοκλήρωση ενός έργου.

Έτσι κινήθηκα.

Το θέμα του,  "Το σώμα της μνήμης και η μνήμη του σώματος στη ζωή και στην τέχνη", ήταν αρκετό για να με συνεπάρει. Έχοντας ζήσει την νόσο του Alzheimer από κοντά, σχεδόν μέσα στο ίδιο μου το σπίτι (αυτό μπαίνει και βγαίνει σε εισαγωγικά) είχα όλες τις προσλαμβάνουσες και όλη την ψυχική φόρτιση για να ανταπεξέλθω.

Πώς γράφτηκε;

Θυμάμαι ότι ήταν Σεπτέμβρης και ο διαγωνισμός σε λίγες μέρες θα εξέπνεε. Ήταν Κυριακή και μόλις που τον είχα πάρει μυρωδιά. Ήταν μεσημέρι και υπήρχε μια ψύχρα στην ατμόσφαιρα που μαρτυρούσε ότι το καλοκαίρι είχε φτάσει προς το τέλος του. Καθόμουν οκλαδόν (ως συνήθως) πάνω στο κρεβάτι και άφησα το μυαλό μου ελεύθερο. Δεν μου πήρε πάνω από δύο ώρες και είχα μπροστά μου τρία ποιήματα γύρω στους δεκαπέντε στίχους. 

Αφότου τελείωσα, το αγαπημένο μου από αυτά, το σιγοψιθύριζα για ώρες. Κάτι δεν μου κολλούσε και ήθελα να το φτιάξω. Την επόμενη ή μεθεπόμενη μέρα τα έστειλα. 

Ήταν ο πρώτος διαγωνισμός που διακρίθηκα, αλλά όχι ο πρώτος που έπαιρνα μέρος. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Όταν έλαβα τον έπαινο, υπενθύμισα στον εαυτό μου, ότι είχα κάνει πολύ καλά που είχα πάρει μέρος, αφού πια η κίνησή μου είχε αποφέρει καρπούς και η ψυχή μου είχε γεμίσει.

Σας το παραθέτω ακολούθως και θα τα πούμε ξανά σύντομα σε ένα ακόμη αποτύπωμα.