Παρασκευή 23 Ιουλίου 2021

Οι διαθήκες (βιβλίο)

 

Οι διαθήκες Margaret Atwood

Περιγραφή:

Δεκαπέντε χρόνια μετά τα όσα περιγράφονται στην Ιστορία της Θεραπαινίδας, το θεοκρατικό καθεστώς της Δημοκρατίας της Γαλαάδ παραμένει ισχυρό, αλλά τα πρώτα σημάδια της παρακμής αρχίζουν να γίνονται φανερά. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, οι ζωές τριών ολότελα διαφορετικών γυναικών συναντιούνται, και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι εκρηκτικά.

Οι δύο ανήκουν στην πρώτη γενιά που ενηλικιώνεται μέσα στην τυραννία. Στις δικές τους μαρτυρίες προστίθεται μια τρίτη: της Θείας Λίντια, το περίπλοκο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον της οποίας επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις και ανατροπές.

Καθώς η Άτγουντ μάς οδηγεί στα άδυτα του καθεστώτος της Γαλαάδ, καθεμιά από τις ηρωίδες της, πρέπει να αποδεχτεί ποια είναι και να αποφασίσει ως πού είναι διατεθειμένη να φτάσει γι’ αυτό που πιστεύει…

Η αριστουργηματική συνέχεια της θρυλικής Ιστορίας της Θεραπαινίδας. Ένα έργο επίκαιρο, που προορίζεται να γίνει κλασικό.

Τίποτα δεν μένει ίδιο. Η ζωή είναι μια διαδοχή γεγονότων μέσα από την οποία εξελισσόμαστε και καθώς όλα αλλάζουν γύρω μας, αλλάζουμε και εμείς.

Η θεία Λίντια έχει πια μεγαλώσει. Θα έλεγε κανείς ότι δεν την υπολογίζουν όσο άλλοτε, μάλλον γιατί άλλες θείες εποφθαλμιούν την θέση της. Η ίδια όμως συντηρεί το κύρος, την ισχύ και την φήμη της. Μέσα και έξω από την Γαλαάδ, όλοι γνωρίζουν το όνομά της.

Το ίδιο συμβαίνει και με το όνομα της μικρής Νικόλ. Όλοι γνωρίζουν, ότι απήχθη σε βρεφική ηλικία, έκτοτε κανείς δεν την έχει δει, αλλά όλοι καρτερούν την επιστροφή της.

Η «απαγωγή» της, από την βιολογική της μητέρα, και η προώθησή της μέσω του δικτύου Mayday στο Καναδά ήταν μόνο η αρχή, για μια συρροή εξόδου γυναικών από την Γαλαάδ.

Όσες γυναίκες όμως και αν ξέφυγαν από το καθεστώς, δεν σταμάτησαν να αντικαθίστανται από νέες, ψάρεμα των «Μαργαριταρένιων» οι οποίες δεν ήταν τίποτε άλλο από μαθητευόμενες θείες, οι οποίες σε αποστολές τους στον Καναδά προσηλύτιζαν «χαμένα» κορίτσια, τάζοντάς τους, μια καλύτερη ζωή απαλλαγμένη από την «αμαρτία». Μια ζωή όμως που αγνοούν, ότι είναι χειρότερη από την κόλαση.

Από την άλλη πλευρά, μέσα στην Γαλαάδ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν αγόρια και κορίτσια που δεν γνώρισαν άλλη πραγματικότητα από αυτή. Ο τόπος αυτός είναι ο τόπος τους. Οι συνήθειες της είναι συνήθειες τους. Δεν γνωρίζουν τί θα πει να ζεις ελεύθερος και προσπαθούν -με όσα μέσα έχουν- να κάνουν την καλύτερη επιλογή για τον εαυτό τους.

Μέσα από τις περιγραφές των γεγονότων αντιλαμβανόμαστε ότι η αίγλη μιας άλλης εποχής έχει ήδη χαθεί και ότι οι ρωγμές είναι ήδη βαθιές.

Αυτό που κανείς δεν περιμένει είναι ο ρόλος που θα παίξει η θεία Λίντια στην εξέλιξη των γεγονότων και πως η μικρή Νικόλ θα στιγματίσει την εξέλιξή τους.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Για όσους δεν έχουν διαβάσει την «Ιστορία της Θεραπαίνιδας» και δεν έχουν δει ούτε την σειρά, σας αφήνω την αναφορά μου στο βιβλίο εδώ: https://www.elenagerani.art/2020/04/blog-post.html

Το δυστοπικό μυθιστόρημα της Άτγουντ, μάς εισάγει σε μια παρανοϊκή συνθήκη, όπου το καθεστώς ενός τόπου στην Αμερική αλλάζει και μαζί οι ζωές όλων των ανθρώπων -κυρίως των γυναικών. Είναι ακραίο και προκαλεί ανατριχίλα, αν φανταστεί κανείς, ότι ξυπνάς μια μέρα και ξαφνικά δεν έχεις κανένα δικαίωμα, δεν σου ανήκει τίποτα -ούτε καν το παιδί σου- και εφόσον βρίσκεσαι σε αναπαραγωγική ηλικία, γίνεσαι μέσο τεκνοποίησης -με βιασμό- με μοναδικό προορισμό την διαιώνιση του είδους. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο εξωφρενικό, και όσο πιο εξωφρενικό μού φαίνεται, τόσο συνειδητοποιώ, ότι οι ισορροπίες, τις οποίες με σοφία έθεσε η συγγραφέας, σε αυτό της το έργο, είναι εύθραυστες και μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή.

Ο συσχετισμός της ιστορίας με το σήμερα..

Η ένταση της εποχής που ζούμε -όπου από την μία, επιτέλους αποκαλύπτονται ειδεχθείς πράξεις σε βάρος και των δύο φύλων (εκ των πραγμάτων εστιάζω στις γυναίκες, βοηθάει και η ιστορία της Άτγουντ σε αυτό), αλλά από την άλλη σηματοδοτείται ότι δεν πρόκειται για θεωρίες, συμβαίνουν διαρκώς γύρω μας ή σε εμάς τους ίδιους, κάνει από μόνη της την ιστορία πιο σημαντική.

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου δεν χρειάζεται να φοβόμαστε να κυκλοφορούμε μόνες στο δρόμο, να σκεφτόμαστε πώς θα ντυθούμε ή θα συμπεριφερθούμε, ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες γυναίκες παρενοχλούνται ή κακοποιούνται μέρα ή νύχτα σε οποιοδήποτε σημείο της γης.

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι έχουμε ίσα δικαιώματα στην κοινωνία και την εργασία, ενώ την ίδια ώρα χιλιάδες γυναίκες περιθωριοποιούνται εξαιτίας του φύλου τους.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε το σύντροφο που επιλέγουμε, ενώ την ίδια ώρα γυναίκες κακοποιούνται ή σκοτώνονται με βάναυσο τρόπο από τους συντρόφους τους.

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι είμαστε ασφαλείς, ενώ την ίδια ώρα γυναίκες γνωρίζουν την κακοποίηση, την ταπείνωση, την εμπορευματοποίηση και τον εξευτελισμό μέσα στο ίδιο τους το σπίτι ή στο άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον.

Πρέπει να αντικρίσουμε κατάματα το πρόβλημα, όποιο και αν είναι αυτό. Πρέπει να σκεφτόμαστε όλες και όλοι ότι εφόσον κάτι δεν πηγαίνει καλά, οφείλουμε να αντιδράσουμε, να ζητήσουμε βοήθεια, να μιλήσουμε, να μην αφήσουμε το κακό να διαιωνίζεται.

Όσο παρανοϊκό και αν σου μοιάσει αυτό το σενάριο και τόσα άλλα που με μαεστρία έχουν γραφτεί, είναι μόνο ένα καμπανάκι για το τί θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε μια στιγμή (ήταν σίγουρα στις προθέσεις της συγγραφέως η αφύπνιση, ειδάλλως γιατί να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο) και να σε ξυπνήσει έγκαιρα έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσεις μια ανάρμοστη συμπεριφορά να μην πεις -έτυχε, ήταν μια κακιά στιγμή, δεν θα κατάλαβα καλά, ήταν δικό μου λάθος.

Οι διαθήκες κυκλοφορούν στην χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου