...για πάντα (ταινία)

 … για πάντα (2019)

Υπόθεση της ταινίας:

Ο Πέτρος είναι ένας 35ντάρης πετυχημένος σεφ με δικό του εστιατόριο. Δεν επισκέπτεται, σχεδόν ποτέ, την οικογένειά του στο νησί, αλλάζει διαρκώς ερωτικές παρτενέρ και έχει εμμονή με την καθαριότητα. Το πάθος του είναι η συλλογή παλιών βυνιλίων.

Η Ζωή έχει σπουδάσει σκηνογραφία αλλά αγανακτισμένη από την αδικία και τον ανταγωνισμό του χώρου, έχει ανοίξει ένα δικό της ατελιέ και δημιουργεί παιδικά κοστούμια γενεθλίων. Είναι ρομαντική, μποέμ και μόνη. Δεν θέλει άλλη μία σχέση που θα την οδηγήσει με μαθηματικά βήματα στην αποτυχία. Αναζητά εκείνον, τον ειλικρινή, αυθεντικό τύπο, που θα εννοεί όσο λέει και όσα πράττει και θα έχει την δύναμη να ζήσει μαζί της μια αληθινή σχέση. Η Ζωή συλλέγει βιβλία από δεύτερο χέρι.

Οι δυο τους θα συναντηθούν εντελώς τυχαία. Ο τυχοδιώκτης Πέτρος θα γίνει επίμονος για να κερδίσει την προσοχή της. Η Ζωή γνωρίζοντας «το παραμύθι» θα το αποφύγει στο μέτρο του δυνατού. Άλλωστε τί άλλο θέλει ο Πέτρος από το να την ρίξει στο κρεββάτι. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα δείχνουν να είναι αλλιώς. Η Ζωή δεν είναι μόνο για μια νύχτα και έτσι οι δύο τους θα συνδεθούν. Η επίσκεψη της μητέρας του, λίγους μήνες αργότερα, θα οδηγήσει τον Πέτρο να αναρωτηθεί για το μέλλον αυτής της σχέσης. Ποιος είναι τελικά και τί θέλει από την ζωή; Θα έχει το δικό τους love story αίσιο τέλος;

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Είναι ωραία τα love stories, ακόμη και αν καταλαβαίνεις από την αρχή, ότι κάτι θα στραβώσει. Είναι ωραία γιατί, όπως και στην ζωή, το πιο αγνό διάστημα μιας σχέσης είναι η περίοδος του φλερτ. Σε αυτές τις ιστορίες εξάλλου δεν βλέπουμε τι συμβαίνει με τους ήρωες, αφού έχουν περάσει χρόνια σχέσης, μιας όμορφης δυνητικά σχέσης, όπου άλλα συναισθήματα, αντικαθιστούν τον πρώτο έρωτα. Για αυτό το λόγο το φλερτ και το πάθος της γνωριμίας είναι η επαναλαμβανόμενα ζητούμενη κατάσταση.

Το δύσκολο παρελθόν του Πέτρου δεν τον αφήνει να συνδεθεί. Παιδικά τραύματα, τόν σημάδεψαν και τον οδηγούν να αποφύγει την σχέση. Δοκιμάζει ακραίες εμπειρίες, επικεντρώνεται στην πράξη ως εκτόνωση και ύστερα «εξαγνίζεται». Όπως ξέρουμε όμως, το έξυπνο πουλί πιάνεται από την μύτη και σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση θα πιαστεί στα δίχτυα του έρωτα της Ζωής. Εκείνη, αυθεντική, ρομαντική, πολυλογού και λαίμαργη, παίζει με ανοιχτά χαρτιά, προσπαθεί να τον καταλάβει, να τον «βοηθήσει» και του παραδίδεται.

Υπάρχει για αυτούς τους δύο το ...για πάντα; Μπορεί ο εγωισμός και ο φόβος να αφήσουν την αγάπη να επικρατήσει; Δεν θέλω να αποκαλύψω το τέλος, παρόλο που η ταινία έχει προβληθεί και στην τηλεόραση. Θέλω μόνο να πω, ότι αυτό το δύσκολο τέλος, είναι αυτό που θα συναντούσαμε στην ζωή όχι στο σινεμά και αυτό, με το τρόπο του, αφήνει το σημάδι του.

Η ταινία αποτελεί ριμέικ της τουρκικής ταινίας «Issiz Adam», του Τσαγκάν Ιρμάκ, που είχε προβληθεί και στις ελληνικές αίθουσες το 2008, με τον τίτλο «Για Πάντα Μόνος». Δεν έχω δει την πρωτότυπη εκδοχή της, όμως, όπως έχω διαβάσει, εκείνη προβάλλει μια πιο συντηρητική και αντίστοιχη, με την γείτονα χώρα φιλοσοφία, ταινία και αυτό μου αρκεί για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται.

Όσον αφορά την ταινία «…Για πάντα» την σκηνοθεσία της ανέλαβε ο Γιώργος Παπαδάκος και το ριμέικ του σεναρίου ο Γιάννης Τσιμιτσέλης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βλέπουμε τους, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Γερονικολού, Όλγα Δαμάνη, Χάρης Μαυρουδής, Ευγενία Σαμαρά και άλλους.

Γνώμη μου είναι, ότι η ταινία χρειαζόταν περισσότερη επιμέλεια. Αποτελεί μια καλή προσπάθεια, αλλά θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Έχει μια βατή ιστορία, και το λέω, ενώ την ίδια ώρα αγαπώ το μυστήριο, η οποία -θεωρώ ότι στην προσπάθειά της να μην ξεφύγει από την πρωτότυπη παρέμεινε ελλιπής. Όπως οι δύο ήρωες συνδέθηκαν όμορφα μεταξύ τους, στα δικά μου μάτια η Γερονικολού κέρδισε τις εντυπώσεις (όπως και η Σαμαρά που για τον μικρό της ρόλο ήταν εξαιρετική) -εξαιρώ την ερωτική σκηνή όπου η Ζωή καθοδηγεί τον Πέτρο, ήταν άβολο- έτσι με μια κλιμάκωση θα μπορούσαν να φτάσουν στην κορύφωση της σχέσης και να υπάρχει ένας πιο ουσιώδης λόγος ή έστω τρόπος για τα επακόλουθα.

Παρόλα αυτά, μού άρεσε. Οι τελευταίες σκηνές με έκαναν να πω αλλεπάλληλα γιατί και κάπως έτσι ξέχασα τις αστοχίες όσων είχαν προηγηθεί και με συγκίνησαν. Ταινία που σε κάνει να κλάψεις, έστω κι αν αυτό επήρθε στιγμιαία φόρτιση, δεν την ξεχνάς.

Δεν μ’ αρέσει καθόλου όταν οι κριτικές στάζουν χολή. Να ευχόμαστε να γίνονται ελληνικές δουλειές στο σινεμά. Ζητούμενο, ασφαλώς, είναι το μεράκι και ο κόπος για το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Όσο για τον τίτλο, που πολύ έχει συζητηθεί, νομίζω ότι ταιριάζει το «Θα σ ’αγαπώ για πάντα».

Δες το trailer της ταινίας εδώ: