Η Φάλαινα (θεατρική παράσταση)

«Η Φάλαινα»

Απομονωμένος. Αυτοκαταστροφικός. Τραγικός. Ευαίσθητος…

Το πολυσυζητημένο έργο του Samuel D. Hunter που συγκλόνισε διεθνώς και έγινε παγκόσμια γνωστό μέσω της κινηματογραφικής μεταφοράς του από τον Darren Aronofsky, ετοιμάζεται να ανέβει -μετά τη στάση του για μια επιτυχημένη σειρά παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη- στην Αθήνα, για δεύτερη χρονιά, με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, σε ρόλο ερμηνευτή και σκηνοθέτη.

Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου, ο Τσάρλι, ένας νοσηρά παχύσαρκος καθηγητής, ζει απομονωμένος στο διαμέρισμά του. Η απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου τον σημαδεύει και τον οδηγεί σε πλήρη παραίτηση… από την ίδια την ζωή. Καθώς η υγεία του διαρκώς  επιδεινώνεται, μια σειρά επισκέψεων - ανθρώπων που είτε του θυμίζουν το παρελθόν είτε προσπαθούν να τον σώσουν από αυτό – τον φέρνουν αντιμέτωπο με όσα χρόνια τώρα αποφεύγει, αλλά κυρίως με τα δικά του, βαθιά καταχωνιασμένα συναισθήματα.

Το έργο αγγίζει κρίσιμα και διαχρονικά ζητήματα: την σωματική και ψυχική υγεία, την αγάπη και την ενοχή, την ομοφυλοφιλία και την κοινωνική καταπίεση, την θρησκευτική πίστη και τα ανθρώπινα όρια αλλά και την ανάγκη για λύτρωση.

Ο Δαδακαρίδης παραδίδει έναν σπαρακτικό, απόλυτα ανθρώπινο Τσάρλι. Δεν είναι μόνο η φυσική μεταμόρφωση – με το εντυπωσιακό προσθετικό σώμα που απαιτεί ο ρόλος – αλλά κυρίως η εσωτερική φθορά που αποτυπώνεται στα μάτια, στη φωνή, στις παύσεις. Καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ντροπή και την τρυφερότητα, την αυτολύπηση και την απελπισμένη ελπίδα. Δεν ζητά τον οίκτο του θεατή· ζητά — ή μάλλον αξιώνει — την κατανόησή του. 

Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τη σιωπή, τα ξεσπάσματα αλλά και τις πιο ήρεμες στιγμές, δημιουργεί μια ερμηνεία αξιομνημόνευτη και καθηλωτική.

Ανάμεσα στις υπόλοιπες ερμηνείες, ξεχωρίζει η κόρη διαθέτοντας μια ωμή εφηβική σκληρότητα που σταδιακά αποκαλύπτει βαθύτερες πληγές. Η νοσοκόμα λειτουργεί ως ρυθμιστικός παράγοντας ανάμεσα στον Τσάρλι και όσα συμβαίνουν γύρω του, ενώ ο ιεραπόστολος  λειτουργεί σαν καταλύτης: εκπρόσωπος μιας πιο εύκολης, «έτοιμης» συγχώρεσης, που όμως συγκρούεται με την πικρή αλήθεια του Τσάρλι.

Όλοι οι ρόλοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τη βασική θεματική που είναι η ανάγκη του ανθρώπου να γίνει αποδεκτός και αγαπητός, ακόμη και στα πιο σκοτεινά του σημεία. Πρόκειται για ένα έργο βαθιά ανθρώπινο, μια ερμηνεία που σε σημαδεύει και μια παράσταση που – παρά τη σκοτεινιά της – μιλά με ειλικρίνεια για το φως που ψάχνει κάθε άνθρωπος, ακόμη και λίγο πριν το τέλος.

…Αυτός είναι ο Τσάρλι. Αυτή είναι η «Φάλαινα».