"...Υπάρχει ένα φυτό της Σαχάρας που ζει μόνο μία μέρα. Μόλις ο σπόρος πιει νερό, μπουμπουκιάζει, γίνεται μίσχος, βγάζει φύλλα, πετάει ένα λουλούδι, παράγει σπόρους, μαραίνεται και, χοπ, το βράδυ, τέλος..."
Ο μικρός Όσκαρ γράφει γράμματα στον Θεό. Παρά το ότι
αρχικά παρουσιάζεται ως «ταραχοποιός» - αναφερόμενος στις πράξεις του απέναντι
στο σκύλο, τη γάτα και τα χρυσόψαρα - δεν είναι ένα κακό παιδί. Αντίθετα, είναι
ένα παιδί που διψά για νόημα. Του λείπει η σωστή καθοδήγηση, ο χώρος να
εκφραστεί, η ελευθερία να νιώσει ό,τι νιώθει χωρίς φόβο. Μέσα από αυτά τα
γράμματα - σε έναν ασυνήθιστο παραλήπτη - βρίσκει τελικά μια φωνή. Έναν τρόπο
να βάλει σε λέξεις όσα δεν χωρούν εύκολα στη σιωπή. Και μαζί, έναν τρόπο να
αποδεχτεί όσα συμβαίνουν μέσα του και γύρω του.
Στην περίπτωσή του, ο χρόνος λειτουργεί παράξενα.
Σχεδόν ονειρικά. Δεν ακολουθεί την γραμμική ροή της καθημερινότητας. Κάθε μέρα
ισοδυναμεί με κάτι πολύ περισσότερο και υπογραμμίζει τη σχετικότητά του.
Όταν ζεις με πληρότητα, ο χρόνος δεν έχει σημασία.
Όταν κοιτάς τη ζωή με τα μάτια ανοιχτά, ακόμα και το λίγο γίνεται πολύ.
Ο Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ, στο «Αγαπητέ Θεέ», μας
παραδίδει ένα έργο μόλις 95 σελίδων που όμως διαθέτει το βάθος και την ένταση
ενός πλήρους μυθιστορήματος. Δεν πρόκειται απλά για μια ιστορία, αλλά για ένα υπαρξιακό
κάλεσμα. Ανάμεσα στους δυνατούς συμβολισμούς του εντοπίζονται η παρουσία
του άλλου και η δύναμη της ενσυναίσθησης. Το πόσο θεραπευτικό μπορεί να είναι
το να είσαι απλώς εκεί για κάποιον, χωρίς να προσπαθείς να τον σώσεις.
Χωρίς να νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι. Μόνο να ακούς.
Η ιστορία αυτή δεν απευθύνεται σε παιδιά, παρότι έχει
παιδική φωνή. Αντίθετα, είναι μια κατάθεση αλήθειας που οι ενήλικες έχουμε ίσως
ξεχάσει πώς να εκφράζουμε. Ο παιδικός λόγος λειτουργεί ως καθρέφτης αγνότητας,
ειλικρίνειας και ευθύτητας.
Ίσως τελικά, ο πιο ουσιαστικός διάλογος δεν είναι
αυτός που κάνουμε με τους άλλους, αλλά εκείνος που ξεκινά μέσα μας. Με
ερωτήσεις που δεν περιμένουν απαντήσεις, αλλά παρουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου