Η Διώνη ζούσε για να γράφει και έγραφε για να ζει. Η εργασία της στον Οργανισμό Προστασίας Ελευθερίας του Λόγου δεν ήταν αποτέλεσμα φιλοδοξίας, αλλά μιας ρεαλιστικής παραδοχής: πως, όσο κι αν διέθετε εξαιρετικές περγαμηνές, δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί επαγγελματικά στον χώρο της εκπαίδευσης.
Ήταν ένας γρίφος για τους γύρω της, ακόμη και για τη Γλυκερία – τη γειτόνισσα, πρώην συνάδελφο και μοναδική της φίλη. Εκείνη ήταν που απολάμβανε τις νυχτερινές συμφωνίες των πλήκτρων της Διώνης, όταν εκείνη βυθιζόταν στη δημιουργία ιστοριών. Ήταν όμως και η ίδια που τη βρήκε –σχεδόν, αν όχι εντελώς– νεκρή στο δωμάτιό της. Και ήταν εκείνη που ανέλαβε να ξεδιαλύνει το μυστήριο πίσω από την κατάστασή της, την ώρα που η ζωή της Διώνης κρεμόταν από μια κλωστή.
Με τη Φόνισσα των μυρμηγκιών, η Πασχαλία Τραυλού δεν μας προσφέρει απλώς μια ακόμη ιστορία ή ένα ακόμα μυθιστόρημα. Μας παραδίδει ένα αληθινό μάθημα λογοτεχνίας. Δημιουργεί μια ηρωίδα που βαδίζει την ίδια πορεία με κάθε συγγραφέα, που δεν γράφει για να εντυπωσιάσει –αν και τελικά το πετυχαίνει–, που δεν γράφει για το χρήμα –αν και ίσως το αποκτά– αλλά που, πάνω απ’ όλα, γράφει για να ψυχαναλύσει τον εαυτό του. Πότε αποκαλύπτοντας τα σκοτάδια του, πότε αναλαμβάνοντας τον ρόλο ενός αγγέλου που ξέρει πως ποτέ δεν θα γίνει.
Τα αποσπάσματα και τα ρητά των συγγραφέων που παρεμβάλλονται μέσα στην αφήγηση είναι πολύτιμα και αξίζει να καταγραφούν ένα προς ένα. Όσο για τη Διώνη, με τη διπλή της ταυτότητα –δημόσια υπάλληλος και συγγραφέας– θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ψυχαναλυτικής μελέτης.
Ανακαλύπτοντας ποια είναι –και γιατί είναι– η «φόνισσα των μυρμηγκιών», δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από την πλοκή. Θεώρησα ότι σε κάποια σημεία υπερανέλυε ή πλατίαζε. Κι όμως, θαύμασα τη λογοτεχνική δεινότητα της συγγραφέα και, κυρίως, τη βαθιά τοποθέτησή της απέναντι σε μια γυναίκα που γράφει για να παλέψει τους δαίμονές της.
Η Φόνισσα των μυρμηγκιών κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου