Ένα μεγάλο όμορφο τολμηρό ταξίδι (ταινία)

Ένα μεγάλο όμορφο τολμηρό ταξίδι (2025)

Σκηνοθεσία: Kogonada | Σενάριο: Seth Reiss | Πρωταγωνιστούν: Margot Robbie, Colin Farrell

Ο Ντέιβιντ και η Σάρα γνωρίζονται για πρώτη φορά στο γάμο ενός κοινού τους φίλου. Εργένηδες και οι δύο, φλερτάρουν με χαλαρή διάθεση, χωρίς να περιμένουν πολλά. Όμως την επόμενη ημέρα, τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα που έχουν κλείσει - από ένα αλλόκοτο γραφείο ενοικίασης - τους οδηγούν σε μια απρόσμενη κοινή διαδρομή. Κι έτσι ξεκινά ένα ταξίδι που δεν θυμίζει κανένα άλλο.

Η διαδρομή τους, χάρη σε ένα ιδιόμορφο GPS, τους φέρνει μπροστά σε «πόρτες» που οδηγούν σε σταθμούς του προσωπικού τους παρελθόντος. Μέσα από αυτές τις πόρτες, ξεδιπλώνονται στιγμές, πληγές, φόβοι και επιθυμίες που ούτε οι ίδιοι δεν είχαν τολμήσει να αντιμετωπίσουν. Και αυτό γίνεται ο μόνος αληθινός τρόπος να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον, αλλά και - κυρίως - τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ο Ντέιβιντ αναζητά σταθερότητα, η Σάρα διψά για πάθος και ανεξαρτησία. Δύο διαφορετικοί κόσμοι με κοινά αγκάθια στο κυνήγι της συντροφικότητας. Καθώς το ταξίδι τους προχωρά, τα συναισθήματα αλλάζουν. Χάνουν τον ενθουσιασμό της αρχής, όμως κερδίζουν κάτι βαθύτερο: τη γνώση, τη συνειδητοποίηση, την ειλικρίνεια - αυτή που έλειπε στην αρχική γνωριμία τους.

Αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα:

Μπορεί ένα τόσο διαφορετικό, «μαγικό» ταξίδι να ενώσει δύο ανθρώπους που δεν ήταν έτοιμοι να ανοιχτούν; Ή μήπως το παρελθόν θα σταθεί τελικά ανάμεσά τους για πάντα;

Το «Ένα μεγάλο, όμορφο, τολμηρό ταξίδι» προσπαθεί να πει πολλά – και το κάνει με μια ενδιαφέρουσα, πολυστυλιακή προσέγγιση: ρομαντική κομεντί, δράμα, επιστημονική φαντασία και μιούσικαλ. Μια υπέροχη ιδέα που, όμως, στην εκτέλεσή της δεν φτάνει στο ύψος των προσδοκιών της.

Η ταινία προσπαθεί να μιλήσει για τη δυσκολία σύνδεσης στη σύγχρονη εποχή. Για τις συναισθηματικές μας άμυνες, τα τραύματα που κουβαλάμε σιωπηλά, τα ψέματα που λέμε - και κυρίως αυτά που λέμε στον εαυτό μας. Οι πόρτες του παρελθόντος λειτουργούν ως μεταφορικά καλειδοσκόπια: μας δείχνουν ποιοι ήμασταν, πώς πληγωθήκαμε και πώς πληγώσαμε. Όμως αυτή η τόσο δυνατή θεματική αναζητά μια αφήγηση με πιο τολμηρή σκηνοθετική ματιά και πιο βαθιά συναισθηματική φόρτιση.

Η ταινία συχνά φλυαρεί, χωρίς να επιτρέπει στον θεατή να συνδεθεί ουσιαστικά με τους ήρωες. Η μετάβαση από τον ρεαλισμό στη φαντασία γίνεται μεν σταδιακά, αλλά χωρίς τη μαγεία που θα την έκανε αξέχαστη. Κάποιες σκηνές του παρελθόντος μοιάζουν επίπεδες, χωρίς το βάρος που απαιτεί η στιγμή. Και οι ερμηνείες - αν και μεστότατες - δεν φτάνουν στην καρδιά.

Το ταξίδι της ταινίας είναι τελικά πιο ενδιαφέρον στην πρόθεση παρά στην πράξη. Ευχάριστο, ναι. Ενδιαφέρον, σίγουρα. Αλλά όχι όσο «μεγάλο, όμορφο και τολμηρό» υποσχόταν ο τίτλος του.