Leonardo (mini-series)

Leonardo

Στην Ιταλία της Αναγέννησης, συναντούμε τον νεαρό Λεονάρντο Ντα Βίντσι κατά τη διάρκεια της μαθητείας του δίπλα στον ζωγράφο και αρχιτέκτονα Αντρέα ντελ Βερόκιο. Ο δάσκαλός του αναγνωρίζει τις δυνατότητές του, όμως η ιδιοσυγκρασία του νεαρού καλλιτέχνη δεν χωρά εύκολα μέσα στα καθιερωμένα πρότυπα της τέχνης. Αντί να συμμορφωθεί, ο Λεονάρντο ακολουθεί τη δική του πορεία - κάτι που, αν και τον καθιερώνει ως πρωτοποριακό δημιουργό, τον απομακρύνει από τον περίγυρό του.

Ζωγράφος, αλλά και εξαιρετικός μηχανικός, γίνεται αναγκαίος για βασιλείς και ηγεμόνες, τόσο στη Φλωρεντία όσο και στο Μιλάνο. Ιδρύει το δικό του ατελιέ και αναλαμβάνει σημαντικά έργα - δημόσια, αλλά και ιδιωτικά πορτρέτα. Πίσω όμως από το καλλιτεχνικό του ταλέντο, κρύβεται μια μόνιμη αναζήτηση για αποδοχή. Ο ίδιος δημιουργεί για να παλέψει με τους δαίμονές του - και παλεύει με τους δαίμονές του για να μπορέσει να δημιουργήσει. Είναι άραγε αρκετά δυνατός για να λύσει την «κατάρα» που συνοδεύει την ύπαρξή του, ή θα τον συντρίψει αυτή μαζί με όλα όσα αγαπά;

Η σειρά Leonardo αφηγείται την πορεία του μέσα από τη δημιουργία μερικών από των σημαντικότερων έργων του: από το πορτρέτο της Τζινέβρα ντε Μπέντσι και την Παναγία των Βράχων, έως τον Μυστικό Δείπνο και την εμβληματική Μόνα Λίζα. Όμως η ιστορία δεν περιορίζεται στα καλλιτεχνικά του επιτεύγματα. Ένα σκοτεινό νήμα διατρέχει την αφήγηση: η πιθανή εμπλοκή του στη δολοφονία της μούσας του, Κατερίνας - μιας γυναίκας που γνώριζε από τα πρώτα του βήματα στο εργαστήριο του Βερόκιο. Ήταν δυνατόν ο Λεονάρντο να σκοτώσει τη μούσα του; Και αν ναι, τι θα μπορούσε να τον έχει οδηγήσει εκεί; 

Ο Λεονάρντο, για όσους δεν τον γνωρίζουν σε βάθος, υπήρξε τελειομανής μέχρι εμμονής. Δημιουργούσε αμέτρητα προσχέδια, αναζητώντας το ιδανικό αποτέλεσμα - όμως σπάνια ήταν ικανοποιημένος. Αυτό το χαρακτηριστικό του έγινε αφορμή για χλευασμό, αφού ξεκινούσε έργα που δυσκολευόταν να ολοκληρώσει. Κι όμως, το ταλέντο του αναγνωρίστηκε όχι μόνο στην εποχή του, αλλά και στους αιώνες που ακολούθησαν, όπως και η μοναδικότητα του χαρακτήρα του.

Η σειρά, που προβλήθηκε μέσα από την πλατφόρμα του ERTFLIX -δυστυχώς δεν είναι πλέον διαθέσιμη από την συγκεκριμένη πλατφόρμα- είναι καλοδουλεμένη, με εντυπωσιακή σκηνοθεσία, πλούσια ατμόσφαιρα και αξιόλογες ερμηνείες. Αποτελεί μια δυνατή εισαγωγή για όσους θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όχι μόνο ως καλλιτέχνη, αλλά και ως άνθρωπο.

Πρωταγωνιστούν: Έινταν Τέρνερ, Ματίλντα ντε Άντζελις, Φρέντι Χάιμορ, Τζιανκάρλο Τζανίνι, Κάρλος Κουέβας, Αλεσάντρο Σπερντούτι

Σκηνοθεσία: Φρανκ Σπότνιτζ, Στιβ Τόμσον

Δες το trailer της σειράς εδώ:

Η φόνισσα των μυρμηγκιών (βιβλίο)

Η φόνισσα των μυρμηγκιών – Πασχαλία Τραυλού

Η Διώνη ζούσε για να γράφει και έγραφε για να ζει. Η εργασία της στον Οργανισμό Προστασίας Ελευθερίας του Λόγου δεν ήταν αποτέλεσμα φιλοδοξίας, αλλά μιας ρεαλιστικής παραδοχής: πως, όσο κι αν διέθετε εξαιρετικές περγαμηνές, δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί επαγγελματικά στον χώρο της εκπαίδευσης.

Ήταν ένας γρίφος για τους γύρω της, ακόμη και για τη Γλυκερία – τη γειτόνισσα, πρώην συνάδελφο και μοναδική της φίλη. Εκείνη ήταν που απολάμβανε τις νυχτερινές συμφωνίες των πλήκτρων της Διώνης, όταν εκείνη βυθιζόταν στη δημιουργία ιστοριών. Ήταν όμως και η ίδια που τη βρήκε –σχεδόν, αν όχι εντελώς– νεκρή στο δωμάτιό της. Και ήταν εκείνη που ανέλαβε να ξεδιαλύνει το μυστήριο πίσω από την κατάστασή της, την ώρα που η ζωή της Διώνης κρεμόταν από μια κλωστή.

Με τη Φόνισσα των μυρμηγκιών, η Πασχαλία Τραυλού δεν μας προσφέρει απλώς μια ακόμη ιστορία ή ένα ακόμα μυθιστόρημα. Μας παραδίδει ένα αληθινό μάθημα λογοτεχνίας. Δημιουργεί μια ηρωίδα που βαδίζει την ίδια πορεία με κάθε συγγραφέα, που δεν γράφει για να εντυπωσιάσει –αν και τελικά το πετυχαίνει–, που δεν γράφει για το χρήμα –αν και ίσως το αποκτά– αλλά που, πάνω απ’ όλα, γράφει για να ψυχαναλύσει τον εαυτό του. Πότε αποκαλύπτοντας τα σκοτάδια του, πότε αναλαμβάνοντας τον ρόλο ενός αγγέλου που ξέρει πως ποτέ δεν θα γίνει.

Τα αποσπάσματα και τα ρητά των συγγραφέων που παρεμβάλλονται μέσα στην αφήγηση είναι πολύτιμα και αξίζει να καταγραφούν ένα προς ένα. Όσο για τη Διώνη, με τη διπλή της ταυτότητα –δημόσια υπάλληλος και συγγραφέας– θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ψυχαναλυτικής μελέτης.

Ανακαλύπτοντας ποια είναι –και γιατί είναι– η «φόνισσα των μυρμηγκιών», δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από την πλοκή. Θεώρησα ότι σε κάποια σημεία υπερανέλυε ή πλατίαζε. Κι όμως, θαύμασα τη λογοτεχνική δεινότητα της συγγραφέα και, κυρίως, τη βαθιά τοποθέτησή της απέναντι σε μια γυναίκα που γράφει για να παλέψει τους δαίμονές της.

Η Φόνισσα των μυρμηγκιών κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω (βιβλίο)

 Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω – Κώστας Κρομμύδας

Λένε πως ο άνθρωπος για δύο πράγματα δεν φέρει ευθύνη: για το πού γεννήθηκε και από ποιους. Η ζωή της Μενεξιάς τής έδειξε από πολύ νωρίς το σκληρό της πρόσωπο. Μεγαλωμένη σε ορφανοτροφείο, χωρίς να γνωρίσει ποτέ την πραγματική της οικογένεια, είχε μονάχα ένα πολύτιμο δώρο: την αγγελική φωνή της.

Πώς να εγκλωβίσεις ένα αηδόνι σε κλουβί;

Κι όμως, τα ίδια χέρια που της άνοιξαν την πόρτα προς την «ελευθερία», ήταν αυτά που την καταδίκασαν στη σιωπή. Ο κόσμος έξω απ’ το ίδρυμα δεν ήταν πιο φιλόξενος· αντιθέτως, έμοιαζε με μια τεράστια φυλακή χωρίς έξοδο διαφυγής. Μια κοινωνία πρόθυμη να κρίνει, να στιγματίσει και να καταδικάσει χωρίς αποδείξεις, αρκεί να διατηρεί την αυταπάτη της ηθικής.

Η Μενεξιά πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Έφτασε στο χείλος της ανθρώπινης αντοχής. Πληγώθηκε, προδόθηκε, κακοποιήθηκε, καταδικάστηκε. Ίσως επειδή ήταν γυναίκα. Ίσως επειδή τόλμησε να ονειρευτεί. Ίσως επειδή ερωτεύτηκε.

Κι όμως, ακόμη και στα πιο βαθιά σκοτάδια, μέσα της παρέμενε αναμμένο ένα φως. Ένας ψίθυρος ζωής που δεν έσβηνε. Οι αγαπημένοι της στίχοι, πάντα παρόντες στα χείλη και στην ψυχή, της υπενθύμιζαν ποια είναι.

Το βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, «Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω», είναι ένα βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό ταξίδι στον προηγούμενο αιώνα, με φόντο την Αθήνα της εποχής. Μια πόλη χτισμένη πάνω σε αντιφατικά θεμέλια: τη μουσική των ρεμπέτικων, την καταπίεση των γυναικών και τη σιωπή γύρω από την κακοποίηση, τη ζωή στα ορφανοτροφεία.

Κύρια θεματικά στοιχεία:

·         Τα εγκαταλελειμμένα παιδιά.

·         Η εκμετάλλευση των γυναικών και η σιωπηλή αποδοχή της.

·         Το ρεμπέτικο τραγούδι ως διέξοδος και εσωτερική παρηγοριά.

Αυτή η ιστορία έχει το άρωμα του γιασεμιού, τη μεταλλική γεύση του αίματος, και τον ήχο του μπουζουκιού. Καθώς ξεδιπλώνονται οι σελίδες, τα χρώματα της Αθήνας παίρνουν ρετρό αποχρώσεις. Οι άνδρες πετούν επιδεικτικά τη γόπα τους στο πεζοδρόμιο, οι περισσότερες γυναίκες χαμηλώνουν το πρόσωπο πριν καν απαντήσουν σε ένα βλέμμα.

Κι όμως, δεν είναι όλοι ίδιοι.

Ανάμεσα σε όσους κακοποιούν, καταχρώνται και αδιαφορούν, υπάρχουν και οι άλλοι - οι γνήσιοι. Οι ειλικρινείς. Οι ανιδιοτελείς. Αυτοί που γίνονται γέφυρα ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Που όταν τους θυμάσαι, τα τραγούδια που κάποτε πονούσαν, τώρα φέρνουν δάκρυα χαράς στα μάτια.

«Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω,

κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω.»

Ένα μυθιστόρημα που χτυπά στην καρδιά, που μιλά για ανθρώπινες πληγές αλλά και για το μεγαλείο της ψυχής. Ένα βιβλίο που σε αφήνει να αναρωτηθείς: πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος... και τι τον κρατά ζωντανό όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί.