Λένε πως ο άνθρωπος για δύο πράγματα δεν φέρει ευθύνη: για το πού γεννήθηκε και από ποιους. Η ζωή της Μενεξιάς τής έδειξε από πολύ νωρίς το σκληρό της πρόσωπο. Μεγαλωμένη σε ορφανοτροφείο, χωρίς να γνωρίσει ποτέ την πραγματική της οικογένεια, είχε μονάχα ένα πολύτιμο δώρο: την αγγελική φωνή της.
Πώς να εγκλωβίσεις ένα αηδόνι σε κλουβί;
Κι όμως, τα ίδια χέρια που της άνοιξαν την πόρτα
προς την «ελευθερία», ήταν αυτά που την καταδίκασαν στη σιωπή. Ο κόσμος έξω απ’
το ίδρυμα δεν ήταν πιο φιλόξενος· αντιθέτως, έμοιαζε με μια τεράστια φυλακή
χωρίς έξοδο διαφυγής. Μια κοινωνία πρόθυμη να κρίνει, να στιγματίσει και να
καταδικάσει χωρίς αποδείξεις, αρκεί να διατηρεί την αυταπάτη της ηθικής.
Η Μενεξιά πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Έφτασε
στο χείλος της ανθρώπινης αντοχής. Πληγώθηκε, προδόθηκε, κακοποιήθηκε,
καταδικάστηκε. Ίσως επειδή ήταν γυναίκα. Ίσως επειδή τόλμησε να ονειρευτεί.
Ίσως επειδή ερωτεύτηκε.
Κι όμως, ακόμη και στα πιο βαθιά σκοτάδια, μέσα
της παρέμενε αναμμένο ένα φως. Ένας ψίθυρος ζωής που δεν έσβηνε. Οι αγαπημένοι
της στίχοι, πάντα παρόντες στα χείλη και στην ψυχή, της υπενθύμιζαν ποια είναι.
Το βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, «Κι
ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω», είναι ένα βαθιά ανθρώπινο και
συγκινητικό ταξίδι στον προηγούμενο αιώνα, με φόντο την Αθήνα της εποχής. Μια
πόλη χτισμένη πάνω σε αντιφατικά θεμέλια: τη μουσική των ρεμπέτικων, την
καταπίεση των γυναικών και τη σιωπή γύρω από την κακοποίηση, τη ζωή στα
ορφανοτροφεία.
Κύρια θεματικά στοιχεία:
·
Τα εγκαταλελειμμένα παιδιά.
·
Η εκμετάλλευση των γυναικών και η σιωπηλή
αποδοχή της.
·
Το ρεμπέτικο τραγούδι ως διέξοδος και εσωτερική
παρηγοριά.
Αυτή η ιστορία έχει το άρωμα του γιασεμιού, τη
μεταλλική γεύση του αίματος, και τον ήχο του μπουζουκιού. Καθώς ξεδιπλώνονται
οι σελίδες, τα χρώματα της Αθήνας παίρνουν ρετρό αποχρώσεις. Οι άνδρες πετούν
επιδεικτικά τη γόπα τους στο πεζοδρόμιο, οι περισσότερες γυναίκες χαμηλώνουν το πρόσωπο πριν καν απαντήσουν σε ένα βλέμμα.
Κι όμως, δεν είναι όλοι ίδιοι.
Ανάμεσα σε όσους κακοποιούν, καταχρώνται και
αδιαφορούν, υπάρχουν και οι άλλοι - οι γνήσιοι. Οι ειλικρινείς.
Οι ανιδιοτελείς. Αυτοί που γίνονται γέφυρα ανάμεσα στο σκοτάδι
και το φως. Που όταν τους θυμάσαι, τα τραγούδια που κάποτε πονούσαν, τώρα
φέρνουν δάκρυα χαράς στα μάτια.
«Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω,
κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω.»
Ένα μυθιστόρημα που χτυπά στην καρδιά, που μιλά
για ανθρώπινες πληγές αλλά και για το μεγαλείο της ψυχής. Ένα βιβλίο που σε
αφήνει να αναρωτηθείς: πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος... και τι τον κρατά ζωντανό όταν όλα
μοιάζουν να έχουν χαθεί.
