Ο πατέρας - "The father" (2020)

Ο πατέρας – «The father» (2020)

Υπόθεση της ταινίας:

Ο Άντονι είναι σχεδόν 80 χρονών και αρνείται να δεχθεί τις νοσοκόμες που προσλαμβάνει η κόρη του για να τον φροντίζουν. Από την άλλη η κόρη του ετοιμάζεται να μετακομίσει στο Παρίσι για να παντρευτεί. Αν η κόρη του δεν είναι παντρεμένη, τότε ποιος είναι ο άντρας που μπαινοβγαίνει από το σπίτι του και ισχυρίζεται ότι είναι παντρεμένος εδώ και 10 χρόνια με την κόρη του; Μήπως τελικά αυτός ο άντρας και η κόρη του προσπαθούν να τον βγάλουν τρελό;

Η Αν επισκέπτεται τον πατέρα της αρκετά αναστατωμένη. Ο Άντονι έχει καταφέρει για ακόμη μια φορά να διώξει τη γυναίκα που τον φροντίζει ισχυριζόμενος ότι του έκλεψε το ρολόι. Φαίνεται να είναι μια συνήθης τακτική που ακολουθεί ο ηλικιωμένος άνδρας για να πείσει την κόρη του ότι δεν χρειάζεται την φροντίδα μίας άγνωστης. Η Αν όμως δεν σκοπεύει να παραιτηθεί. Του ανακοινώνει ότι πρέπει να βρεθεί άμεσα κάποια για αυτή τη δουλειά, ιδιαίτερα από τη στιγμή που εκείνη πρόκειται να μετακομίσει στο Παρίσι. Το νέο εκπλήσσει τον Άντονι και προσπαθεί να αποδείξει στη κόρη του πως αυτή είναι μια απερίσκεπτη απόφαση.

Την επόμενη κιόλας μέρα, ο Άντονι συναντά έναν άγνωστο άνδρα μέσα στο σπίτι του που ισχυρίζεται πως είναι γαμπρός του εδώ και δέκα χρόνια. Η κόρη του, που καταφτάνει λίγο αργότερα, είναι μια ξένη. Το σκηνικό μοιάζει να επαναλαμβάνεται, μόνο που αυτή τη φορά, η οικεία Αν, έχει προσκαλέσει στο σπίτι μια νοσοκόμα που μοιάζει πολύ με την κόρη του Λούσι. Κάνει ό,τι μπορεί για να κάνει σαφές πως δεν επιθυμεί βοήθεια και πως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Ο γαμπρός του αντικαθίσταται από έναν άλλον άνθρωπο, που στα μάτια του Άντονι φέρεται εχθρικά και θέλει μαζί με την κόρη του να τον κλείσουν σε ίδρυμα. 

Σε αυτή τη συνθήκη, μόνη του παρηγοριά είναι η κλασική μουσική και ο πίνακας της κόρης του Λούσι, πάνω από το τζάκι. Έχει πολύ καιρό να τον επισκεφτεί και αυτό τον στενοχωρεί. Η Λούσι όμως, στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται να επιστρέψει. Δεν μπορεί να επιστρέψει. Σκηνές από την ίδια μέρα, με όμοιες συζητήσεις αλλά διαφορετικά σκηνικά, επαναλαμβάνονται και τον τρομάζουν. Μέχρι τη στιγμή που εκείνος ξυπνά σε ένα δωμάτιο κάποιου ιδρύματος που δεν βρέθηκε ξαφνικά. Βρίσκεται εκεί για αρκετό καιρό και η κόρη του, που προσπαθεί αλλά δεν καταφέρνει πάντοτε να τον επισκεφτεί τα σαββατοκύριακα, τού έχει στείλει μια καρτ ποστάλ από τη Γαλλία. Ποιος είναι ο ίδιος, ποια είναι η κόρη του, πού βρίσκεται η μητέρα του. Αυτές τις στιγμές έχει ανάγκη την μητέρα του.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε ότι ο Άντονι πάσχει από άνοια.

Η ιστορία που εκτυλίσσεται παρουσιάζεται μέσα από τη δική του οπτική. Αν μοιάζει χαοτική σε κάποια σημεία (δεν είναι καθόλου) είναι γιατί έτσι λειτουργεί το μυαλό του. Ένα μυαλό που αποσυντίθεται. Μια μνήμη που ολισθαίνει. Εκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα που, αντί να αναπαράγονται, νεκρώνουν.

Ο Άντονι φοβάται. Ο φόβος του γεννά εχθρούς μέσα στο μυαλό του. Προσπαθεί να αντισταθεί και κρατιέται από όσα ακόμη θυμάται. Εικόνες που συγχέουν το χθες με το σήμερα, κεκτημένη γνώση που αντιστέκεται στις νέες πληροφορίες. Θέλει να αποδείξει ότι τα καταφέρνει, πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τίποτα όμως δεν είναι πια το ίδιο. 

Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια καλοστημένη ταινία που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Μπορεί μάλιστα να σε λυγίζει αν έχεις γνωρίσει από κοντά την άνοια ή το Alzheimer. Κατά την προσωπική μου γνώμη θα μπορούσε να αποτελέσει εγχειρίδιο για φροντιστές ανθρώπων που ασθενούν. Για όποιον δεν το γνωρίζει, οι άνθρωποι που φροντίζουν αυτούς τους ασθενείς χρήζουν και οι ίδιοι ιατρικής φροντίδας. Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου «να χάνεται». Κάποιοι, οι περισσότεροι, στην αρχή δεν το δέχονται. Αμφισβητούν τον ασθενή και όσο η νόσος προχωρά και οι ίδιοι εξαντλούνται, ψυχικά και σωματικά, η παράλληλη στήριξη είναι απαραίτητη. 

Στην περίπτωση των ηρώων μας, η κόρη αποφασίζει να αφήσει τον πατέρα σε κάποιο ίδρυμα, προκειμένου να ακολουθήσει τον σύντροφό της σε μία άλλη χώρα. Η απόφαση της με βρίσκει μπερδεμένη. Δεν την κρίνω. Δεν θα έκρινα ποτέ έναν άνθρωπο για τις επιλογές του. Μόνο που θέλω να πω το εξής. Σκέψου έναν άνθρωπο, μόνο και φοβισμένο. Ό,τι τον συνδέει με το σήμερα, το χθες και το αύριο, είσαι εσύ. Θα μπορούσες να πάρεις την απόφαση να τον αφήσεις μόνο; Το αντέχεις; 

Το τέλος της ταινίας ήταν για μένα σπαραχτικό. Παρακολουθώντας ταινίες, αυτής της θεματικής, σκέφτομαι ένα πρόσωπο, τον παππού μου και αυτό που μου έρχεται στη μνήμη από τις στιγμές που είχε χαθεί πια για τα καλά η επικοινωνία, είναι το γέλιο του κάθε φορά που με έβλεπε. 

Ο Πατέρας (The Father) είναι μια βρετανική δραματική κινηματογραφική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Φλοριάν Ζελέρ. Η ταινία είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο του ίδιου του Φλοριάν Ζέλερ, «Le Père» του 2012. Πρόκειται για μια γαλλοβρετανική συμπαραγωγή, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Άντονι Χόπκινς, Ολίβια Κόλμαν, Μαρκ Γκέιτις, Imogen Poots, Rufus Sewell και Ολίβια Γουίλιαμς. Πρόκειται για τη δεύτερη διασκευή του έργου μετά την ταινία Floride του 2015. Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς στις 27 Ιανουαρίου 2020 και κυκλοφόρησε στη Γαλλία στις 26 Μαΐου 2021 από την UGC Distribution και στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 11 Ιουνίου 2021 από τη Lionsgate. 

Στα 93α βραβεία Όσκαρ, ο Χόπκινς κέρδισε βραβείο Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου και οι Ζέλερ και Χάμπτον βραβείο καλύτερου προσαρμοσμένου σεναρίου, ενώ η ταινία έλαβε συνολικά έξι υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και Β' γυναικείου ρόλου (Κόλμαν). Στα 78α βραβεία Χρυσής Σφαίρας, η ταινία έλαβε τέσσερις υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων Kαλύτερης Tαινίας - Δράμα, ενώ στα 74α Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας έλαβε έξι υποψηφιότητες, κερδίζοντας τον Α' ανδρικό ρόλο (Χόπκινς) και το καλύτερο προσαρμοσμένο σενάριο. Επιπλέον, ο Χόπκινς και η Κόλμαν ήταν υποψήφιοι για βραβείο α' ανδρικού και β' γυναικείου ρόλου αντίστοιχα στα 27α βραβεία Guild Screen Actors Guild.

Η ταινία διατίθεται δωρεάν μέσω της πλατφόρμας του Ertflix μέχρι τις 9 Μαρτίου.

Δες το trailer της ταινίας εδώ: