Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω (βιβλίο)

 Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω – Κώστας Κρομμύδας

Λένε πως ο άνθρωπος για δύο πράγματα δεν φέρει ευθύνη: για το πού γεννήθηκε και από ποιους. Η ζωή της Μενεξιάς τής έδειξε από πολύ νωρίς το σκληρό της πρόσωπο. Μεγαλωμένη σε ορφανοτροφείο, χωρίς να γνωρίσει ποτέ την πραγματική της οικογένεια, είχε μονάχα ένα πολύτιμο δώρο: την αγγελική φωνή της.

Πώς να εγκλωβίσεις ένα αηδόνι σε κλουβί;

Κι όμως, τα ίδια χέρια που της άνοιξαν την πόρτα προς την «ελευθερία», ήταν αυτά που την καταδίκασαν στη σιωπή. Ο κόσμος έξω απ’ το ίδρυμα δεν ήταν πιο φιλόξενος· αντιθέτως, έμοιαζε με μια τεράστια φυλακή χωρίς έξοδο διαφυγής. Μια κοινωνία πρόθυμη να κρίνει, να στιγματίσει και να καταδικάσει χωρίς αποδείξεις, αρκεί να διατηρεί την αυταπάτη της ηθικής.

Η Μενεξιά πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Έφτασε στο χείλος της ανθρώπινης αντοχής. Πληγώθηκε, προδόθηκε, κακοποιήθηκε, καταδικάστηκε. Ίσως επειδή ήταν γυναίκα. Ίσως επειδή τόλμησε να ονειρευτεί. Ίσως επειδή ερωτεύτηκε.

Κι όμως, ακόμη και στα πιο βαθιά σκοτάδια, μέσα της παρέμενε αναμμένο ένα φως. Ένας ψίθυρος ζωής που δεν έσβηνε. Οι αγαπημένοι της στίχοι, πάντα παρόντες στα χείλη και στην ψυχή, της υπενθύμιζαν ποια είναι.

Το βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, «Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω», είναι ένα βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό ταξίδι στον προηγούμενο αιώνα, με φόντο την Αθήνα της εποχής. Μια πόλη χτισμένη πάνω σε αντιφατικά θεμέλια: τη μουσική των ρεμπέτικων, την καταπίεση των γυναικών και τη σιωπή γύρω από την κακοποίηση, τη ζωή στα ορφανοτροφεία.

Κύρια θεματικά στοιχεία:

·         Τα εγκαταλελειμμένα παιδιά.

·         Η εκμετάλλευση των γυναικών και η σιωπηλή αποδοχή της.

·         Το ρεμπέτικο τραγούδι ως διέξοδος και εσωτερική παρηγοριά.

Αυτή η ιστορία έχει το άρωμα του γιασεμιού, τη μεταλλική γεύση του αίματος, και τον ήχο του μπουζουκιού. Καθώς ξεδιπλώνονται οι σελίδες, τα χρώματα της Αθήνας παίρνουν ρετρό αποχρώσεις. Οι άνδρες πετούν επιδεικτικά τη γόπα τους στο πεζοδρόμιο, οι περισσότερες γυναίκες χαμηλώνουν το πρόσωπο πριν καν απαντήσουν σε ένα βλέμμα.

Κι όμως, δεν είναι όλοι ίδιοι.

Ανάμεσα σε όσους κακοποιούν, καταχρώνται και αδιαφορούν, υπάρχουν και οι άλλοι - οι γνήσιοι. Οι ειλικρινείς. Οι ανιδιοτελείς. Αυτοί που γίνονται γέφυρα ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Που όταν τους θυμάσαι, τα τραγούδια που κάποτε πονούσαν, τώρα φέρνουν δάκρυα χαράς στα μάτια.

«Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω,

κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω.»

Ένα μυθιστόρημα που χτυπά στην καρδιά, που μιλά για ανθρώπινες πληγές αλλά και για το μεγαλείο της ψυχής. Ένα βιβλίο που σε αφήνει να αναρωτηθείς: πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος... και τι τον κρατά ζωντανό όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί.

Ντέιζι Ντάρκερ (βιβλίο)

Ντέιζι Ντάρκερ – Alice Feeney

Στο παλιρροϊκό νησί του Σίγκλας, λίγο έξω από την ακτή της Κορνουάλης, η απομόνωση δεν είναι απλώς τοπίο — είναι συνθήκη. Όταν ανεβαίνει η παλίρροια, το νησί κόβεται από τον έξω κόσμο. Μπορεί κανείς να φτάσει ή να φύγει μόνο όταν τα νερά υποχωρούν. Ένας φυσικός κλοιός, ιδανικός για να στηθεί ένα αριστοτεχνικό θρίλερ.

Μια οικογενειακή επανένωση μετατρέπεται σε παγίδα....

Εκεί μένει η γιαγιά της Ντέιζι Ντάρκερ, στο παλιό της γοτθικό σπίτι. Παρά την ηλικία της, δεν είναι μόνη - η αγαπημένη της Πόπινς είναι πάντα στο πλευρό της. Φέτος οργανώνει ένα πάρτι γενεθλίων για τα 80 της χρόνια, όπως πάντα με φόντο το Halloween. Όμως αυτή η νύχτα θα είναι πολύ διαφορετική. Οι συγγενείς που μαζεύονται, δεν γνωρίζουν πως τα οικογενειακά μυστικά θα αρχίσουν να ξετυλίγονται - και δεν θα μείνουν ατιμώρητα.

Αν δεν μπορείς να φύγεις, πρέπει να επιβιώσεις!

Φαντάσου να βρίσκεσαι σε ένα νησί, χωρίς διέξοδο. Ο δολοφόνος είναι ανάμεσά σας. Ξέρει περισσότερα από όσα φαντάζεσαι. Γνωρίζει τα πάντα για σένα - ίσως και καλύτερα απ’ ό,τι εσύ ο ίδιος. Έχει στήσει κάθε λεπτομέρεια με σχεδόν θεατρική ακρίβεια. Ένα-ένα, τα μέλη της οικογένειας αρχίζουν να πεθαίνουν.

Μπορείς να διαφύγεις; Είσαι όντως ασφαλής;

Έλεγξε όλα τα δωμάτια. Κλείδωσε τις πόρτες. Μην σβήσεις τα φώτα. Όσο τα ρολόγια χτυπούν, κάποιος πλησιάζει…

Η Alice Feeney έχει αποδείξει πως διαθέτει ένα από τα πιο εφευρετικά μυαλά στο σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ. Δεν μπορείς να προλάβεις τις ανατροπές της - κάθε φορά βρίσκεσαι μισό βήμα πίσω. Οι ιστορίες της είναι μοναδικές και αλληγορικές. Στο Ντέιζι Ντάρκερ, συνθέτει ένα παζλ γεμάτο αναδρομές, εντάσεις και ψυχολογικά πορτρέτα.

Η οικογένεια Ντάρκερ δεν είναι «κακή». Είναι μια οικογένεια με ρωγμές. Μέλη που δεν κατάφεραν ποτέ να συνδεθούν πραγματικά, αλλά που σε κρίσιμες στιγμές στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον - ίσως όχι από ενσυναίσθηση, αλλά από ανάγκη. Πίσω από τη φαινομενική στοργή κρύβονται μυστικά, ενοχές και ανομολόγητες πράξεις. Και τώρα, κάποιος ζητά εκδίκηση. Ή ίσως… δικαιοσύνη.

Σκοτεινό, ανατρεπτικό, βαθιά ανθρώπινο.

Το Ντέιζι Ντάρκερ δεν είναι μόνο θρίλερ. Είναι και σχόλιο για τη δυσκολία της συγχώρεσης, την ανάγκη της αλήθειας και το βάρος των οικογενειακών ρόλων. Ευρηματικό, μυστηριώδες, διδακτικό αλλά και συναισθηματικά φορτισμένο - είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και αφήνει κάτι πίσω του.

📚 Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Bell.

Ρένα (βιβλίο)

Ρένα – Αύγουστος Κορτώ

Η Ρένα δεν περιορίστηκε ποτέ από την ιδιότητά της. Δεν πτοήθηκε από τον πόλεμο. Δεν λύγισε στην εξορία. Αυτό που τελικά την γονάτισε ήταν η απουσία του.

Όταν διαβάζεις Κορτώ —ιδιαίτερα αν είσαι μυημένος/η στη γραφή του— έχεις ήδη μια εικόνα για το τι να περιμένεις ξεκινώντας ένα έργο του. Αυτό που χρειάζεται να ξέρεις, όμως, είναι πως ο Κορτώ δεν ωραιοποιεί τις καταστάσεις. Δεν φοβάται τη γλώσσα. Χρησιμοποιεί λέξεις που μπορεί να ενοχλούν —ίσως και να σοκάρουν ορισμένους— αλλά παραμένει πιστός στην αλήθεια του. Δεν ρίχνει «αστερόσκονη» στους χαρακτήρες του. Με το μοναδικό, απαράμιλλο ύφος του, βουτά βαθιά στην πραγματικότητα και την ξεδιπλώνει με τον πιο ωμό τρόπο. Χωρίς όμως αυτό να στερεί τίποτα από την καλλιτεχνική του αξία. Η γραφή του είναι εκεί για όσους είναι έτοιμοι να αντικρίσουν την αυθεντικότητα.

Όσο για την κεντρική ηρωίδα αυτής της ιστορίας, η Ρένα έχει ξεπηδήσει μέσα από την πιο σκληρή αλήθεια. Σεξεργάτρια, ιερόδουλη, πόρνη – πες την όπως θέλεις. Η ιδιότητά της δεν αποσιωπάται. Αρκεί να διαβάσεις το οπισθόφυλλο για να το καταλάβεις. Αυτό που δεν θα βρεις εκεί, είναι ποια είναι πραγματικά η Ρένα. Για να το μάθεις, πρέπει να διαβάσεις την ιστορία της.

Η Ρένα πήρε τη ζωή όπως της δόθηκε. Για τους περισσότερους από εμάς, εκείνη η ζωή της έδειξε από νωρίς το πιο σκληρό της πρόσωπο. Τι έκανε γι’ αυτό; Προσαρμόστηκε. Όπως μπορούσε, όσο μπορούσε. Όσο της επέτρεπαν οι συνθήκες και όσο τη βοηθούσε το μυαλό της. Πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Γνώρισε το βούρκο, μα γεύτηκε και τον πιο ανθόσπαρτο κήπο. Γιατί ήξερε —χωρίς ίσως να το ξέρει συνειδητά— πως ακόμη και στο πιο βαθύ σκοτάδι μπορείς να αντικρίσεις φως, αν το θελήσεις πραγματικά.

Σε έναν αιώνα με αλλεπάλληλους πολιτικούς κλυδωνισμούς, η Ρένα επιβίωσε από πόλεμο, εξορία, προδοσία, απώλεια αγαπημένων, μοναξιά. Έζησε την τρέλα όσο και τον έρωτα — κι ας μην ήξερε ποιο από τα δύο θα την αποτελειώσει πρώτο.

Μέσα από τα μάτια αυτής της γυναίκας, μέσα από την ιστορία της, βλέπεις να καθρεφτίζεται η νεότερη ελληνική ιστορία. Σε αυτή θα καθρεφτιστούν οι αδυναμίες που συνηθίζουν να επικαλύπτονται, οι αλήθειες που κανείς δεν παραδέχεται, μια ολόκληρη χώρα.

Η Ρένα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη και χαίρομαι ειλικρινά που της έδωσα την ευκαιρία να μου συστηθεί.

Η Τζέιν Όστεν με κατέστρεψε (2024)

 "Η Τζέιν Όστεν με κατέστρεψε"

Η Αγκάτ δουλεύει σε ένα αγγλόφωνο παριζιάνικο βιβλιοπωλείο. Θαυμάζει πολύ την Τζέιν Όστεν και θα ήθελε πολύ να της μοιάσει. Γράφει περιστασιακά, ελπίζοντας μια μέρα να κάνει το όνειρο της έκδοσης πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, είναι πολύ διστακτική, όπως στη συγγραφή έτσι και στη ζωή. Έχει χρόνια να κάνει σχέση και τα ερωτικά πειράγματα με τον κολλητό της, την μπερδεύουν μέσα στο γενικότερο πλαίσιο σύγχυσης που επικρατεί στο μυαλό της αναφορικά με τα θέλω της.

Όταν γίνεται δεκτή σε μια ιδιότυπη συγγραφική λέσχη απογόνων της Τζέιν Όστεν στην Αγγλία, το πρώτο πράγμα που της συμβαίνει είναι μια κρίση πανικού. Και όταν ο κολλητός της τής αποκαλύπτει πως εκείνος έστειλε, πίσω από την πλάτη της, δείγμα της δουλειάς της —που μάλιστα ενθουσίασε αμέσως— το μόνο που θέλει είναι να το βάλει στα πόδια.

Αντ’ αυτού η Αγκάτ, παίρνει το ρίσκο: φεύγει για την αγγλική επαρχία, με την ελπίδα ότι εκεί, κοντά στα μέρη που έζησε η Τζέιν Όστεν, θα καταφέρει να βρει τη δική της φωνή.

Μια σειρά από ευτράπελα θα την φέρουν αντιμέτωπη με τα θέλω της και θα της ζητήσουν απαντήσεις. Είναι έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα;

Η ταινία «Η Τζέιν Όστεν με κατέστρεψε» είναι μια ρομαντική γαλλική κομεντί για μια γυναίκα που φοβάται τη ζωή. Δειλιάζει μπροστά στη προοπτική να πετύχει ένα μεγάλο στόχο, διστάζει να διεκδικήσει τον άνδρα που θέλει, μένει αγκιστρωμένη από την κρίση πανικού που παθαίνει κάθε φορά που μπαίνει σε αυτοκίνητο και τελικά ό,τι ζει υπάρχει μόνο στη φαντασία της. Μόνο από αυτή εμπνέεται. Μόνο εκεί νιώθει ασφαλής.

Η ασφάλεια όμως που νιώθει η Αγκάτ, η ασφάλεια που νιώθει ο καθένας από εμάς, παραμένοντας μόνιμα σε γνώριμες καταστάσεις από συναισθηματικό φόβο για το άγνωστο, δεν την εξελίσσει. Δεν μάς εξελίσσει. Κάθε καρδιά που χτυπά παραμένει στη ζωή. Μόνο όμως όταν μια καρδιά χτυπά δυνατά ζει. Ό,τι υπάρχει εκεί έξω μάς περιμένει να το γνωρίσουμε. Ό,τι ονειρευόμαστε, ό,τι επιθυμούμε οφείλουμε να το κυνηγήσουμε. Δεν υπάρχει το αύριο. Είναι μόνο μια πιθανότητα. Υπάρχει μόνο το σήμερα.

Το βήμα για την Αγκάτ έγινε. Βγήκε από τη ασφαλή περιοχή της -έστω και με λίγο σπρώξιμο. Εσύ θα περιμένεις να κάνει κάποιος το ίδιο για σένα ή μήπως έχει έρθει η στιγμή να τολμήσεις το επόμενο βήμα;

Μέσα από μια διαδρομή που συνδυάζει το ρομάντζο με το χιούμορ και την ψυχολογική ενδοσκόπηση, η ταινία μιλά για τις φοβίες μας, την παραλυτική δύναμη της συνήθειας και την ανάγκη να ρισκάρουμε για να ζήσουμε πραγματικά.

«Η Τζέιν Όστεν με κατέστρεψε» σε σκηνοθεσία-σενάριο της Laura Piani και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τους, Camille Rutherford, Pablo Pauly, Charlie Anson, Annabelle Lengronne είναι μια ταινία που συνδυάζει το ρομάντζο με χιούμορ και την ψυχολογική ενδοσκόπηση. 

Προβάλλεται στους κινηματογράφους από τη Cinobo!

Δες το τρέιλερ της ταινίας εδώ:

Ο τρόπος που λες τ' όνομά μου (βιβλίο)

Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου – Κώστας Κρομμύδας

Έχεις νιώσει ποτέ πως κάποιος βλέπει την μοναξιά σου χωρίς να σε γνωρίζει;

Πως δημιουργεί την ηρωίδα που ίσως είσαι εσύ... κουρασμένη από όσα δεν τόλμησες ποτέ να πεις και ακόμη περισσότερο να ζήσεις. Ωστόσο, εκείνη -η ηρωίδα- τολμά. Αφήνει την ασφάλειά της και βουτά στο άγνωστο.

Ίσως τώρα έχει έρθει η σειρά σου.

Διαβάζοντας την περίληψη του βιβλίου, δεν περίμενα ακριβώς αυτό που πήρα και αυτό αποδείχθηκε τελικά πολύτιμο. Ο Κώστας Κρομμύδας, για ακόμη μια φορά, παραδίδει ένα έργο που δεν αφηγείται απλώς, αλλά εμπλέκει. Με άμεσο, ειλικρινή λόγο, με έρευνα που διαφαίνεται διακριτικά πίσω από κάθε λεπτομέρεια και με μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που δεν επιβάλλεται, αλλά προσκαλεί, δημιουργεί έναν κόσμο που υπάρχει γύρω μας ακόμη και αν μερικές φορές προσποιούμαστε ότι δεν του ανήκουμε.

Δεν διαβάζεις απλώς μια ιστορία. Τη ζεις. 

Και αυτό, για εμένα τουλάχιστον, είναι που κάνει ένα βιβλίο ξεχωριστό: όταν δεν σε κάνει να νιώθεις ότι «κάποιος σου λέει» κάτι, αλλά ότι εσύ ο ίδιος ανασαίνεις μέσα στις σελίδες του. Δεν πρόκειται μόνο για έναν ακόμα χαρακτήρα· είναι σαν να συναντάς κάποιον που κουβαλά κάτι δικό σου. Κάτι που δεν είχες καταφέρει να βάλεις σε λέξεις.

Η κεντρική ηρωίδα είναι γυναίκα, είναι μάνα, είναι σύζυγος. Είναι όλα και τίποτα. Είναι εκείνη που, ενώ περιβάλλεται από ανθρώπους που υποτίθεται ότι της είναι κοντινοί, νιώθει αβάσταχτα μόνη. Και όχι γιατί δεν την αγαπούν. Αλλά γιατί δεν τη φτάνουν. Δεν την ακουμπούν ουσιαστικά. Δεν την καταλαβαίνουν πια.

Η ηρωίδα μας βιώνει αυτό που στην ψυχολογία ορίζεται ως επώδυνη μοναξιά. Όχι τη μοναξιά της σιωπής ή της φυσικής απουσίας ανθρώπων. Αντιθέτως - οι γονείς της, η κόρη της, ο σύζυγός της είναι εκεί. Φυσικά παρόντες. Μα συναισθηματικά απόντες. Γιατί η πραγματική αποξένωση δεν προκύπτει όταν δεν έχεις κανέναν, αλλά όταν περιβάλλεσαι από πρόσωπα οικεία και, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορείς να μοιραστείς το βάρος σου. Ή, χειρότερα, όταν το μοιράζεσαι και δεν υπάρχει ανταπόκριση. Δεν νιώθεις σύνδεση. Δεν νιώθεις ανακούφιση. Κι έτσι, το βάρος γίνεται διπλό.

Η ιστορία δεν είναι τραγική για χάρη της τραγωδίας. Είναι αληθινή. Οδυνηρά αναγνωρίσιμη. Μας υπενθυμίζει πως, στις μέρες μας, οι πιο βαθιές πληγές δεν είναι αυτές που φαίνονται. Είναι εκείνες που σιωπούν πίσω από χαμόγελα, μέσα σε σπίτια με φωτισμένα παράθυρα, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάμε αλλά δεν αγγίζουμε πια ουσιαστικά.

Ο Κώστας Κρομμύδας δεν γράφει για να εντυπωσιάσει. Γράφει για να αφυπνίσει. Και τα καταφέρνει. Με σεβασμό στον αναγνώστη, με λογοτεχνική καθαρότητα και με θεματολογία που δεν φοβάται το βάθος.

«Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου» ο αγαπημένος μου τίτλος - ανάμεσα στα δεκατρία μυθιστορήματα του αγαπημένου συγγραφέα - έχει μπει επάξια στο top three των ιστοριών που μάς έχει χαρίσει και ψηλά ανάμεσα στα βιβλία που αγαπώ διαχρονικά.

Αν αγαπάς τα βιβλία που δεν είναι μόνο λογοτεχνία αλλά και καθρέφτης, τότε αυτή η ιστορία θα σου μείνει. Και μπορεί να μην θυμάσαι το όνομα της ηρωίδας. 

Σπίτι από βιβλία και πηλό (βιβλίο)

Σπίτι από βιβλία και πηλό -  Paula Vasquez

Είδος: Κοινωνικό μυθιστόρημα

Μετάφραση: Δέσποινα Δρακάκη

Σελίδες: 240

⭐⭐⭐

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια στην οποία τα βιβλία «βλάπτουν σοβαρά την υγεία», η Πάουλα Βάσκες ονειρεύεται τη δική της βιβλιοθήκη.

Η αγάπη της αυτή για τη λογοτεχνία είναι που την οδηγεί να αναζητήσει μια ζωή μακριά από το σπίτι της. Στην άλλη άκρη του ωκεανού, πρώτα στη Βαρκελώνη και μετά στη Μαδρίτη, ιδρύει ένα βιβλιοπωλείο γεμάτο με έργα των πιο αγαπημένων της συγγραφέων. Προς μεγάλη της έκπληξη, μετά τον θάνατο της μητέρας της, η κλίση της αυτή ανοίγει χώρο για νέες επιθυμίες, που μερικές φορές φαντάζουν αδύνατες: να αποκτήσει παιδί και να ανήκει επιτέλους μόνιμα σε έναν τόπο.

 

Η νεότερη εκδοχή της Πάουλα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνη θα έφτανε σήμερα στο σημείο να αναζητά από τη ζωή ό,τι και η μητέρα της κάποτε: ένα σπίτι και ένα παιδί. Η νεότερη εκδοχή της αναζητούσε διακαώς τη γνώση και τη δυνατότητα να ξεφύγει από τον κόσμο που μέχρι τότε γνώριζε. Η Πάουλα διστακτικά στην αρχή και στην πορεία πιο δυναμικά άλλαξε τη ζωή της και την έφερε στο σημείο όπου την ονειρευόταν, ωστόσο η απόκτηση των ονείρων της πέρασε αρκετές φορές μέσα από την εμπειρία του εφιάλτη.

Η ίδια σπούδασε, μορφώθηκε και η ενασχόλησή της με τα βιβλία έφερε στη ζωή της τον Λ. Μαζί άνοιξαν ένα βιβλιοπωλείο και ύστερα ακόμη ένα. Εκεί απέκτησε φανατικούς αναγνώστες-πελάτες με ξεχωριστές προσωπικότητες, καλούσε συγγραφείς - διοργανώνοντας παρουσιάσεις- και έτσι οι μέρες γέμιζαν από δημιουργία -ταυτόχρονα έγραφε τόσο η ίδια όσο και ο Λ- και εμπειρίες αρωματισμένες φρεσκοτυπωμένο χαρτί.

Σε αυτό όμως το σημείο, η Πάουλα άρχισε να αναζητά και κάτι ακόμη, κάτι που όσο εκείνη άρχισε να λαχταρά τόσο εκείνο ξεγλιστρούσε βίαια από μέσα της πληγώνοντας τη θηλυκή της φύση, γεμίζοντας τα μάτια της δάκρυα και τα σεντόνια της αίμα. Αυτό δεν ήταν άλλο από ένα παιδί.

Για να μπορέσει να «αντέξει» τις απώλειες που διαδέχονταν η μία την άλλη, άρχισε να ασχολείται με τα φυτά, μία άλλη μορφή ζωής και την γλυπτική. Με τον πηλό προσπάθησε πολλές φορές να θεραπεύσει τις πληγές της και ποτέ δεν σταμάτησε να ελπίζει ό,τι θα τα καταφέρει, ακόμη και τότε που άρχισε να βλέπει, με δάκρυα στα μάτια, τα παιδιά των άλλων. Αν είχε σταματήσει εξάλλου, δεν θα προσπαθούσε.

Τί έχουμε λοιπόν εδώ;

Το βιβλίο της Πάουλα Βάσκες, "Σπίτι από βιβλία και πηλό", είναι ένα συγκινητικό και στοχαστικό απομνημόνευμα που συνδυάζει την αγάπη για τη λογοτεχνία με την προσωπική αναζήτηση ταυτότητας και νοήματος στη ζωή. Σε αυτό αποτυπώνονται με ειλικρίνεια οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η συγγραφέας στην πορεία της προς τη μητρότητα, οι φοβίες, οι ελπίδες και οι απογοητεύσεις της. Η γραφή της είναι προσωπική και στοχαστική, γεμάτη αυθεντικές σκέψεις και συναισθήματα. Η διαδικασία της συγγραφής λειτουργεί για τη Βάσκες ως θεραπεία και κάθαρση, ενώ παράλληλα αναδεικνύει τη δύναμη της λογοτεχνίας να μεταμορφώνει και να επανεφεύρει τη ζωή.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

H Paoula Vasquez γεννήθηκε το 1984 στην Αργεντινή. Είναι συγγραφέας, βιβλιοπώλισσα και διαχειρίστρια πολιτιστικών οργανισμών. Είναι η συνιδρύτρια του βιβλιοπωλείου Lata Peinada, στη Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη, που είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στη λατινοαμερικανική λογοτεχνία. Έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων La suerte de las mujeres (2017), για την οποία τιμήθηκε με βραβείο από το Fondo Nacional de las Artes της Αργεντινής, ενώ ο τίτλος προβλήθηκε στο εθνικό περίπτερο της χώρας στην Έκθεση της Φρανκφούρτης, και το μυθιστόρημα Las Estrellas (2019). Έχει αρθρογραφήσει σε περιοδικά όπως τα Cuadernos Hispanoamericanos, Infobae, Pliego Suelto και Revista Crisis, ενώ πλέον γράφει στο Abril, το λογοτεχνικό ένθετο του εντύπου El Periódico. Από το 2021 είναι η πολιτιστική ακόλουθος στην πρεσβεία της Αργεντινής στην Ισπανία.

Το "Σπίτι από βιβλία και πηλό" κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Σκοτεινό άγγιγμα (βιβλίο)

 

Σκοτεινό άγγιγμα – Scarlett St. Clair 

Eίδος: Μεταφρασμένη Πεζογραφία

Μετάφραση: Στέργια Κάββαλου

Σελίδες: 448

⭐⭐⭐⭐⭐

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

«Άσε με να σε λατρέψω» ΤΗΣ είπε.

Αυτό που της ζητούσε ήταν αμαρτωλό και ΠΟΝΗΡΟ, κι εκείνη το καταχάρηκε.

«ΝΑΙ» του απάντησε.

Η Περσεφόνη είναι η θεά της άνοιξης, μόνο όμως κατ’ όνομα. Η αλήθεια είναι ότι από μικρό κορίτσι τα λουλούδια μαραίνονταν στο άγγιγμά της. Μόλις μετακομίζει στη Νέα Αθήνα, μεταμφιεσμένη σε κοινή θνητή, ελπίζει να απολαύσει τις χαρές της επίγειας ζωής. Όλα όμως θα ανατραπούν με την είσοδό της σε ένα απαγορευμένο κλαμπ και τη συνάντησή της με έναν γοητευτικό και μυστηριώδη ξένο.

Ο Άδης, ο θεός των νεκρών, έχει χτίσει μια αυτοκρατορία με τυχερά παιχνίδια στον κόσμο των ανθρώπων και τα αγαπημένα του στοιχήματα είναι αυτά που δεν μπορούν να κερδίσουν οι θνητοί. Τίποτα όμως δεν τον ιντριγκάρει περισσότερο από τη συμφωνία που πετυχαίνει με την ακαταμάχητη θεά.

Η τυχαία γνωριμία τους οδηγεί σε ένα συμβόλαιο με όρους που είναι αδύνατον να εκπληρωθούν: Η Περσεφόνη πρέπει να δημιουργήσει ζωή στον Κάτω Κόσμο, αλλιώς θα χάσει για πάντα την ελευθερία της. Κι ενώ παλεύει γι’ αυτό, η απαγορευμένη αγάπη της για τον θεό των νεκρών ολοένα και μεγαλώνει…

Η Περσεφόνη ήθελε να ζήσει όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της. Ήθελε να σπουδάσει, να δουλέψει, να κάνει φίλους και να ερωτευτεί. Δεν άντεχε να είναι φυλακισμένη στο «χρυσό» κλουβί που της είχε επιβάλλει η μητέρα της. Για να αποκτήσει αυτό που ήθελε -την κατ’ επίφαση ελευθερία της, μιας και η θεά Δήμητρα παρακολουθούσε κάθε βήμα της και ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμη να επέμβει- υποσχέθηκε ότι θα έμενε μακριά από τους ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα από τον Άδη.  

Η Νέα Αθήνα ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να φανταστεί και η πρακτική της στην εφημερίδα «Νέα της Νέας Αθήνας» το πρώτο βήμα για να ζήσει το όνειρό της. Ωστόσο, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η ζωή μιας νέας κοπέλας δεν θα μπορούσε να περιορίζεται αποκλειστικά μεταξύ σπουδών και πρακτικής άσκησης. Έτσι, μαζί με τη συγκάτοικό της, την Λέξα, η οποία αγνοούσε την πραγματική της ταυτότητα, και μερικούς ακόμη φίλους συχνά διασκέδαζαν στην πόλη.

Όπως ήταν φυσικό, οι φίλοι της Περσεφόνης αγνοούσαν τις ανησυχίες της μητέρας της και έτσι όταν το "απαγορευμένο φρούτο" έφτασε στα πόδια της -μια πρόσκληση για το νυχτερινό μαγαζί του Άδη “Nevernight”- ήταν αδύνατο να το αρνηθεί.

Όσα ακολούθησαν εκείνο το βράδυ άλλαξαν για πάντα την ίδια και την πορεία που είχε φανταστεί για την ζωή της. Μία συμφωνία με τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου ήταν αρκετή για να διακινδυνεύει ξανά την ελευθερία της, και πλέον όχι μόνο από την θεά Δήμητρα. Οι νέοι φίλοι στον Κάτω Κόσμο άλλαξαν την εικόνα που είχε για αυτόν αλλά, πολύ περισσότερο, η διαδρομή που ακολούθησε, γνωρίζοντας τον Άδη, άλλαξε την ίδια.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Ναι, ναι! Δεν είναι ψέμα.. η Περσεφόνη και ο Άδης, όπως και ο μύθος των αρχαίων θεών ορίζει έμελλε να μπλεχτούν σε μια ιστορία, μέσα από την οποία η Περσεφόνη θα περνούσε ένα διάστημα στον πάνω κόσμο και ένα στον κάτω, αφού απήχθη από τον θεό Άδη ο οποίος την ερωτεύτηκε και θέλησε να την κάνει γυναίκα του.

Ωστόσο η εκδοχή της Scarlett Clair κάνει την ιστορία πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Ο Άδης δεν ήταν αυτός που όλοι πίστευαν ακόμη και αν οι πράξεις του το επιβεβαίωναν. Άφηνε τους ανθρώπους να πιστεύουν αυτό που θέλουν για εκείνον και προσπαθούσε, ως άλλος Σωκράτης, να κάνει, όσους τού ζητούσαν μία συμφωνία, να δουν βαθιά μέσα τους για να αποκτήσουν αυτό που ήθελαν. Ελκυστικός αλλά απόμακρος, επιφανειακά «σκληρός» αλλά βαθιά συναισθηματικός, ακαριαία ειλικρινής αλλά μυστήριος, ο θεός του Κάτω Κόσμου δεν υπήρξε ποτέ ξανά τόσο ακαταμάχητος. Η Περσεφόνη από την άλλη, η θεά της άνοιξης, που τίποτα δεν άνθιζε στα χέρια της -αντίθετα όλα μαραίνονταν- τολμηρή αλλά φυλακισμένη στη σκιά της μητέρας της, δύσπιστη αλλά «κραυγάζοντας» την ανάγκη της να συνδεθεί με κάποιον, κρυβόταν πίσω από τον εαυτό της, μακιγιαριζόταν με τη μαγεία της μητέρας της για να μην αναγνωρίζεται αλλά παρόλα αυτά, κατάφερε να γίνει, με την τρυφερότητα και την αγνή ψυχή της, αναγκαία για τους κατοίκους του Κάτω Κόσμου και του ίδιου του Άδη.

Η Scarlett Clair σε αυτό το πρώτο μέρος της ιστορίας των δύο θεών, μάς προσφέρει την εικόνα μιας άλλης Αθήνας, της Νέας Αθήνας, με τους θεούς να κατοικούν ανάμεσα στους ανθρώπους και να αναλαμβάνουν ρόλους μεγάλων επιχειρηματιών. Η ιστορία της χτίζεται σκαλί-σκαλί κόβοντας την ανάσα για την εξέλιξη της σχέσης των δύο θεών που δεν είναι από την αρχή ερωτική, ωστόσο στη πορεία γίνεται ένας αλλιώτικος, απόλυτος και σκοτεινός έρωτας που τους κατακλύζει και τους μεταμορφώνει.

Ομολογώ ότι από την αρχή ενθουσιάστηκα με την ύπαρξη άλλης μίας ιστορίας που καταπιάνεται με ήρωες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Για αυτό το λόγο το «Σκοτεινό άγγιγμα» έγινε μία ακόμη πρόκληση. Η ιστορία που η Scarlett Clair συνέθεσε για όλους εμάς με ενθουσίασε με τον χαρακτήρα του Άδη να κερδίζει επάξια τις εντυπώσεις. Ανυπομονώ να περάσω σύντομα στο «Ολέθριο άγγιγμα» της συγγραφέα που κυκλοφορεί όπως και το παρόν από τις εκδόσεις Μίνωας και εύχομαι στο επανιδείν!

Μερικά λόγια για τη συγγραφέα: 

Η Scarlett St. Clair (Σκάρλετ Κλερ), μπεστ σέλερ συγγραφέας των USA Today και Wall Street Journal, έχει σπουδάσει Βιβλιοθηκονομία και Θεω­ρία της Επιστήμης. Λατρεύει την ελληνική μυθολογία, τα αστυνομικά μυθιστορήματα και τη μεταθανάτια ζωή. Είναι συγγραφέας των Ηades x Persephone Saga, Ades Saga, King of battle & blood και When stars come out. Τα βιβλία της προκάλεσαν φρενίτιδα στους αναγνώστες της και το Σκοτεινό άγγιγμα έγινε τάση στο Tik-Tok. Αμέσως η Scarlett εκτοξεύτηκε στην κορυφή των μπεστ σέλερς κι έτσι ξεκίνησε η ανοδική πορεία της πολυγραφότατης και δημοφιλούς συγγραφέως. Ζει στην Οκλαχόμα μαζί με τον σύζυγό της.

 

Εβόρα (βιβλίο)

Εβόρα – Κώστας Κρομμύδας

Είδος: Ελληνική Λογοτεχνία

Σελίδες: 352

⭐⭐⭐⭐

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Η αγάπη, όταν τη μοιράζεσαι, μεγαλώνει…

Λένε πως όταν κάποιος σώζει μια ζωή είναι σαν να σώζει τον κόσμο όλο. Η δική μου ζωή άλλαξε τη μέρα που ο Αντώνης με γλίτωσε από βέβαιο θάνατο.

Συνέχισα την πορεία μου στο δύσβατο μονοπάτι του δικού μου παραδείσου, αλλά πλέον αφουγκραζόμουν περισσότερο τη φύση, εναρμονίστηκα μαζί της, μοιάζοντας με αγρίμι που κινείται αθόρυβα στο πυκνό δάσος.

Ο Αντώνης έγινε συνοδοιπόρος μου και σκαρφάλωσε μαζί μου στην κορυφή της αγάπης. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για μας…

Υπάρχουν άνθρωποι που θα μας κάνουν δώρο κομμάτια της καρδιάς τους για να τα ενώσουμε με τα σπασμένα δικά μας. Είναι εκείνοι που περιμένουν αυτή την ιδανική ώρα, όταν ο έρωτας θα φυσήξει σαν δροσερός άνεμος.

Είναι αδύνατον να αφεθούμε στο μεγαλείο της αγάπης αν σκεφτόμαστε από την αρχή την κατάληξή της. Μόνο έτσι ο καθένας μας θα ανακαλύψει τον δικό του παράδεισο. Την Εβόρα του.
Αριάδνη

Εβόρα... (ετυμολογία)

Αέρας, άνεμος, δροσερός καιρός, δροσερός τόπος, σκιερό μέρος... Απολαμβάνουν οι αισθήσεις... Απολαμβάνει και η ψυχή... Εβόρα ή και ευώρα, η καλή ώρα, η ιδανική στιγμή της ημέρας...

 

Βρίσκουμε την Αριάδνη στο χωριό Αυγερινός. Πρόκειται για έναν επίγειο ορεινό παράδεισο της ηπειρωτικής Ελλάδας όπου η νεαρή γυναίκα όχι απλά μένει, ζει. Ζει καθώς απολαμβάνει κάθε στιγμή της μέρας, αξιοποιεί κάθε φυσικό πόρο, προσφέρει στη φύση χωρίς να παρεμβαίνει σε αυτή αλλά και στους ανθρώπους καταφέρνοντας να αλλάξει τον τρόπο που σκέπτονται, και ως άλλος Σωκράτης, να τους επαναπρογραμματίσει με σκοπό να βρουν μόνοι τους το μονοπάτι της ζωής που πρέπει να ακολουθήσουν. Η ίδια με τη στάση ζωής της αποτελεί χωρίς υπερβολές το φωτεινό παράδειγμα.

Ωστόσο, η ζωή της Αριάδνης δεν αποτελεί μία ευθεία γραμμή χωρίς ανατροπές. Η μεγαλύτερη της ζωής της θα συμβεί ένα χειμωνιάτικο βράδυ -που το χιόνι πέφτει πυκνό- όταν, κατά την επιστροφή της στην Εβόρα, παραλίγο να χάσει τη ζωή της. Εκεί είναι το σημείο όπου εμφανίζεται ο Αντώνης. Ο Αντώνης, όπως αναφέρεται στη περίληψη του οπισθόφυλλου, τής σώσει τη ζωή και δεν κάνει μόνο αυτό. Ο Αντώνης είναι μοιραίο, γραφτό, τυχαίο, αναπόφευκτο (;), όπως και να το δει κανείς, να της αλλάξει τη ζωή.

Η μεταξύ τους σχέση δεν είναι ο θυελλώδης έρωτας που έρχεται και φεύγει με την ίδια ορμή. Δεν έχει δράματα ούτε τραύματα.  Δεν έχει ζήλιες και κούφιες διεκδικήσεις. Δεν υποτάσσεται στο χρόνο και τις κοινωνικές συμβάσεις. Δεν βιάζεται. Δεν παρεξηγεί. Δεν παρερμηνεύει.

Ο έρωτας τους δημιουργήθηκε στα βλέμματα, γεννήθηκε στις πράξεις, ρίζωσε στα συναισθήματα και έμεινε ανεξίτηλος.

Ό,τι θα αλλάξει τη ζωή τους στη πορεία, δεν είναι στο χέρι τους να το αποτρέψουν ούτε και να το αποφύγουν. Οι εξελίξεις θα οριστούν από άλλους. Αυτό που φέρνει για τους πρωταγωνιστές όσο και τους γύρω τους, το αύριο, τονίζει με κάθε δυνατό τρόπο τα ακόλουθα λόγια της Αριάδνης:

«Να θυμάσαι να χαμογελάς με πράγματα απλά, γιατί το χαμόγελό σου ομορφαίνει εσένα και τον κόσμο γύρω σου, και το ξέρεις. Να αγαπάς, πιο πολύ, πιο δυνατά, πιο αληθινά και να το λες πιο συχνά, να ξεκλέβεις περισσότερες ώρες για τον εαυτό σου και για όσους αγαπάς, να δίνεις σημασία στις πολύτιμες στιγμές που μοιράζεσαι μαζί τους τη σημασία και την αξία που τους πρέπει, για όσο τους έχεις κοντά σου».

Τί έχουμε λοιπόν εδώ;

Στο δύσκολο ταξίδι της ζωής οφείλουμε να ζούμε. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα από τα αποστάγματα που αφήνει η ιστορία της Αριάδνης. Κι όμως ο άνθρωπος παγιδευμένος σε μία αυστηρά προγραμματισμένη ζωή, εξαρτημένος από καταστάσεις και συνθήκες που πολλές φορές είναι αδύνατο να αλλάξει, δεκανίκι της τεχνολογίας -που αντί να τον εξυπηρετεί, ο ίδιος βρέθηκε να την υπηρετεί- ξέχασε να ζει, να εκφράζεται, να χαίρεται, να απολαμβάνει, να ερωτεύεται, να ονειρεύεται, να έρχεται σε επαφή με τη φύση και κυρίως με τον εαυτό του.

Ο συγγραφέας, με αυτή την ιστορία, δημιουργεί μια συνθήκη σε μια υπαρκτή πραγματικότητα. Εμπνευσμένος από την Εβόρα, στο χωριό Παναγίτσα της Πέλλας, μάς παρουσιάζει τη ζωή της Αριάδνης αλλά της οικογένειάς της σε ένα μέρος μακριά από τη βοή των πόλεων, με τις ευλογίες αλλά τις δυσκολίες της και μάς υπενθυμίζει ότι τα απλά πράγματα είναι αυτά που έχουν αξία στη ζωή.

Συνδέθηκα περισσότερο από όσο περίμενα με την πρωταγωνίστριά του. Μέσω αυτής έκανα αρκετές προβολές του εαυτό μου, όχι μόνο επειδή και η ίδια έχω μεγαλώσει σε αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν επαρχία, αλλά γιατί μπόρεσα να μοιραστώ πολλές από τις αξίες και τη φιλοσοφία της.

Απέφευγα σκόπιμα για χρόνια την ιστορία της χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Έλεγα διαρκώς ότι δεν ήμουν έτοιμη για εκείνη. Το ίδιο δύσκολο, παρόλα αυτά, στάθηκε και τώρα να αφουγκραστώ την ιστορία της, παρόλο που δεν φανταζόμουν την εξέλιξή της, αντιστεκόμενη σθεναρά στα spoiler. Η γεύση που μού άφησε ήταν γλυκόπικρη χωρίς να θέλω να αποκαλύψω τους λόγους για όσους δεν την γνωρίζουν.

Η πέρα από κάθε υπερβολή -για τους προφανή λόγους- οικεία γραφή του συγγραφέα την έκανε να κυλήσει γρήγορα, με ευχάριστα όσο και δυσάρεστα συναισθήματα -εξαιτίας των γεγονότων που διαδραματιζόντουσαν κατά την πλοκή. 

Σε ένα μήνα από σήμερα αναμένω το νέο πόνημα του συγγραφέα! Μέχρι τότε, στο επανιδείν!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Κώστας Κρομμύδας ξεκίνησε να γράφει το 2011 και από τότε έχουν εκδοθεί 14 βιβλία του. Το βιβλίο του Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω βραβεύτηκε το 2024 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς και το ίδιο βραβείο απέσπασαν τα μυθιστορήματά του Δούρειος Ίππος, το 2023, και Ακάκιε, το 2022. Το έργο του Ουρανόεσσα ανακηρύχθηκε το 2017 το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς στην κατηγορία «Ηρωίδα-έµπνευση». Όλα τα μυθιστορήματά του βρίσκονταν στην τελική δεκάδα των Βραβείων Βιβλίου των Public. Παραδίδει μαθήματα συγγραφής (Master Class) και «δημόσιου λόγου-public speech». Αρθρογραφεί σε sites, εφημερίδες και περιοδικά. Έξι βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και κυκλοφορούν µέσω της πλατφόρμας του Amazon. Είναι επίσης απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.

Η "Εβόρα" κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Διόπτρα!

Όσα ποτέ δεν ξεπεράσαμε (βιβλίο)

 Όσα ποτέ δεν ξεπεράσαμε – Lucy Score

Είδος: Μυθιστόρημα

Σελίδες: 568

Μετάφραση: Αναστασία Δεληγιάννη

⭐⭐⭐

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Ο ΝΟΞ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ.
Η ΝΑΟΜΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΥΦΗ ΠΟΥ ΤΟ ’ΣΚΑΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΞΕΝΩΜΕΝΗ ΔΙΔΥΜΗ ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ.

Η τακτοποιημένη ζωή της Ναόμι διαλύεται στην κυριολεξία.

Έχει εγκαταλείψει τον αρραβωνιαστικό της στα σκαλιά της εκκλησίας και έχει βρεθεί σε ένα άγνωστο μέρος για να βοηθήσει την παραβατική δίδυμη αδελφή της, την Τίνα. Εκεί όμως θα παγιδευτεί: χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς σχέδιο δράσης και με μια εντεκάχρονη ανιψιά, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε εντελώς, στη φροντίδα της.

Όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του Νοξ Μόργκαν, ενός τύπου με τατουάζ, μούσι και μόνιμα κακή διάθεση, που είναι αποφασισμένος να αποφεύγει τις ρομαντικές και απαιτητικές γυναίκες. Δεν μπορεί όμως παρά να τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει τη δίνη των προβλημάτων της. Θα ασχοληθεί με τη νεοφερμένη ώσπου τα πράγματα να στρώσουν. Τουλάχιστον αυτό είναι το σχέδιό του πριν τα πράγματα γίνουν στ’ αλήθεια επικίνδυνα.

Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα βρεθεί στο Νοκεμάουτ της Βιρτζίνια, ότι μέσα σε λίγη ώρα θα βρεθεί χωρίς χρήματα και χωρίς αυτοκίνητο, ότι μια ανήλικη ανιψιά την περιμένει και ότι ο αγενής και μυστήριος τύπος που θα βρεθεί μπροστά της θα της αλλάξει τη ζωή.

Η Ναόμι γίνεται, αναγκαστικά για τους πολλούς, η Όχι-Τίνα ή -κατά τον Νοξ- Μαργαρίτα. Όλο το Νοκεμάουτ την αναγνωρίζει ως τη δίδυμη αδερφή της. Και το παρελθόν της Τίνα είναι γεμάτο παραβατικότητα. Το μόνο που έσπερνε στο διάβα της ήταν φωτιά.

Άγνωστη μεταξύ αγνώστων, η Ναόμι έχει να αντιμετωπίσει τα παράξενα βλέμματα, την πρόθεση των ανθρώπων ότι είναι ανεπιθύμητη (μέχρι τουλάχιστον να καταλάβουν ότι ανάμεσα σε αυτό το δίδυμο η ίδια είναι ο άγγελος) και ένα ανήλικο κορίτσι που, όπως όλα δείχνουν, δεν ξέρει τι σημαίνει αγάπη. Ως κερασάκι στη τούρτα, η αδερφή της, που θα την σύρει μέχρι εκεί, θα την εξαπατήσει, δεν θα εμφανιστεί ποτέ και θα της κλέψει χρήματα και αυτοκίνητο.

Η Ναόμι έχοντας πλέον ως αφορμή την ύπαρξη της ανιψιάς της και θέλοντας να ξεφύγει ουσιαστικά και οριστικά από ένα γάμο που δεν έγινε ποτέ, θα προσπαθήσει να διεκδικήσει την επιμέλεια της μικρής Γουέιλεϊ και να χτίσει μία νέα ζωή για τις δυο τους στη πόλη του Νοκεμάουτ.

Στην πορεία πολλοί άνθρωποι θα βρεθούν στο πλευρό της και θα της προσφέρουν βοήθεια και στήριξη. Μεταξύ αυτών ο αστυνομικός Νας αλλά και ο αδερφός του Νοξ Μόργκαν. Τα δύο αδέρφια μοιάζουν γοητευμένα από την νεοφερμένη Ναόμι. Ο Νοξ, ωστόσο, που η ίδια τον αποκαλεί Βίκινγκ, παράλληλα με την στήριξή του θα της προσφέρει το χειρότερό του χαρακτήρα. Κι όμως η έλξη μεταξύ τους, παρά τις βολές που εξαπολύουν κάθε τόσο ο ένας στον άλλο, θα υπερισχύσει.

Η ευαίσθητη Ναόμι και ο «μη διαθέσιμος-συναισθηματικά» Νοξ θα ζήσουν ένα εκρηκτικό έρωτα που θα θρέφει τη σάρκα του ενός από τον άλλο. Όταν όμως ο Νοξ θα νιώσει την σύνδεση, οπισθοχωρήσει…

Τί είναι αυτό, στο παρελθόν του, που τον κάνει να κρατάει αποστάσεις από τα συναισθήματά του;

Τί είναι αυτό που κάνει την Ναόμι να μπλέκει πάντα με τους λάθος άνδρες;

Μπορεί το χάσμα ανάμεσά τους να γεφυρωθεί;

Μόνο αν δυο άνθρωποι ανοιχτούν πραγματικά ο ένας στον άλλο, μόνο αν βάλουν στην άκρη κάθε εγωισμό, κάθε φόβο, κάθε ανασφάλεια, αποκαλύπτοντας τα «τραύματά» τους μπορούν να ξεπεράσουν τη συναισθηματική απόσταση και να γίνουν ένα, σε κάθε καλό και κάθε κακό που θα έρθει.

Τί έχουμε λοιπόν εδώ;

Το μυθιστόρημα «Όσα ποτέ δεν ξεπεράσαμε» μάς δείχνει στην πορεία του κλειδωμένες καρδιές, ανθρώπους που ζουν με πληγές που καλύπτουν για να μην φανούν αδύναμοι, ανθρώπους με άτρωτη εξωτερική συμπεριφορά και τεράστια υποθάλπουσα ανάγκη για σύνδεση.

Με δυσκόλεψε αρκετά μέχρι περίπου τη μέση. Υπήρξαν στιγμές που στέφτηκα να το αφήσω στην άκρη, αφού μέχρι τότε δεν είχα καταφέρει να συνδεθώ με τους ήρωες. Η συνέχεια ωστόσο κύλησε ανέλπιστα γρήγορα, γεμάτη ενδιαφέρον και ξετυλίγοντας τα συναισθήματα και τον ψυχισμό των ηρώων, που ως τότε αντιστεκόντουσαν σθεναρά. Αν επιλέξεις να το διαβάσεις, είναι βέβαιο ότι οι πρωταγωνιστές Ναόμι και Νοξ θα σου μείνουν αξέχαστοι για το έντονο plot twist που έχουν να σου προσφέρουν.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η ΛΟΥΣΙ ΣΚΟΡ είναι δημοσιογράφος της εφημερίδας Wall Street Journal και συγγραφέας #1 μπεστ σέλερ στο Amazon και στους New York Times. Λατρεύει να γράφει σύγχρονες ρομαντικές κομεντί που εκτυλίσσονται σε μικρές πόλεις και πάντα στο τέλος των βιβλίων της χαρίζει στον αναγνώστη αυτή την όμορφη αίσθηση του «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, κάνοντας τους αναγνώστες σε όλον τον κόσμο άλλοτε να κλαίνε και άλλοτε να γελάνε με την καρδιά τους. Ζει στην Πενσιλβάνια με τον σύζυγό της και τη γάτα τους. Όταν δεν περνά τον χρόνο της πλάθοντας σαγηνευτικούς ήρωες και ακαταμάχητες ηρωίδες, η Λούσι ξεκουράζεται, πίνει μεγάλες ποσότητες καφέ και απολαμβάνει να διαβάζει όλα τα ρομαντικά μυθιστορήματα που υπάρχουν στην υφήλιο!

Το «Όσα ποτέ δεν ξεπεράσαμε» κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Ο πατέρας - "The father" (ταινία)

Ο πατέρας – «The father» (2020)

Υπόθεση της ταινίας:

Ο Άντονι είναι σχεδόν 80 χρονών και αρνείται να δεχθεί τις νοσοκόμες που προσλαμβάνει η κόρη του για να τον φροντίζουν. Από την άλλη η κόρη του ετοιμάζεται να μετακομίσει στο Παρίσι για να παντρευτεί. Αν η κόρη του δεν είναι παντρεμένη, τότε ποιος είναι ο άντρας που μπαινοβγαίνει από το σπίτι του και ισχυρίζεται ότι είναι παντρεμένος εδώ και 10 χρόνια με την κόρη του; Μήπως τελικά αυτός ο άντρας και η κόρη του προσπαθούν να τον βγάλουν τρελό;

Η Αν επισκέπτεται τον πατέρα της αρκετά αναστατωμένη. Ο Άντονι έχει καταφέρει για ακόμη μια φορά να διώξει τη γυναίκα που τον φροντίζει ισχυριζόμενος ότι του έκλεψε το ρολόι. Φαίνεται να είναι μια συνήθης τακτική που ακολουθεί ο ηλικιωμένος άνδρας για να πείσει την κόρη του ότι δεν χρειάζεται την φροντίδα μίας άγνωστης. Η Αν όμως δεν σκοπεύει να παραιτηθεί. Του ανακοινώνει ότι πρέπει να βρεθεί άμεσα κάποια για αυτή τη δουλειά, ιδιαίτερα από τη στιγμή που εκείνη πρόκειται να μετακομίσει στο Παρίσι. Το νέο εκπλήσσει τον Άντονι και προσπαθεί να αποδείξει στη κόρη του πως αυτή είναι μια απερίσκεπτη απόφαση.

Την επόμενη κιόλας μέρα, ο Άντονι συναντά έναν άγνωστο άνδρα μέσα στο σπίτι του που ισχυρίζεται πως είναι γαμπρός του εδώ και δέκα χρόνια. Η κόρη του, που καταφτάνει λίγο αργότερα, είναι μια ξένη. Το σκηνικό μοιάζει να επαναλαμβάνεται, μόνο που αυτή τη φορά, η οικεία Αν, έχει προσκαλέσει στο σπίτι μια νοσοκόμα που μοιάζει πολύ με την κόρη του Λούσι. Κάνει ό,τι μπορεί για να κάνει σαφές πως δεν επιθυμεί βοήθεια και πως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Ο γαμπρός του αντικαθίσταται από έναν άλλον άνθρωπο, που στα μάτια του Άντονι φέρεται εχθρικά και θέλει μαζί με την κόρη του να τον κλείσουν σε ίδρυμα. 

Σε αυτή τη συνθήκη, μόνη του παρηγοριά είναι η κλασική μουσική και ο πίνακας της κόρης του Λούσι, πάνω από το τζάκι. Έχει πολύ καιρό να τον επισκεφτεί και αυτό τον στενοχωρεί. Η Λούσι όμως, στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται να επιστρέψει. Δεν μπορεί να επιστρέψει. Σκηνές από την ίδια μέρα, με όμοιες συζητήσεις αλλά διαφορετικά σκηνικά, επαναλαμβάνονται και τον τρομάζουν. Μέχρι τη στιγμή που εκείνος ξυπνά σε ένα δωμάτιο κάποιου ιδρύματος που δεν βρέθηκε ξαφνικά. Βρίσκεται εκεί για αρκετό καιρό και η κόρη του, που προσπαθεί αλλά δεν καταφέρνει πάντοτε να τον επισκεφτεί τα σαββατοκύριακα, τού έχει στείλει μια καρτ ποστάλ από τη Γαλλία. Ποιος είναι ο ίδιος, ποια είναι η κόρη του, πού βρίσκεται η μητέρα του. Αυτές τις στιγμές έχει ανάγκη την μητέρα του.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε ότι ο Άντονι πάσχει από άνοια.

Η ιστορία που εκτυλίσσεται παρουσιάζεται μέσα από τη δική του οπτική. Αν μοιάζει χαοτική σε κάποια σημεία (δεν είναι καθόλου) είναι γιατί έτσι λειτουργεί το μυαλό του. Ένα μυαλό που αποσυντίθεται. Μια μνήμη που ολισθαίνει. Εκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα που, αντί να αναπαράγονται, νεκρώνουν.

Ο Άντονι φοβάται. Ο φόβος του γεννά εχθρούς μέσα στο μυαλό του. Προσπαθεί να αντισταθεί και κρατιέται από όσα ακόμη θυμάται. Εικόνες που συγχέουν το χθες με το σήμερα, κεκτημένη γνώση που αντιστέκεται στις νέες πληροφορίες. Θέλει να αποδείξει ότι τα καταφέρνει, πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τίποτα όμως δεν είναι πια το ίδιο. 

Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια καλοστημένη ταινία που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Μπορεί μάλιστα να σε λυγίζει αν έχεις γνωρίσει από κοντά την άνοια ή το Alzheimer. Κατά την προσωπική μου γνώμη θα μπορούσε να αποτελέσει εγχειρίδιο για φροντιστές ανθρώπων που ασθενούν. Για όποιον δεν το γνωρίζει, οι άνθρωποι που φροντίζουν αυτούς τους ασθενείς χρήζουν και οι ίδιοι ιατρικής φροντίδας. Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου «να χάνεται». Κάποιοι, οι περισσότεροι, στην αρχή δεν το δέχονται. Αμφισβητούν τον ασθενή και όσο η νόσος προχωρά και οι ίδιοι εξαντλούνται, ψυχικά και σωματικά, η παράλληλη στήριξη είναι απαραίτητη. 

Στην περίπτωση των ηρώων μας, η κόρη αποφασίζει να αφήσει τον πατέρα σε κάποιο ίδρυμα, προκειμένου να ακολουθήσει τον σύντροφό της σε μία άλλη χώρα. Η απόφαση της με βρίσκει μπερδεμένη. Δεν την κρίνω. Δεν θα έκρινα ποτέ έναν άνθρωπο για τις επιλογές του. Μόνο που θέλω να πω το εξής. Σκέψου έναν άνθρωπο, μόνο και φοβισμένο. Ό,τι τον συνδέει με το σήμερα, το χθες και το αύριο, είσαι εσύ. Θα μπορούσες να πάρεις την απόφαση να τον αφήσεις μόνο; Το αντέχεις; 

Το τέλος της ταινίας ήταν για μένα σπαραχτικό. Παρακολουθώντας ταινίες, αυτής της θεματικής, σκέφτομαι ένα πρόσωπο, τον παππού μου και αυτό που μου έρχεται στη μνήμη από τις στιγμές που είχε χαθεί πια για τα καλά η επικοινωνία, είναι το γέλιο του κάθε φορά που με έβλεπε. 

Ο Πατέρας (The Father) είναι μια βρετανική δραματική κινηματογραφική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Φλοριάν Ζελέρ. Η ταινία είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο του ίδιου του Φλοριάν Ζέλερ, «Le Père» του 2012. Πρόκειται για μια γαλλοβρετανική συμπαραγωγή, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Άντονι Χόπκινς, Ολίβια Κόλμαν, Μαρκ Γκέιτις, Imogen Poots, Rufus Sewell και Ολίβια Γουίλιαμς. Πρόκειται για τη δεύτερη διασκευή του έργου μετά την ταινία Floride του 2015. Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς στις 27 Ιανουαρίου 2020 και κυκλοφόρησε στη Γαλλία στις 26 Μαΐου 2021 από την UGC Distribution και στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 11 Ιουνίου 2021 από τη Lionsgate. 

Στα 93α βραβεία Όσκαρ, ο Χόπκινς κέρδισε βραβείο Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου και οι Ζέλερ και Χάμπτον βραβείο καλύτερου προσαρμοσμένου σεναρίου, ενώ η ταινία έλαβε συνολικά έξι υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και Β' γυναικείου ρόλου (Κόλμαν). Στα 78α βραβεία Χρυσής Σφαίρας, η ταινία έλαβε τέσσερις υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων Kαλύτερης Tαινίας - Δράμα, ενώ στα 74α Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας έλαβε έξι υποψηφιότητες, κερδίζοντας τον Α' ανδρικό ρόλο (Χόπκινς) και το καλύτερο προσαρμοσμένο σενάριο. Επιπλέον, ο Χόπκινς και η Κόλμαν ήταν υποψήφιοι για βραβείο α' ανδρικού και β' γυναικείου ρόλου αντίστοιχα στα 27α βραβεία Guild Screen Actors Guild.

Η ταινία διατίθεται δωρεάν μέσω της πλατφόρμας του Ertflix μέχρι τις 9 Μαρτίου.

Δες το trailer της ταινίας εδώ: